“ทำไมคุณไม่รับเครื่องเพชรของคุณแม่มาล่ะ ท่านให้คุณนะ” เพชรอดที่จะเอ่ยถามหญิงสาวเสียไม่ได้เมื่อทั้งสองเดินออกมาจากห้องด้วยกัน และปล่อยให้มารดาได้พักผ่อน
“มันแพงไปน่ะค่ะ อีกอย่างนึงฉันไม่ใช่ลูกสะใภ้จริง ๆ ของท่านเสียหน่อย ฉันไม่ควรรับมันหรอกค่ะ”
“คุณไม่ควรขัดใจคุณแม่ ท่านให้ก็รับมา ไม่อยากเก็บเอาไว้ก็เอามาให้ผมได้นะ ผมเก็บเอาไว้ให้เอง” ประโยคของเขาทำให้เธอหันไปมองหน้าเขา ก่อนจะถอนใจ
“ฉันลืมไปน่ะค่ะ ไม่ได้คิดถึงคุณเลย คิดแค่ว่าฉันไม่ควรรับของมีค่าขนาดนั้นจากท่านค่ะ” ประโยคของเธอยิ่งทำให้เขาแปลกใจ จริง ๆ แล้วมารดาของเขาให้ด้วยความเสน่หา ถือว่าไม่ผิดที่เธอจะรับมา เขาเองก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไรเธอเลยด้วยซ้ำ เธอก็น่าจะรีบคว้าโอกาสนั้นเอาไว้ รับกันต่อหน้าให้เขาเห็นเขาจะได้ไม่กล้าว่าอะไร ดีกว่าไปแอบให้กันลับหลังให้เขาต้องระแวงว่าเธอหลอกเอาเครื่องเพชรจากมารดาของเขาด้วยวิธีการที่ทุจริตหรือหลอกลวงท่
