ถ้อยคำด่าทอพร้อมกับสายตารังเกียจจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็น “แม่” ย้อนกลับเข้ามาอีกรอบ พร้อม ๆ กับสายตารังเกียจขยะแขยงจากคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกขณะนี้ ฉายซ้ำวนไปมาอยู่ในสมองของเธอราวกับจะย้ำรอยแผลที่เคยคิดว่าหายดีแล้ว
แต่ไม่เลย มันไม่เคยหายไปไหน ทุกอย่างยังชัดเจนอยู่ในใจเธอเสมอ
“เข้มแข็งเข้าไว้ หนาม!” ย้ำบอกตัวเองในใจ ขณะแขนเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นป้ายหยาดน้ำใสคลอขังเป็นม่านบาง ๆ ปิดบังภาพเบื้องหน้าโดยไม่รู้ตัว
กี่ครั้งกันที่ต้องคอยบอกตัวเองด้วยประโยคเดิม ๆ กี่ครั้งกันที่ต้องเผชิญกับสายตาแบบนี้ของใคร ๆ
ภาพแผ่นหลังบางกำลังสั่นน้อย ๆ ของร่างเล็กที่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่กับการหั่นอะไรสักอย่างตรงหน้า ทำให้ร่างสูงที่เดินเข้ามาต้องชะงักค้าง สองขาแกร่งราวกับถูกใครเอาตะปูมาตอกยึดให้อยู่กับที่ขยับไปไหนไม่ได้
แขนเล็กยกขึ้นป้ายแรง ๆ บนใบหน้า ทำให้หัวใจของอัลเฟรโดรกระตุกวูบอย่างที่ไม่เคยเป็น ถ้าเดาไม่ผิด
