My boss อ้อนรักประธานสาว

chapter 2

"ตอบผมครับว่าตอนนี้ผมจีบคุณพิ้งค์ได้หรือยัง "

วินจิเท้าคางมองหญิงสาวยิ้มๆ ตอนนี้คนที่กดดันที่สุดนั้นก็คือคุณพิ้งค์คนนี้ ไอ้หมอนี่มันน่ารำคาญจะตายตื้อโคตรเก่งตอนสมัยเรียนนี่สลัดยากที่สุดแม้กระทั่งไล่แรงๆยังไม่ยอมแพ้เลย เชื่อสิว่าถ้าเธอไล่เขาอีกเขาไม่ยอมไปแน่นอน

"ฉันเรื่องมากนะ เอาแต่ใจมากด้วยนายทนไหวเหรอ"

เธอเริ่มบรรยายความนิสัยเสียของเธอให้เขาฟังเผื่อเขาจะถอดใจยอมแพ้แล้วเลิกล้มความคิดที่จะจีบเธอไปได้

"ก็เป็นตั้งแต่มหาวิทยาลัยแล้วนี่ครับ ตอนนั้นก็เอาแต่ใจ เรื่องมากกว่าใครผมทราบดีครับ"

"ฉันด่าเก่งด้วยนะ"

"ผมโดนทุกวันตอนที่จีบอ่ะ"

คุณพิ้งค์กุมขมับแน่นก่อนจะหลับตาลงช้าๆพยายามทำจิตใจให้สงบอยู่

'ยุบหนอ พองหนอ ยุบหนอ พองหนอ'

เธอลืมตาขึ้นมองหน้าเขาก่อนจะเอ่ยออกไปอีกครั้งหนึ่ง

"ฉันขี้บ่นมากๆ อยากได้อะไรก็ต้องได้ชอบออกคำสั่งด้วยนายจะทนไหวเหรอไง"

"ไหวครับ ที่พูดมาผมรู้ดีกว่าใคร"

คุณพิ้งค์หน้างอก่อนจะยอมแพ้ชายหนุ่มตรงหน้า ปกติเธอจะไม่มาคุยกับเด็กในสังกัดแบบนี้ เธอจะให้ผู้จัดเป็นคนจัดการโดยตรงเลยทำให้นักแสดงเกรงใจและเข้าหาเธอยาก ครั้งนี้เธอเดินมาใกล้เขาเองถ้าจะโทษใครก็โทษความซุ่มซ่ามของตัวเองเนี้ยแหละที่เดินผิดมาเจอเขาแล้วก็มาจนมุมอยู่ตรงนี้เนี่ย

"โอเค ฉันให้นายจีบก็ได้"

วินจิตาโตก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์มาขอเบอร์ติดต่อส่วนตัวและไลน์ทันที

"ผมขอไลน์แล้วก็เบอร์ส่วนตัว ย้ำว่าส่วนตัวนะครับถ้าโทรไปแล้วเจอพี่มินนี่ผมจะกวนคุณพิ้งค์หนักกว่านี้อีก"

คุณพิ้งค์กระทืบเท้าปึงปังอย่างขัดใจก่อนจะยอมให้ทุกอย่างตามที่เขาขอ ไม่มาเป็นเธอไม่รู้หรอกว่าไอ้หมอนี่มันกวนขนาดไหน เธอเจอมาแล้วเป็นปีๆตอนเรียนไม่ต้องบอกว่าขี้ตื้อขนาดไหน

"เอาไปอยากจีบก็จีบแต่ไม่รับประกันนะว่าจะจีบติดรึเปล่า คนจีบฉันเยอะนะคู่แข่งนายอ่ะเยอะมากจะสู้ไหวรึเปล่า"

คุณพิ้งค์ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์วิธีนี้เขาอาจจะยอมแพ้ก็ได้เธอยังไม่ได้ลองขู่เขาเลยนี่เนาะ โอ๊ยยย ทำไมเธอถึงฉลาดแบบนี้เนี้ย วินขอเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะยิ้มมุมปาก

"ไม่มีใครกล้าจีบคุณพิ้งค์หรอก ใครมาจีบก็ไล่ตะเพิดเขาหมดมีแต่ผมเนี้ยแหละที่รู้นิสัยคุณดีและสามารถมองมันเป็นเสียงอันไพเราะได้"

คุณพิ้งค์อ้าปากค้างอย่างทึ่งในความหน้ามึนของเขา เธอชี้หน้าอยากจะด่าก็ด่าไม่ออกเธอฮึดฮัดอย่างขัดใจก่อนจะตะโกนใส่หน้าเขา

"อร๊ายยย นายมันโรคจิตไอ้หมูอ้วน ไอ้โนบิตะ"

วินจิเดินเข้าไปใกล้คุณพิ้งค์เธอตาโตตัวแข็งทื่อกลัวว่าถ้าขยับมากไปจะเผลอไปสัมผัสเขาได้

"นะ...นาย!!!"

"โรคจิตนะยอมรับ แต่ไอ้หมูอ้วน โนบิตะที่เรียกผมตั้งแต่ตอนเรียนนะเปลี่ยนใหม่เถอะหล่อขนาดนี้ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ เอาเป็นจะเรียก.. ที่รักก็ได้นะครับฝึกไว้"

คุณพิ้งค์เอามือตีหน้าอกเขาหลายทีก่อนจะรีบวิ่งออกไปโดยมีเสียงหัวเราะร่าตามหลังมาให้รำคาญหูอีก

"ไอ้โนบิตะ ไอ้หมูอ้วน มันตามมาหลอกหลอนฉันอีกแล้วเหรอเนี้ย อ๊ากกกกกก!!!!!"

คุณพิ้งค์เริ่มหัวเสียผู้หญิงที่สวย รวย เก่ง และใครๆก็เกรงใจเธอแต่กับไอ้โนบิตะมันไม่กลัวเธอเลยสักนิดเดียว หนอยยยยย ฮึ่ยยยยยยย

"คุณพิ้งค์คะพนักงานเอาน้ำส้มและเค้กไปให้แต่เขาบอกว่าไม่เจอคุณพิ้งค์ไปไหนมาคะ"

คุณพิ้งค์หันไปมองหน้าผู้ช่วยของเธอก่อนจะทำหน้าโมโหพร้อมเหวี่ยงทุกสิ่ง

"ไม่กงไม่กินมันแล้วโมโหโว๊ยยยย ไปเอากระเป๋ามาฉันจะไปช็อปปิ้ง!!!!"

มินนี่รีบวิ่งไปเอากระเป๋าให้คุณพิ้งค์ทันทีอย่างไม่รอช้า อารมณ์แบบนี้ให้นางไปช็อปปิ้งเถอะไม่มีใครเอาอยู่หรอกให้เธอช็อปปิ้งจนหายหงุดหงิดนั้นแหละดีที่สุด

"นี่ค่ะ ใจเย็นๆนะคะคุณพิ้งค์"

มินนี่ส่งกระเป๋าให้อย่างระแวงเพราะกลัวโดนลูกหลงจากอารมณ์โมโหของผู้เป็นเจ้านาย คุณพิ้งค์หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปทันทีด้วยอารมณ์ที่ใครเห็นก็รีบหลบถอยห่างเพราะทุกคนรู้ดีว่าเวลาคุณพิ้งค์โมโหอย่าไปใกล้เธอเด็ดขาด

เธอขับรถมาถึงที่ลานจอดรถบนห้างในเวลาต่อมา เธอมีที่จอดรถส่วนตัวด้วยเพราะเป็นแขก VVIP ของห้าง ช็อปปิ้งแหลกจนได้สิทธิพิเศษมากมาย เธอกำลังจะลงจากรถก็มีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามาซะก่อน เป็นเบอร์แปลกไม่เคยเห็นแต่ก็ยอมกดรับสาย

"สวัสดีค่ะพิ้งค์ SK Channel พูดสายค่ะ"

(คุณพิ้งค์คนสวยอยู่ที่ไหนครับ)

คุณพิ้งค์ตาโตอย่างตกใจเพราะน้ำเสียงในสายก็คือคนที่ทำให้เธอโมโหอยู่ตอนนี้ยังไงละ เธอกำลังจะเอาโทรศัพท์ออกมาวางสายก็ต้องชะงักเมื่อปลายสายหรอกเสียงตามมา

(อ๊ะๆ ถ้ากดวางผมตามถึงที่นะ)

คุณพิ้งค์หายใจเข้าออกท่องพุทโธๆหลายรอบเพื่อให้ตัวเองสงบลง เธอจะต้องใจเย็นอย่าไปดิ้นตามเกมส์ไอ้หมูอ้วนต้องใจเย็นๆก่อน

"ว่ามามีอะไร"

(จะชวนทานข้าวครับ เดตแรกก็ได้นะถ้าจะเรียกให้สวยงามผมว่าอย่างหลังโอเคเลย)

"ทำไมฉันต้องไปยะ"

คุณพิ้งค์ร้องออกมาเสียงหลง ทำไมเธอจะต้องไปทานข้าวกับหมอนี่ด้วยละไปก็โง่สิยะ!!

(คุณพิ้งค์คนสวยครับ คุณเปิดโอกาสให้ผมจีบแต่ไม่ให้เจอไม่ยอมมาทานข้าวสานความสัมพันธ์กัน แล้วเมื่อไหร่ผมจะจีบติดครับ)

"ก็ให้จีบแต่ไม่จำเป็นต้องเจอก็ได้ ทำไมนี่แหละการให้จีบของฉันมีปัญหาไง"

คุณพิ้งค์เริ่มสะใจที่ได้ปั่นหัวชายหนุ่มคืนบ้างหลังจากที่เธอโดนปั่นหัวมาก่อนหน้านี้

(โอเคงั้นผมไปหาคุณที่ห้างสรรพสินค้า B ลานจอดรถ VIP ชั้น5)

คุณพิ้งค์มองป้ายข้างหน้าก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ หมอนี่มันไม่ใช่คนธรรมดามันคือโรคจิต อร๊ายยยย ฉันเจอคนโรคจิตแล้ว

"ไอ้โรคจิตนายแอบตามฉันตลอดเลยใช่มั้ย!!!"

(ไม่ต้องตามก็รู้เวลาคุณพิ้งค์โมโห หงุดหงิด ไม่ได้ดังใจอะไรก็จะต้องมาช็อปปิ้ง และมีร้านประจำอยู่ห้างนี้เป็นลูกค้า VVIP เลยด้วย เรื่องแค่นี้ผมก็รู้ เอาง่ายๆใครๆก็รู้ครับ)

คุณพิ้งค์เอามือทุบพวงมาลัยแรงๆหลายทีอย่างโมโหก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเอ่ยออกมาอย่างยอมแพ้

"ให้ไปเจอที่ไหน!!! บอกก่อนนะว่าถ้ามาทานข้าวตามที่สาธารณะคนเห็นเยอะๆแล้วเป็นข่าวฉันไม่ไปเด็ดขาดนายรู้ใช่มั้ยว่าฉันไม่ชอบตกเป็นข่าวกับผู้ชาย!!!"

(ตึกแสงจันทร์ชั้นดาดฟ้า ขึ้นลิฟต์ VVIP มาเลยนะครับ ผมเหมาดาดฟ้าเพื่อคุณเลย)

คุณพิ้งค์เบะปากอย่างหมั่นไส้คนในสาย รวยจริงนะพ่อคุณปิดดาดฟ้าตึกแสงจันทร์ราคาหลักแสนเฉียดล้านด้วยซ้ำ ลงทุนจริงจริ้งงงงง

"ยะ!! ถ้ามีข่าวหลุดออกไป หัวนายขาดแน่ไอ้หมูอ้วน!!! ฮึ่ยยยย"

คุณพิ้งค์กดวางสายก่อนจะขับรถออกไปทันที เดี๋ยวถ้าเจอหน้านะแม่ขอตบกระบายสักที โมโหเว้ย!!!