เขาไม่ตอบ แต่ฉันเห็นว่าเขากำลังหัวเราะในลำคอ เขาทำเหมือนไม่ได้ยินที่ฉันพูด โดยการใช้มือตบโซฟาข้างๆ ตัวเขาแล้วพูดว่า
“มานั่งคุยกันก่อนสิ”
เห็นไหม? เขาไม่ปฏิเสธเลยสักนิดว่าเขาเป็นคนจ่ายเงินทุกอย่างให้ฉันจริงๆ! เขาทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร!?
“นี่ฉันกำลังจริงจังอยู่นะคุณ อย่าทำเป็นเล่นได้ไหม?”
ฉันบอกเสียงเครียด
“คุณอย่าทำให้เพื่อนของคุณหมดสนุกสิ คุณพาเพื่อนมาเที่ยวไม่ใช่หรือไง?”
เขาหมายถึงปวีณาที่ยืนยิ้มตาเป็นประกาย เนื่องจากอยู่ในดงคนหล่อ
“มานั่งกับเราก่อนสิครับ”
ทันทีที่ภูมิออกปากเชื้อเชิญ ยัยเพื่อนตัวดีก็สวมวิญญาณของเด็กเก่าเอนเตอร์เทรนลงไปนั่งข้างๆ เขาอย่างว่าง่าย
เดี๋ยวนะ นี่หล่อนมาเป็นเพื่อนฉันนะยะ
“วี ลุกขึ้น” ฉันตำหนิ
“ไหนๆ ก็มาแล้วก็นั่งคุยกันก่อนก็ได้นี่ คุณติณเขาก็คงไม่ได้มีเจตนาไม่ดีกับเธอหรอก เขาจ่ายเงินให้เธอตั้งเยอะ” ปวีณาเอี้ยวตัวมากระซิบ
“หยุดเลย” ฉันกระซิบตอบ “วันน
