พิณรัมภาทนอยู่โรงพยาบาลได้ไม่นานก็ขอร้องให้พิชญะพาเธอกลับ หญิงสาวไม่ชอบกลิ่นยา ไม่ชอบบรรยากาศรอบกายที่ชวนทำให้รู้สึกหดหู่ แม้อีกคนจะไม่เห็นด้วยในตอนแรกแต่ก็ไม่อาจขัดใจภรรยาได้
“คุณไม่ไปทำงานเหรอคะ” หญิงสาวถามเมื่อเห็นว่าคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในห้องพร้อมจานผลไม้จานใหญ่ที่เขาอาสานำไปล้างให้เมื่อสักครู่อยู่ในชุดลำลองธรรมดา ไม่มีสูทสุดเนี๊ยบไม่มีแม้แต่กระเป๋าทำงาน
“ผมโทรไปลากับเลขาแล้วครับ คุณป่วยขนาดนี้ผมคงทำงานไม่รู้เรื่องแน่ๆ”พิชญะตอบไปตามความจริง ตอนนี้ชีวิตเขาเธอกับลูกสำคัญที่สุด ยิ่งได้เห็นว่าเธอต้องเหนื่อยยากแค่ไหนกับการอุ้มท้องลูก เขาก็ยิ่งเป็นห่วง หากเป็นไปได้ก็อยากหาคนมาช่วยดูแลระหว่างที่เขาต้องออกไปทำงาน แต่ไม่ว่าจะเกลี่ยกล่อมยังไงแม่ของลูกก็ไม่ยอมอยู่ดี
“ลูกคงดีใจที่รู้ว่าคุณเป็นห่วง” พิณรัมภาตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม ดีใจแทนลูกก็ดีใจอยู่หรอกที่พ่อห่วง แต่กระนั้นก็ยังแอบคาดหวั
