ฉันตะโกนร้องสุดเสียงแล้ววิ่งไปทางรถของผู้ที่มาใหม่
โอ้ แลมโบกินี่สีดำคันนี้คุ้นๆ แฮะ
และก็เป็นไปตามคาดเมื่อเห็นภัทรติณเปิดประตูรถออกมาอย่างรีบร้อน ท่าทางเขาดูโมโหสุดขีด
“คุณเป็นอะไรไหม!?”
ฉันอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าสายตาเขาดูเป็นห่วงเป็นใยฉันจริงๆ คิ้วเข้มขมวดจนแทบจะชนกันอยู่แล้ว แถมสันกรามเขากูดูชัดขึ้นเนื่องจากกำลังกัดฟันด้วยความโกรธ
“ฉะ...ฉันไม่เป็นไร”
ฉันตอบตะกุกตะกัก ยอมรับว่ารู้สึกดีใจที่เห็นเขาอยู่ตรงนี้
“ไอ้สารเลวนั่น...”
เขาพูดเพียงแค่นั้นก็ปรี่เข้าไปหาอีตาลุงคนขับแท็กซี่ทันที ซึ่งอีตาลุงนั่นพอเห็นภัทรติณกำลังเดินไปเอาเรื่องก็ไหวตัวทันรีบกลับไปนั่งแล้วกดล็อคประตู
ปัง ปัง ปัง!
ภัทรติณที่ไปถึงแล้วเปิดประตูไมได้ก็ทุบกระจกรถอย่างแรงแล้วตะโกนด้วยความโมโห
“เปิดประตูรถสิวะไอ้เวร! อย่าคิดนะว่าจะหนีกูพ้น!”
เขาตะโกนไล่หลังรถแท็กซี่ที่เพิ่งขับออกไปอย่างไว ก่อนจะรีบวิ่งกลับมา
