เมื่อกลับถึงคอนโดฯ สิบภพก็เห็นว่าน้ำชาหลับไปทั้งน้ำตา เขาถอนหายใจและอุ้มเธอขึ้นไปบนห้อง เมื่อส่งเธอถึงห้องนอนน้ำชาที่หลับอยู่ก็ละเมอร้องไห้
“ยายจ๋า ทำไมพ่อแม่ไม่กลับมาหาหนู หนูไม่น่ารักเหรอคะ”
“...” สิบภพชะงักนิ่ง เขาช่วยเธอถอดเสื้อคอเต่าออกเนื่องจากอากาศที่ไม่ร้อนมาในห้อง เมื่อเห็นร่องรอยที่ตัวเองสร้างไว้บนคอขาว ความรู้สึกผิดในใจก็ผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
เขาลูบใบหน้าของน้ำชาก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งและหยิบน้ำชาเช็ดเครื่องสำอางออกมาค่อยๆ ชุบบนสำลีพร้อมกับเช็ดบนใบหน้าเล็กๆ อย่างเบามือ
น้ำชาจับมือข้างหนึ่งของสิบภพแน่น เขาจึงใช้มือข้างเดียวค่อยๆ เช็ดเครื่องสำอางให้เธอจนสะอาดสะอ้าน
“ชา...ตื่นมาอาบน้ำก่อน” เขาเรียกเธอเบาๆ
“ไม่เอา ขี้เกียจมากเลยยายจ๋า”
“...” คนที่ถูกเรียกยายจ๋ารู้สึกไม่พอใจ นึกภาพตอนที่น้ำชายังเด็กและเรียกเขาว่ายายด้วยน้ำเสียงฉอเลาะ แม้จะน่าเอ็นดูแต่เขาก็อดขนลุกไม่ได้
