My boss อ้อนรักประธานสาว

Chapter 10

วินจิยืนให้คุณพิ้งค์ทุบหน้าอกอยู่หลายทีโดยไม่ห้ามและไม่ตอบโต้เพราะเขากำลังอึ้งในคำพูดของเธออยู่ เมื่อกี้เขาฟังไม่ผิดเธอบอกว่าที่เธอทำแบบนี้เพราะเป็นห่วงชื่อเสียงของเขาไม่ใช่ห่วงว่าตัวเองจะเป็นข่าวใช่มั้ย

"ไอ้หมูอ้วนไอ้คนบ้า!! นายมันไม่เคยรู้อะไรเลย ฉันเกลียดนายแล้ว!!"

คุณพิ้งค์เดินดุ่มๆด้วยอารมณ์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปเลยทิ้งให้เขายืนงงอยู่ตรงนั้นพอได้สติเขาก็ยิ้มออกมาแล้วรีบวิ่งตามไปทันที

"เดี๋ยวคุณพิ้งค์รอผมด้วย"

เรารีบเดินตามเธอออกไปตรงลานจอดเขาคว้ามือเธอไว้ก่อนจะกุมมือพาเดินเข้าไปในรถเพราะข้างนอกคนเยอะคุยกันในรถน่าจะปลอดภัยกว่า

เขากดรีโมทเปิดรถแล้วให้คุณพิ้งค์เข้าไปนั่งข้างใน ตัวเขาเดินอ้อมมาอีกฝั่งแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งอยู่ข้างใน สตาร์ทรถเปิดแอร์แล้วหันหน้าไปคุยกับหญิงสาวข้างๆ

"คุณพิ้งค์ครับ"

"พาฉันไปส่งที่บริษัทแล้วนายจะไปไหนก็ไปเลย "

"ผมขอโทษนะที่เข้าใจคุณผิด ก็ผมน้อยใจอ่ะเวลาผมชวนคุณไปไหนคุณจะพยายามเลี่ยงตลอดแล้วบอกว่าไม่อยากเป็นข่าว ผมก็น้อยใจเป็นนะเหมือนคุณรังเกียจผมอ่ะ"

เขาทำหน้าสลดรู้สึกผิดเป็นอย่างมากก่อนจะยื่นมือไปกุมมือหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับเอามาแนบแก้มไว้คุณพิ้งค์มองการกระทำของคนตรงหน้าแล้วอารมณ์โกรธก็ค่อยๆดีขึ้นมาบ้าง

"ฉันแค่ไม่อยากให้นายลำบาก ฉันเป็นข่าวแต่ก็ไม่มีอะไรเสียหาย แต่อาชีพนายอยู่ได้เพราะแฟนคลับที่คอยสนับสนุนจะทำอะไรควรนึกถึงใจของพวกเขาหน่อย คนรับได้ก็ดีไปถ้าคนรับไม่ได้มากกว่านายจะเป็นยังไง"

เขาเงยหน้ามองสบตากับหญิงสาวก่อนจะยื่นมือมาเกลี่ยแก้มนวลอย่างหลงไหล

"คุณรู้มั้ยผมไม่ได้อยากเป็นดาราเพราะเงินหรือความมีชื่อเสียง แต่ผมอยากคู่ควรกับคุณผมอยากทำให้ได้อย่างที่คุณเคยบอกไว้"

"นายดูฝังใจกับคำพูดฉันนะ"

"มันไม่ได้ฝังใจ คุณเป็นทายาท SK Channel คุณเป็นผู้หญิงที่อยู่สูงถ้าผมไม่พยายามทำให้เหมาะสมกับคุณแล้วเราจะคบกันได้ยังไง"

"ฉันไม่ได้อยู่สูงกว่าใครนะ ฉันก็คือคนธรรมดาคนหนึ่งที่มีแต่คนยัดเยียดคำนั้นคำนี้มาเรียกฉัน ถ้าฉันจะรักใครสักคนขอแค่เขารักและดีกับฉันคนเดียวแค่นั้น นายรู้ใช่มั้ยว่าฉันเป็นคนยังไง"

"รู้ครับ ผมรู้ดีกว่าใครและสิ่งที่คุณเกลียดมากที่สุดคือผู้ชายเจ้าชู้ซึ่งผมไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด"

คุณพิ้งค์มองหน้าเขาก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยพอเป็นพิธี ใครจะยิ้มให้เขารู้กันละเดี๋ยวก็ได้ใจใหญ่นะสิ

"รู้ก็ดีอย่าหาทำนะถ้ายังอยากจีบฉันอยู่นะ รีบไปได้แล้วเดี๋ยวจะส่งข้อความให้มินนี่เอาเสื้อมาส่งให้ที่คอนโด นายขับไปที่คอนโดฉันเลยก็ได้"

"โอเคครับคนสวย ตกลงว่าเราดีกันแล้วนะ"

คุณพิ้งค์หันไปมองหน้าคนข้างๆก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทางแล้วตอบเขาเสียงเบา

"ดีก็ได้"

"อะไรนะ..ผมได้ยินไม่ชัดเลย"

"อย่าถามมากเดี๋ยวจะไม่ได้ไปที่ไหนทั้งนั้น "

วินจิมองหญิงสาวที่ส่งสายตาดุมาให้เขาก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆแล้วขับรถออกไปเลย ตลอดทางเขาก็แกล้งหญิงสาวเล่นไปเรื่อยโดนด่าตลอดทางจนถึงคอนโดไม่มีคำดีๆเลย เห้ออออ

"ถึงแล้วครับจอดตรงไหนดี"

"ขับขึ้นไปจอดชั้นบนเลย ชั้นห้าแล้วกันเจอกันหน้าลิฟต์นะฉันจะไปเอาชุดหน้าเคาน์เตอร์ก่อน นายเอาคีย์การ์ดนี้เปิดประตูนะ"

"แล้วคุณพิ้งค์เข้าไปยังไงครับ"

"มีสองใบนายเอาไปใบหนึ่ง"

"โอเคครับงั้นเจอกันหน้าลิฟต์ชั้นห้านะ"

"อื้ม โอเค"

คุณพิ้งค์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูลงไปแล้วเดินเข้าคอนโดไป ส่วนวินจิก็ขับรถขึ้นไปจอดชั้นบนโดนใช้คีย์การ์ดเปิดทางเข้าขึ้นลานจอดไปยังชั้นห้า เมื่อจอดรถเรียบร้อยเขาเดินเข้ามารอเธอหน้าลิฟต์ชั้นห้าเพราะไม่รู้ว่าห้องของเธออยู่ชั้นไหน ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมกับคุณพิ้งค์ที่กวักมือเรียกเขาเข้าไปในนั้น ทั้งสองคนขึ้นไปชั้นสิบด้วยกันคุณพิ้งค์ก็พาวินจิเข้าไปในห้องของเธอ

วินจิมองสำรวจห้องนอนของหญิงสาวมีห้องรับแขก ห้องครัวแล้วก็มีประตูเปิดเข้าไปเป็นห้องนอน คอนโดนี้กว้างมากมีวิวริมแม่น้ำสวยงามพอสมควร

"คอนโดสวยจังผมมาซื้อห้องข้างๆคุณพิ้งค์ดีมั้ยครับ"

"ไม่มีว่างซักห้องอ่ะมีเจ้าของหมดแล้ว อีกอย่างไม่ใช่ว่าจะนอนที่นี่ทุกวันบางวันก็นอนที่บ้านช่วงไหนงานเยอะก็ต้องนอนคอนโดเพราะมันใกล้บริษัท"

"ว้าแย่จัง แต่ไม่เป็นอะไรเดี๋ยวเราเป็นแฟนกันผมก็ค่อยมาขอนอนด้วยที่ห้องนี้ดีกว่า"

"ลามก!! ใครจะให้มานอนไม่ทราบไอ้หมูอ้วน!! นี่แน่"

คุณพิ้งค์ตาโตก่อนจะปาหมอนใส่เขาอย่างหมั่นไส้ในคำพูดของคนตรงหน้า วินจิหัวเราะคิกคักก่อนจะวิ่งไปกอดเอวคุณพิ้งค์ไว้แล้วทั้งสองคนก็ล้มลงไปที่โซฟาด้วยกัน

"โอ๊ะ.. นะ..นาย!!!"

คุณพิ้งค์เบิกตากว้างอย่างตกใจเพราะสภาพทั้งสองคนในตอนนี้คือเธอนอนหงายอยู่บนโซฟาโดยมีวินจินอนทับร่างของเธออยู่ ใบหน้าของเราสองคนห่างกันไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ หญิงสาวเริ่มดิ้นเพราะเธอรู้สึกหน้าร้อนผ่าวหัวใจเต้นแรงมาก

"วะ..วินจิออกไปนะ"

"ไม่ออก.. ผมง่วงอยากนอนพักจังคืนนี้เราสองคนต้องออกงานแล้วตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกตั้งสามสี่ชั่วโมงนอนพักเอาแรงดีมั้ยครับ"

วินจิยื่นมือไปเกลี่ยปอยผมให้หญิงสาวพร้อมกับเอ่ยถามเสียงหวาน จริงๆปกติเธอก็ชอบแอบงีบกลางวันแหละเพราะมันเหนื่อยคิดงานมากก็ปวดหัวต้องนอนพักให้สบายขึ้น คุณพิ้งค์มองสบตากับวินจิก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

"ก็ได้นอนสักแปปก็ได้"

หญิงสาวตัวสั่นอยู่ใต้ร่างของชายหนุ่ม เขาเห็นดังนั้นก็อดที่จะแกล้งเธอต่อไม่ได้ เขาค่อยขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะอุ้มหญิงสาวในท่าเจ้าสาว คุณพิ้งค์ตกใจรีบโอบรอบคอเขาไว้แน่นเพราะกลัวว่าตัวเองจะตกลงไปที่พื้น

"อร๊ายยยย ไอ้หมูอ้วนนายทำฉันตกใจนะ"

คุณพิ้งค์ทุบหน้าอกชายหนุ่มหลายทีเพื่อลงโทษที่ทำอะไรไม่ขอเธอก่อนหัวใจแทบจะวาย เขาหัวเราะร่าอย่างไม่สำนึกก่อนจะอุ้มหญิงสาวตรงไปยังห้องนอนแล้ววางเธอลงส่วนตัวเขาก็ขึ้นมานอนกอดเอวเธอข้างๆจนคุณพิ้งค์ตัวเกร็งไปหมด

"วินจินายนอนดีๆสิ"

"ไม่เอาผมอยากนอนกอดคุณพิ้งค์นี่นา นอนกอดอย่างเดียวไม่มีอย่างอื่นคุณไว้ใจผมใช่มั้ย"

เขาเอาหน้ามาซุกไหล่เธอก่อนจะหลับตาลงแล้วยิ้มอย่างมีความสุข เธอเหลือบสายตาของเขาตอนแรกว่าจะด่าแต่พอเห็นเขาที่ทำหน้าตาเหนื่อยล้ามากเธอก็ทำไม่ลง

"นายเหนื่อยมากเลยเหรอ"

"ไม่ค่อยได้พักครับถ่ายละครสามเรื่อง อีเว้นทุกวัน ถ่ายโฆษณาอีกสองตัว ผมแทบไม่ได้นอนแล้วครับ"

คุณพิ้งค์มองเขาตอบเธอเสียงอู้อี้ก่อนที่ลมหายใจของเขาจะเข้าออกเป็นปกตินั้นแสดงว่าเขาหลับไปแล้ว ตอนนี้เธอเพิ่งรู้ว่างานเขาเยอะมากขนาดนี้เพราะพวกงานอีเว้นทางสังกัดจะไม่ยุ่งอยู่แล้วแถมตอนนี้เธอยังไปให้ผู้จัดเร่งถ่ายงานของเขาอีกแล้วแบบนี้ไอ้หมูอ้วนจะได้นอนมั้ยเนี้ย...

'รู้สึกผิดเลยนะเนี้ย...'