บทที่ 13 แผนคนเจ้าเล่ห์

1583 Words
@คอนโดมิเนียมเฟื่องนิมมาน “ถึงแล้วขอบคุณนะ ส่วนเสื้อนายฉันจะซักแล้วคืนให้” “เรื่องเล็กแต่เรื่องใหญ่กว่านั้นคือตอนนี้ฉันปวดท้อง” “นายก็รีบขับไปเข้าห้องน้ำในปั้มใกล้ๆสิ” “สกปรกฉันขอใช้ห้องน้ำที่ห้องเธอได้ไหม โอ๊ย!” “ไม่ได้เด็ดขาด” “เฟื่องเธอจะใจดำเกินไปแล้ว” “ห้องน้ำด้านล่างคอนโดก็มีตามฉันมาสิ” “โอ๊ย! เธอก็รู้ว่าฉันชอบความสะอาด อื้อ!.ให้ตายเถอะ” ใบหน้าหล่อเหลาทำหน้าเหยเกมือหนาก็กุมท้องไว้ เฟื่องนิมมานพยายามชั่งใจอยู่ว่าควรจะให้เขาขึ้นไปห้องส่วนตัวดีหรือไม่ เคนโซ่จะไม่ได้หลอกหรือทำอะไรมิดีมิร้ายเธอหรือเปล่ายิ่งนิสัยไม่ดีสักเท่าไหร่ “แค่เข้าห้องน้ำเองคงจะไม่มีอะไรถ้าเขาปวดหนักจริงๆคงจะแย่ หมอนี่เรื่องมากจะตายคงไม่ยอมเข้าห้องน้ำสาธารณะ” ใบหน้าสวยครุ่นคิดในใจเธอจึงตัดสินใจพาเขาขึ้นห้อง “ก็ได้ตามฉันมาสิ สัญญานะว่าเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วจะรีบกลับ เพราะฉันอยากจะพักผ่อนก่อนไปบาร์” “อื้อๆ! เร็วเหอะ” “นายถือกระเป๋าเป้อะไรไปด้วย?” “ของใช้ส่วนตัวเธออย่าเรื่องมากรีบไปเหอะ“ เคนโซหยิบเป้สีดำใบหนึ่งแล้วเดินตามเฟื่องไปที่ห้อง คอนโดแห่งนี้ก็มีความหรูหราพอควรอาจจะน้อยกว่าคอนโดที่เขาอยู่ไปบ้างเพราะเป็นคอนโดมิเนียมหรูหลักร้อยล้าน ซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวที่สร้างและขาย ในย่านทำเลทองสายตาคมจึงมองดูรอบๆสำรวจทุกที่ที่เดินผ่าน “อยู่ชั้นไหน?” “ชั้นบนสุด” “ติ่ง!” เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกชั้นบนสุดของคอนโดมิเนียมหรู ร่างบางจึงเดินนำหน้าไม่กี่ก้าวก็ถึงห้องของตัวเองเธอยืนใส่รหัสห้องแต่ก็ไม่พ้นสายตาคมของเคนโซ่ ที่แอบมองและจดจำได้แล้วเพราะเขาฉลาดหัวไวมากความจำเป็นเสิศ “รีบเข้าไปสิปวดท้องไม่ใช่หรือ ห้องน้ำมีสองห้องนะนายใช้ห้องใหญ่ไปฉันจะใช้ห้องเล็กในห้องนอน” “ขอบใจ” เคนโซ่จึงเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเขานั้นเข้าไปสักพัก เฟื่องนิมมานจึงออกมานั่งรอเขาที่โซฟารับแขกพร้อมกับน้ำเย็นๆอีกหนึ่งแก้ว “แกร่ก!” ร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำเขาเองก็ทำหน้านิ่งๆ สายตาก็สำรวจในห้องแล้วเดินมานั่งตรงโซฟาข้างๆเธอ “เฮ้อ! ค่อยยังชั่วฉันคิดว่าจะตายซะแล้ว” มือหนาหยิบน้ำในแก้วขึ้นมาดื่มอย่างกระหาย ดวงตากลมโตที่มองดูอยู่เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ไม่อยากให้เขาอยู่นานสักเท่าไหร่ครั้นจะไล่ไปก็จะเสียมารยาทอยู่บ้าง “นายไม่รีบไปอาบน้ำทานข้าวเย็นเหรอโซ่ นี่มันก็หกโมงเย็นแล้วนะ” “ฉันไม่รีบเพราะฉันจะอาบน้ำที่นี่” “หะ ห่ะ! นายจะมาอาบห้องฉันไม่ได้ฉันไม่อนุญาตไหนจะเสื้อผ้านายล่ะ?” มือหนาหยิบกระเป๋าเป้สีดำขึ้นมาแล้วยิ้มจนตาหยี “นายทำบ้าอะไรนี่ห้องฉัน กลับไปอาบที่ห้องนายนู้น” ใบหน้าสวยเบ้ปากเธอพลักร่างสูงแต่เขากลับไม่ไหวติง เคนโซนั้นแข็งแรงและตัวโตกว่าเธอมาก “เฟื่องอย่าใจดำแค่อาบน้ำเอง วันนี้ฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้วตอนนี้ก็หิวมากด้วย เดี๋ยวสั่งอะไรมากินด้วยกันนะ” เขาออดอ้อนพูดจาเสียงนุ่มเพราะอยากจะใช้เวลาอยู่ร่วมกับเธอ เคนโซ่คิดแผนเอาไว้แล้วว่าต้องมาดูความเป็นอยู่ของอดีตแฟนสาว ที่เขานั้นยังเฝ้าหวงแหนมาโดยตลอด “หึ! ทำอย่างกับตัวเองเป็นเจ้าของ เคนโซ่นายนี่มันหน้าด้านหน้าทนจริงๆ” “ถ้าฉันไม่หน้าด้านฉันคงไม่ได้เธอหรอก” “ยี๊! หยุดพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาได้แล้ว” “เหอะ! เธอเองก็แอบชอบฉันไม่งั้นไม่ตกลงยอมคบกับฉันง่ายๆหรอก” “แวะ! หลงตัวเอง ตอนนั้นฉันแค่หน้ามืดเสียสติ คิดว่านายจะเป็นคนดีไม่ได้เลวแบบที่คนอื่นเขาพูดกัน” “ชิ! เลวยังไงก็ผัวเธอนะเฟื่อง ผัวคนแรกด้วย” มือหนาจึงเชิดคางมนขึ้นมาให้หันมาสบตาเขา คนที่ถูกจับจึงปัดมือทิ้งและหลบสายตาคมคู่นั้นทันที “พอๆ ฉันเถียงนายคงไม่มีวันชนะหรอก” “รู้ตัวก็ดีงั้นอย่าเถียงฉันอีก ทำให้เหมือนเมื่อก่อนสิไม่เถียงไม่ถามพูดหวานๆคะขากับฉัน” “ฮ่ะๆๆ นายฝันอยู่รึเปล่าโซ่?” “จะความฝันหรือว่าความจริง เธอก็ยังเป็นคนของฉันอยู่ดี” “พูดมากนายจะไปอาบน้ำก็รีบไป ฉันจะไปอาบแล้ว ส่วนไอ้รอยบ้าๆนี่ถ้านายจูบฉันอีกฉันจะกัดปากนายให้เลือดสาดเลยคอยดู” “หืม! เธอขู่ใครอยู่เฟื่อง?” ใบหน้าหล่อเหลาเลิกคิ้วขึ้นสูงยักไหล่ท้าทายคำขู่ของแมวที่มาขู่เสือแบบเขา “เธออยากกินอะไรสั่งได้เลยนะ เดี๋ยวฉันจ่ายเอง กินเสร็จแล้วเราก็ออกไปที่ร้านด้วยกันเธอก็ไม่มีรถขับเพราะฉะนั้นห้ามเถียง” “เชอะ! น่ารำคาญ” เมื่อทั้งคู่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเฟื่องที่ยังใส่เสื้อยืดธรรมดาๆกางเกงขาสั้น เธอรอกินข้าวเย็นก่อนถึงจะแต่งหน้าแต่งตัวเพราะเหลือเวลาอีกนาน ส่วนอีกคนแต่งตัวหล่อพร้อมออกเดินทางเพราะเขาเตรียมมาแค่ชุดเดียว “มองอะไรฉันหล่อจนต้องตะลึงเลยรึไง?” เฟื่องรีบหันหน้าหนีกลัวเขาจะจับได้ เพราะเธอแอบมองเขาอยู่เคนโซ่เขาใส่ชุดอะไรก็ดูดีไปหมด “บ้าเอ้ย! จะหล่อไปไหน” เฟื่องแอบบ่นตัวเองที่เผลอไปมองจนเขาต้องแซวจนเธอหน้าแดง “ฉันสั่งมื้อเย็นให้แล้ว” “อื้ม! ยังจำได้ว่าฉันชอบกินอะไรดีมาก” ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มเฟื่องเธอสั่งอาหารที่เขาชอบทุกอย่าง เธอยังจำได้ว่าเขาชอบกินอาหารประเภทไหน “มั่ว! ฉันไม่ได้จำแค่เห็นว่าเมนูนี้มันได้ดาวเยอะ คนรีวิวเพียบต่างหากก็เลยสั่ง” “เหรอเชื่อก็ได้” เคนโซ่ส่ายหน้าเบาๆเขาจึงไปหยิบจานในครัว ทำตัวเหมือนกับเป็นห้องของตัวเอง เฟื่องจะร้องห้ามแต่ก็ไม่ทันขายาวๆนั้นเดินไปอย่างคล่องแคล่ว “เธอนั่งรอเถอะเดี๋ยวฉันจัดการเอง” เคนโซ่จัดการเตรียมอาหารทุกอย่างใส่จานอย่างดีเขาเองก็ไม่ได้ติดหรูอะไรมากมาย เพราะใช้ชีวิตสมัยเรียนก็ทำตัวสบายๆแบบนี้เหมือนวัยรุ่นทั่วไป เขาค่อนข้างจะกินง่ายอยู่ง่าย “ฉันทานแต่กับไม่ทานแป้งมื้อเย็น” “ทำไมตัวแค่นี้จะไปมีแรงทำอะไรได้ แค่เดินก็ปลิวแล้วกินข้าว” “เดี๋ยวไปที่ร้านก็ต้องกินอีกไม่เอา” “นี่เธอหัดเชื่อฟังฉันบ้างเถอะ ทำไมถึงดื้อผอมอย่างกับไม้เสียบรู้ตัวหรือเปล่า?” “ดุเป็นพ่อเลย” เฟื่องจำใจตักข้าวสวยและอาหารใส่ปากเพราะเคนโซ่บังคับให้เธอทานมื้อเย็นเป็นเพื่อนเขา ซึ่งเคนโซ่เองก็ตักอาหารใส่จานให้เธอมากจนกินแทบไม่ทัน “ยังไม่ถึงครึ่งจานเลยเฟื่อง เธอจะประชดฉันเหรอ?” “ฉันอิ่มแล้วจริงๆเคนโซ่ นายกินเถอะเดี๋ยวฉันจะนั่งรอ” “เธอจะกินดีๆหรือจะให้ฉันป้อน?” “อะไรของนายมาบังคับฉันเนี่ย?” “กินอีกหน่อยเถอะเธอกินยังไม่ได้เศษหนึ่งส่วนสี่ในจานข้าวเลย เธอสวยแล้วแค่นี้ผู้ชายก็รุมแย่งไม่หวาดไม่ไหว ฉันเหนื่อยที่จะต้องไปคอยกันท่าพวกมัน” “เหอะ! กันท่ามีสิทธิ์อะไรมิทราบ?” “เดี๋ยวก็รู้” หลังจากทานข้าวเสร็จเคนโซ่จึงเดินออกไปที่หน้าระเบียงเขาหยิบบุหรี่ไฟฟ้าขึ้นมาสูบ เฟื่องเองก็ไปแต่งตัวเธอเลือกชุดที่เป็นแนวเซ็กซี่ เป็นเดรทรัดรูปสีดำผ่าหน้าขาและเว้าตรงอกโชว์เนินอกอวบ “โชคดีนะที่ใช้ของแพง คอนซีลเลอร์นี่เอาอยู่ทุกจุดไอ้หมาบ้าเคนโซ่” “เฟื่องฉันปวดหลัง” เคนโซ่เดินเข้ามาในห้องนอนของเฟื่อง เธอตกใจไม่คิดว่าเขาจะกล้าเข้ามา “โซ่ ฉันยังแต่งตัวไม่เสร็จ นายอย่าเพิ่งเข้ามาง่วงก็ไปนอนรอที่โซฟาสิ” “ฉันปวดหลังนอนแล้วที่โซฟามันไม่สบาย เธอแต่งตัวนานของีบสักหน่อย” คนที่เอาแต่ใจจึงเดินเข้ามาแล้วล้มตัวลงนอนที่เตียงนิ่ม ไม่สนคนที่เป็นเจ้าของที่ร้องห้าม “ตกลงใครเป็นเจ้าของห้องกันแน่” ก่อนจะนอนเคนโซ่ถอดนาฬิกาหรูแล้ววางไว้ข้างเตียงเขาค่อยๆหลับตาลงช้าๆและหลับไปในที่สุด เฟื่องที่ได้ยินเสียงหายใจที่สม่ำเสมอของคนตัวโตที่นอนอยู่ เพราะบรรยากาศในห้องนั้นเงียบจึงเดินเข้ามาดูใกล้ๆ “หลับจริงแฮ่ะ”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD