บางทีอาจจะเป็นเพราะการออกแบบชุ่ยๆ ของที่นี่ล่ะมั้งที่ทำให้แสงไฟส่องมาที่ผมน้อยจนเกินไป แล้วดูรอยยิ้มของเธอนั่นสิ ทำไมเธอถึงไม่ยิ้มให้ผมแบบนั้นบ้าง
“นายว่าเธอเห็นเราไหม?” ผมถามภูมิ
“ผมว่ายังนะครับ”
“หรือบางทีเธออาจจะเห็นแล้ว แต่แกล้งไม่เห็นหรือเปล่า?”
“ผมว่าน่าจะไม่นะครับ เธอยังไม่มองมาทางนี้เลย”
บ้าฉิบรู้แบบนี้ผมเลือกนั่งอีกฝั่งดีกว่า แต่ช่างมันเถอะ ยังไงคืนนี้ก็ยังอีกยาวไกล ต้องมีสักวินาทีแหละที่เธอจะหันมาสบตากับผม
และเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างผมเอาซะเลยเมื่อที่นั่งของเธอนั้นดันเป็นที่นั่งที่ต้องหันหลังให้ผม โอกาสที่เราจะได้สบตากันก็น้อยลงไปอีก ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าผมกำลังถ้ำมองเธออยู่ฝ่ายเดียว
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างผมจะมาถึงจุดนี้ได้ ถึงขนาดยกเลิกนัดเพื่อนๆ ในคืนนี้เพื่อมาแอบดูเธอทำงานโดยเฉพาะ
นี่มันไม่ใช่ตัวผมเลยสักนิด
เมื่อเวลาผ่านไปได้สักพัก ผู้ชายในโต๊ะนั
