Chapter 17
1705 Words
เช้าวันต่อมา....
วินจิในสภาพที่อดนอนลากสังขารตัวเองมาถึงสนามบินในเวลาต่อมา เมื่อคืนคุณพิ้งค์ไม่ยอมรับโทรศัพท์ของเขาเลยแถมยังปิดเครื่องหนีเขาอีก ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบนี่คือทำเขานอนไม่หลับทั้งคืนเลย แล้วสภาพเขาในตอนเช้านี้คือตาบวมเลย
"น้องวินจิ อร๊ายยย ตายแล้วพี่บอกแล้วไงคะว่าให้นอนเช้าๆทำไมตาบวมแบบนี้ทำอะไรมา"
"ไม่มีอะไรครับผมแค่นอนไม่หลับสงสัยจะกินกาแฟเยอะไปหน่อย ผมไม่ได้มาสายใช่มั้ยครับ"
"เกือบจะไม่ทันนะสิจ๊ะรีบไปเถอะคนอื่นเขาขึ้นเครื่องไปกันหมดแล้ว"
วินจิพยักหน้าเบาๆแล้วเดินตามผู้จัดการของเขาขึ้นเครื่องไป นี่ยังไม่รู้ว่าจะได้นั่งตรงไหนอะไรยังไงเลยในหัวมีแต่คิดว่าจะทำยังไงเพื่อให้หญิงสาวยอมใจอ่อนหายงอนเขาสักที
"อาการหนักนะเราเนี้ย ไปๆไปนั่งแล้วหาที่นอนก่อน เดี๋ยวพี่ถามคุณมินนี่ก่อนว่าวินจินั่งตรงไหนนะ"
วินจิยืนอยู่บนเครื่องระหว่างรอว่าพวกเขาจะให้วินจิไปนั่งที่ไหน พี่เอ๋ผู้จัดการของเขาเดินมาแล้วพาเขาเดินไปหาคุณมินนี่ผู้ช่วยของคุณพิ้งค์
"เดี๋ยววินจิไปนั่งตรง A2นะคะ ข้างๆ A1เลยพี่ขอสลับที่พอดีว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่เอ๋ยาวเลย"
"ได้ครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ"
"จ้าสุดหล่่อ ดูง่วงนะเนี้ย"
วินจิยิ้มแห้งๆก่อนจะเดินไปตรงที่นั่ง A2 เขาเดินไปถึงกำลังจะนั่งเขาก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ คุณพิ้งค์ในชุดไปรเวทสวมแว่นดำกำลังกดโทรศัพท์เล่นอยู่ตรงที่นั่ง A1 เขาหันซ้ายหันขวาก่อนนั่งลงข้างๆเธอแล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจที่ไม่ต้องโทรศัพท์ไปง้อให้เสียเวลาเพราะตอนนี้เธออยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
"คุณพิ้งค์มาได้ยังไงครับ"
คุณพิ้งค์ถอดละสายตาออกจากโทรศัพท์ก่อนจะลดแว่นตาลงเหลือบสายตามองชายหนุ่มข้างๆแล้วก็สะบัดหน้าใส่อย่างงอนๆ วินจิเห็นดังนั้นรีบอ้อนหญิงสาวทันทีเขาไม่อยากทะเลาะกับเธอเลยสักนิดดูจากเมื่อคืนที่เขานอนไม่หลับเลยก็พอรู้แล้วว่าถ้าทะเลาะกันขึ้นมาเขาเนี่ยแหละที่เป็นฝ่ายเจ็บเอง
"เชอะ!!"
"โอ๋ๆผมขอโทษนะครับที่รักของวินจิ อย่าทำแบบนี้เลยคราวหลังมีอะไรผมจะรายงานทุกเรื่องเลยนะครับไม่งอนน้า"
คุณพิ้งค์เหลือบสายตามองวินจิอย่างงอนๆ เธอยังโมโหเขาเมื่อวานไม่หายเลยนะแต่ก็เข้าใจว่าเขาก็ไม่ได้ผิดอะไรและเช้านี้เธอก็ดีขึ้นมาเยอะแล้วอารมณ์เริ่มคงที่แล้วก็เลยบอกให้มินนี่ไปคุยกับผู้จัดการวินจิเรื่องโฆษณาตัวใหม่ของญี่ปุ่นและวินจิก็เลยได้สลับมานั่งกับเธอยังไงละ
"คราวหน้าถ้ามีอะไรไม่บอกนะ นายโดนแน่ไอ้หมูอ้วน!!!"
"ครับๆ วินจิคนนี้จะบอกคุณพิ้งค์ทุกเรื่องเลย"
เขาหันมองซ้ายขวาก่อนจะพิงหลังลงแล้วเอาเสื้อแขนยาวมาวางไว้ตรงหน้าตักแล้วค่อยๆสอดมือของตัวเองเลื่อนไปกุมมือคุณพิ้งค์ไว้ เธอหันมามองวินจิก่อนจะยิ้มเล็กน้อยจนแก้มแดงภาพนั้นทำให้วินจิถูกใจเป็นอย่างมาก แสดงว่าหายงอนแล้วสินะ
"มาจับมือทำไม"
"อยากจับนี่นา ขอจับแบบนี้จนถึงภูเก็ตเลยนะครับคนสวย"
คุณพิ้งค์ไม่ตอบอะไรแล้วก็ไม่ปฏิเสธนั้นแสดงว่าเธออนุญาตให้เขากุมมือเธอไว้แบบนี้
"ผมถามยังไม่ตอบเลยทำไมมาได้ ตามมาเฝ้าผมรึเปล่า"
"มาพักผ่อนยะใครมาเฝ้านายกันมโนมากนะไอ้หมูอ้วน!!"
คุณพิ้งค์เบะปากใส่อย่างงอนๆก่อนจะหันไปอมยิ้มคนเดียวอีกทาง วินจิแอบส่องใบหน้าสวยที่กำลังยิ้มคนเดียวนั้นทำให้เขาแอบยิ้มตามเธออยู่เช่นกัน
ระหว่างที่เดินทางไปที่ภูเก็ตเขาก็ค่อยๆหลับตาลงเนื่องจากง่วงมากเพราะคิดมากเรื่องคนข้างๆ คุณพิ้งค์ตะแคงข้างหันมองวินจิที่ตอนนี้นอนหลับโดยที่มือของเขายังกุมมือเธอไว้อยู่ สงสัยจะไม่ได้นอนเพราะเธอสินะ แต่ก็สมน้ำหน้าแล้วไงคราวหลังมีอะไรจะได้บอกเธอบ้าง
เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ วินจิค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะหันมองคุณพิ้งค์ที่นอนหลับอยู่เช่นกัน เขาอมยิ้มมองหญิงสาวอย่างหลงไหลเวลานอนหลับคือน่ารักที่สุดแล้วไม่มีพิษมีภัยอะไรเลย
"คุณพิ้งค์ครับตื่นได้แล้วถึงแล้วครับ"
คุณพิ้งค์ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆพอเธอลืมตาขึ้นมาก็เจอริมฝีปากของวินจิกำลังคลอเคลียอยู่ตรงแก้มเธออยู่ หญิงสาวตกใจจนใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินรีบดันแก้มของเขาออกก่อนจะหันมองซ้ายขวาเพราะกลัวคนอื่นจะมาเห็นเดี๋ยวจะเป็นเรื่องอีก
"ทำอะไรระวังหน่อยวินจิ"
"ไม่มีใครเห็นหรอกน่าเครื่องกำลังลงจอดใครจะมาสังเกตคนนั้นคนนี้ครับ"
"ไว้ใจได้ที่ไหนเล่า"
"โอเคๆ ผมยอมแล้ว"
วินจิปล่อยมือคุณพิ้งค์ให้เป็นอิสระก่อนจะเตรียมพร้อมลงจากเครื่องแล้วไปขึ้นรถตู้ต่อ คันแรกมีวินจิ คุณพิ้งค์ คุณเอ๋ คุณดิว คุณมินนี่ และคุณพริกแกง ผู้กำกับและนางเอกคุณไวน์นั่งอยู่ในคันเดียวกัน
พอทุกคนขึ้นรถตู้เสร็จมีคุณพิ้งค์นั่งอยู่กับผู้ช่วยของเธอมินนี่ และมีผู้กำกับนั่งอยูกับคุณพริกแกง ส่วนข้างหลังมีวินจิ ผู้จัดการคุณเอ๋ นางเอกคุณไวน์ และผู้จักการของคุณไวน์คือคุณดิว
"ถ่ายละครจบพริกแกงขอเปิดกล้องละครเรื่องใหม่ต่อเลยนะคะ"
"พิ้งค์ขอคอมเมดี้ก่อนน่ะ เรื่องที่ส่งบทมาให้อ่านนะพิ้งค์ชอบเรื่องนั้นน่ารักดี"
"วางตัวพระเอกเป็นวินจิเหมือนเดิมนะคะประกบคู่กับนางเอกหน้าใหม่ที่เพิ่งได้ตำแหน่งนางงามมา คุณพิ้งค์เห็นโปรไฟล์แล้วชอบมั้ยคะ"
คุณพิ้งค์นิ่งคิดไปสักพัก จริงๆโปรไฟล์นางงามหน้าหวานไปหน่อยไม่ค่อยทะเล้น เธออยากได้นางเอกโก๊ะๆมากกว่าคิดว่าน่าจะเป็นนางเอกอีกคนดีกว่า
"เอาอีกคนได้มั้ย คนไหนนะมินนี่ที่เอามาให้ดูอ่ะ"
"อ่อ น้องเบบี๋ใช่มั้ยคะ"
"อ่าๆ ใช่คนนั้นเลยเจอวันก่อนพิ้งค์ว่าเขาดูอารมณ์ดีนะคะเล่นแนวนี้น่าจะดัง ส่วนน้องนางงามก็ให้เล่นอีกเรื่องที่ดราม่าอ่ะ เหมาะเลย"
คุณพริกแกงมองผู้กำกับก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ เธอคิดไม่ผิดที่ปรึกษาเจ้านายก่อนเพราะคุณพิ้งค์ถึงจะไม่ค่อยออกงานหรือพบปะนักแสดงแต่เธอมีข้อมูลที่แน่นมากเดินผ่านก็มองออกแล้วว่าใครเหมาะหรือไม่ ใครลักษณะนิสัยเป็นอย่างไร
"งั้นเปลี่ยนดีกว่าเอาตามคุณพิ้งค์เลยครับงั้น ผมก็ว่าโอเคเลย"
"เอ่อ นั่งไม่ค่อยถนัดเหรอครับคุณไวน์"
วินจิหันไปมองไวน์ที่นั่งดิ้นไปมาอยู่ข้างๆเขา คือที่นั่งมันค่อนข้างกว้างแต่เธอพยายามจะมานั่งเบียดเขาแล้วก็ส่งสายตามาให้คือดูก็รู้ว่าต้องการอะไร และที่เขาถามเพราะทุกคนจะได้ยินและเธอจะได้เลิกนั่งเบียดเขาสักที
"ไม่ค่ะนั่งสบายดีค่ะไวน์เบียดคุณวินจิไปเหรอคะ ขอโทษนะคะ"
ไวน์ส่งสายตาหวานหยดย้อยมองวินจิเขาเริ่มทำหน้าลำบากใจเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเจอ คุณพิ้งค์มองผ่านหน้าจอทีวีหลายครั้งที่มันสะท้อนไปข้างหลังแอบสังเกตดูเหมือนว่านางเอกคนนี้นั่งเบียดวินจิอยู่ตลอดเวลานมแทบจะถูแขนอยู่แล้ว หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับเสียงที่เงียบลงทั่วทั้งรถไม่มีใครพูดอะไรเงียบสงบมาก
"วินจิมานั่งตรงกลางสิที่นั่งยังว่าง ไปนั่งเบียดกันทำไมข้างหลัง"
ทุกคนหันมองหน้ากันเลิกลั่น วินจิกำลังลังเลว่าจะไปดีมั้ย แต่พอเห็นสายตากดดันผ่านหน้าจอทีวีที่อยู่ด้านหน้าคุณพิ้งค์เขาก็รีบลุกขึ้นไปนั่งทันที
"รบกวนนั่งด้วยนะครับคุณพิ้งค์"
คุณพิ้งค์เหลือบสายตามองผ่านทีวีไปยังข้างหลังไวน์เผลอหันไปสบตาคุณพิ้งค์ก็ตกใจรีบก้มหน้าลงต่ำทันที ไม่มีใครกล้ากับประธาน SK หรอกถ้ายังอยากอยู่ในวงการนะ วินจิรู้เลยว่าตอนนี้คุณพิ้งค์ไม่พอใจที่เขาไปนั่งข้างๆไวน์ สงสัยจะโดยโกรธอีกแล้วเพิ่งง้อได้แล้วแท้ๆเชียว
วินจิหยิบโทรศัพท์มากดส่งข้อความหาคนข้างๆ คุณพิ้งค์หยิบโทรศัพท์มากดดูข้อความที่วินจิส่งมา
(ดูเหมือนว่าคุณพิ้งค์จะไม่พอใจอะไรผมอีกแล้วนะ)
คุณพิ้งค์กดส่งข้อความกลับไปทันที
(ชอบเหรอไปนั่งให้ผู้หญิงเอานมถูแขนเล่นนะ)
(ผมนั่งเฉยๆมั้ยครับ เขาทำของเขาเอง)
(อย่าให้เห็นอีกนะไอ้หมูอ้วน ฉันเอานายตายแน่!!)
(รับทราบครับแม่จ๋า)
พอเห็นประโยคเกรี้ยวกราดของเธอเขายิ้มขำออกมาทันที คุณพิ้งค์เห็นวินจิหลุดขำออกมาเธอรีบหันไปทำตาขวางใส่เขาทันที วินจิสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้มออกมาคนเดียว
'ปากบอกไม่ได้รักไม่สนใจ แต่อารมณ์หึงหวงมาเต็มเลยนะแม่คุณเอ้ย!! ปากแข็งจริงๆ'
- Writer
