“ไม่เป็นไรเด็กน้อย สูดหายใจลึก ๆ ไม่ต้องกลัว” เสียงทุ้มทอดอ่อนโยน พร้อมกับมือแกร่งยกขึ้นลูบเบา ๆ กับแก้มเนียนทั้งสองข้าง ตัวเขาเองก็พยายามระงับอารมณ์เร่าร้อนที่มันกำลังแล่นพล่านไปมาด้วยเหมือนกัน
“ดี ด...ดี...มาก...อืม” เอ่ยชมเมื่อเห็นร่างบางเริ่มคลายอาการเกร็ง ทรวงอกขยับขึ้นลงช้า ๆ ตามคำบอกของเขา ส่งผลให้มือบางเริ่มขยับขึ้นลงตามไปด้วยจนอัลเฟรโดรต้องขบกรามแน่นกับความเสียวที่เพิ่มขึ้นมาเป็นระลอก
มือหนาข้างหนึ่งละจากแขนเรียว แล้วนำมาวางทาบลงบนมือเล็กที่กำลังกอบกุมความเคียดขมึงร้อนผ่าวกลางกาย
“จ...เจ้านายเจ็บไหมคะ...หนูขอโทษ...” เมื่อเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวราวกับเจ็บปวดของเจ้านายหนุ่ม น่านนรีก็นึกตำหนิตัวเองที่เผลอทำร้ายคนตรงหน้า แถมอีกฝ่ายก็ใจดีไม่ต่อว่า แล้วยังพยายามจะช่วยเธออีก ดวงตากลมแสดงความสำนึกผิดอย่างจริงใจแล้วก้มหลบสายตาคมด้วยความละอาย
“ไม่เป็นไร มันกำลังจะดีขึ้น เธอช่วยฉันได้...อยา
