จอมนางพลังเวทย์

จวนท่านแม่ทัพใหญ่แห่งเป่ยเหลียงวุ่นวายกันตั้งแต่เช้า เสียงของสาวใช้นิสัยหยาบกระด้างฟังแล้วป่าเถื่อน หนึ่งคนโหวกเหวก หนึ่งคนโวยวาย ราวกับว่าหากผู้ที่อยู่ด้านในไม่ยอมออกมาพบก็จะพังประตูเข้าไป “คุณหนูรองเจ้าคะ ฮูหยินเรียกหาเจ้าค่ะ” ปัง!! ประตูเปิดรุนแรง เผยให้เห็นใบหน้าถมึงทึงของสาวน้อยย่างเข้าวัยจี๋ผินสองนาง ผู้เป็นพี่นามว่าเฉินลั่วเหมย ผู้เป็นน้องนามว่าเฉินหรูอี้ ทั้งคู่เป็นบุตรสายตรงของฮูหยินเอกเฉินซึ่งเสียชีวิตไปเมื่อนานมาแล้ว ไร้มารดาคุ้มกัน กระทั่งหมาในจวนยังไม่รู้ว่าเป็นนาย เทียวมาเห่า เทียวมาแว้งกัด ก่อกวนทำลายความสงบจนแทบไม่มีเวลาพักหายเหนื่อย เฉินหรูอี้ก้าวมายืนบังพี่สาว สายตาที่ควรจะไร้เดียงสาสมวัยบัดนี้ดุร้ายเอาเรื่อง “ไร้มารยาทกันถึงเพียงนี้ กล้าเหิมเกริมเพียงเพราะเป็นคนของเรือนซิวฮวา ทำไมหรือ รีบร้อนนักไม่พังเข้ามาเลย ต้องรอให้ข้าเปิดต้อนรับพวกเจ้าด้วย” “หรูอี้ เดี๋ยวจะบานปลายกันไปใหญ่” “ท่านพี่ หากท่านแม่ยังอยู่นางจะได้เหิมเกริมเช่นนี้หรือไม่ ใช้งานราวกับเราสองพี่น้องเป็นทาส ท่านจะใจเย็นก็ใจเย็นไปเถิด ข้าไม่ยอมให้พวกเขาโขกสับอีก” เฉินลั่วเหมยยกมือปรามน้องสาว เรื่องที่พูดพร่ำไม่ระวังอวี่ซูซินจะรู้แน่ นางมีหูมีตาอยู่ทุกที่ หากท่านพ่อยังไม่กลับจากสนามรบ จะเอาอะไรไปต่อกร สองสามวันมานี้ได้อยู่อย่างสงบบ้างก็ถือว่าสวรรค์เมตตาแล้ว เฉินลั่วเหมยไปที่เรือนใหญ่ตามคำสั่ง พอนางอวี่เห็นคน ก็จีบพัดกวาดสายตาบอกว่ามีแขกมา ให้นางไปพบที่ศาลากลางสวน เดิมทีนางอวี่อยากให้เอาสาวใช้ของเรือนซิ่วฮวาไปฟังด้วย แต่ดูจะโจ่งแจ้งเกินจึงเก็บความอยากรู้ไว้ น้ำหน้าเช่นเฉินลั่วเหมยยังไงก็ไม่มีปัญญาซ่อนความลับใดได้ เฉินลั่วเหมยเดินเข้าไปในสวน พอได้เห็นแผ่นหลังทะนงของชายผู้หนึ่ง ดวงตาสีนิลดำของนางก็เริ่มสั่น แขกที่ว่าคือเขาหรือ เซียวหานจวิ้น บุรุษที่สตรีทุกชนชั้นในเมืองหลวงใฝ่ฝันอยากเป็นภรรยามาอยู่ที่นี่ เกรงว่าใครพูดออกไปก็จะพากันสงสารเขา คุณหนูรองสกุลเฉินไม่ใช่ไม่งาม แต่นางมีโรครุมเร้า ไม่เหมาะที่จะให้คุณชายที่มีรูปลักษณ์ราวกับพานอันกลับชาติมาเกิดเหลียวมองเลยแม้แต่น้อย “พี่เซียว มาหาข้าหรือเจ้าคะ” เซียวหานจวิ้นไม่เกริ่นชักช้า เขาโพล่งออกมาทั้งที่ยังหันหลัง “ข้ามาเพราะอยากจะบอกเจ้า เรื่องที่ท่านพ่อจัดการให้ข้าหมั้นกับเจ้า ข้ามาคิดดูแล้ว ข้ายุ่งมากย่อมไม่มีเวลาให้ครอบครัว เจ้าเองก็อายุยังน้อย สักวันจะต้องเจอคนที่เหมาะสมแน่” ข้ออ้างที่ใช้ฟังแล้วดูมีน้ำใจ แต่ความจริงคืออยากให้เฉินลั่วเหมยออกปากยกเลิกการหมั้นเอง เขาถึงกับยอมเสียหน้า เช่นนั้นนางควรเข้าใจว่าต้องทำอะไร “พี่เซียว ท่านหมายความว่าอย่างไร?” เฉินลั่วเหมยตาแดงใบหน้าเศร้าระทม ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเซียวหานจวิ้นรังเกียจ แต่นางเลือกจะเพิกเฉยเพราะแอบรักเขามานาน ครานั้นได้หมั้นก่อนท่านพ่อจะออกไปรบ แต่พอไม่มีหลักประกัน นับวันคืนผ่านไปแล้วหลายปี เขาคงจะอาศัยจังหวะนี้ผลักไสนาง “ข้าไม่อาจเห็นแก่ตัวปล่อยเจ้าไว้ แต่งแล้วไม่ต่างจากหญิงหม้ายเฝ้าเรือน เจ้ายกเลิกการหมั้นหมายกับข้า เพื่อตัวเจ้าเอง” เฉินลั่วเหมยส่ายหน้า แววตามีความอ้อนวอน “แต่ข้ารักท่าน” เซียวหานจวิ้นเงียบไป หันกลับมาช้าๆแล้วมองนางเฉยชากว่าเดิม จะให้คนเช่นเขารักนางได้อย่างไร คุณหนูรองสกุลเฉิน ทั้งร่างกายอ่อนแอขี้โรค ทั้งชอบเก็บตัวไม่พบปะผู้คน ยังได้ยินมาว่านางมีอาการประหลาดน่ากลัว หากแต่งไปชื่อเสียงเหล่านี้คงทำให้คนทั้งแคว้นหัวเราะเยาะ เขาทำใจไม่ได้ "ไปคิดให้ดี" เซียวหานจวิ้นไม่อยากพบหน้าคู่หมั้นแม้แต่ชั่วเวลาเดียว เขาสะบัดชายเสื้อสีขาวงดงามจากไป ไร้ซึ่งเยื่อไยและความอ่อนโยน “พี่เซียว” เฉินลั่วเหมยเอื้อนเอ่ยถ้อยคำเจ็บปวดใจตามหลัง นางแทบจะไม่มีแรงเดินเพราะฝากอนาคตความสุขไว้ที่เขา ใช่สิ ความผิดปกติที่ร่ำลือกันทำให้นางเหมือนตัวประหลาด ไม่อยากอ่อนแอหรอก แต่เพื่อปิดกั้นความน่ากลัวบางอย่าง ร่างกายจึงทำงานแปรปรวนไปหมด ตั้งแต่จำความได้ เฉินลั่วเหมยพบว่าตนมีอาการป่วยผิดธรรมชาติ เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น รับรู้ถึงความต้องการคนตาย ทั้งยังเคยปล่อยความชั่วร้ายออกมาทำให้คนรอบข้างบาดเจ็บ ท่านพ่อบอกว่าท่านแม่ช่วยควบคุมเอาไว้ ไม่อย่างนั้นนางคงไม่สามารถใช้ชีวิตธรรมดามาจนถึงทุกวันนี้ “เร็วเข้า เร็วเข้า คุณหนูสามรนหาที่แล้ว” ทันทีที่ได้ยินคนกล่าวถึงน้องสาว เฉินลั่วเหมยก็ทิ้งความคิดมากมายที่อยู่ในหัว นางวิ่งด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดไปดู พอดีกับที่เห็นแส้หางม้าฟาดสนั่นลงบนแผ่นหลังบอบบาง ร่างของหรูอี้กองติดพื้น เลือดสีสดแต้มเสื้อจนแดงฉาน “สาดน้ำเกลือ อย่าให้นางสลบ” เฉินลั่วเหมยพุ่งเข้าไปกำแส้ในมือพ่อบ้านร่างท้วม นางดึงสุดแรงพร้อมหวดเขาคืนโทษฐานที่กล้าทำร้ายน้องสาวเพียงคนเดียวของตน ใบหน้าซูบผอมแดงก่ำนั้น เผยความโกรธสาดซัดใส่พวกพ้องของนางมารร้ายสารเลว ทั้งที่นางยอมมาตลอด แต่ฮูหยินรองก็ยังจงใจทรมานหรูอี้ เช่นนี้เกรงว่าพวกเขาคงไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้แล้ว “เจ้าก็มีส่วนรู้เห็นใช่หรือไม่” เสียงตวาดดังลั่นลานหน้าเรือน ฮูหยินรองกำลังสนุกเพลิดเพลิน พอมีคนมาขวางก็เป็นให้หงุดหงิดใจ “นางทำอะไรผิด ทำไมเจ้าจึงกล้าตีนางเช่นนี้” “น้องสาวเจ้าไร้มารยาทคิดจะทำร้ายข้า แค่นี้ก็ปรานีนางแล้ว” “ปรานี?” “ลงแส้อีก ใครขวางก็ฟาดไปด้วยเลย” "เจ้าไม่มีอำนาจสั่งการ ใครกล้าเข้ามาได้เห็นดีกันแน่" ทันทีที่เฉินลั่วเหมยชูตราประจำตัวของเฉินกงหวินผู้เป็นบิดา บ่าวไพร่ที่รายล้อมอยู่ก็ถอยกรู คนที่ถือครองอำนาจสูงสุดของจวนแห่งนี้คือนายใหญ่ หากมีผู้ละเมิดไม่ทำตามคำสั่ง ย่อมจะไม่ได้รับอนุญาตให้อาศัยซุกหัวนอนอีก ภายในเรือนไม้เงียบสงบ เมื่อพรมยาห้ามเลือดไปทั่วแผ่นหลังของน้องสาวเสร็จน้ำตาแห่งความอัดอั้นก็หลั่งไหล ฮูหยินรองรู้ว่าตราของท่านพ่ออยู่กับนาง จะต้องทำทุกทางเพื่อมาแย่งชิงไป ไม่รู้เมื่อไหร่สงครามชายแดนจะสิ้นสุด หากไม่มีตรา สถานการณ์คงแย่ยิ่งกว่าเดิม นางไม่รู้ว่าตนเองจะรักษาของสำคัญชิ้นนี้ไว้ได้นานแค่ไหน “หรูอี้ นางจะแย่งตราของท่านพ่อไป พี่จะพาเจ้าออกไปอยู่ที่อื่นสักพัก เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี อย่าให้พวกเขาหาเจอ” “ท่านพี่ แล้วท่านล่ะเจ้าคะ” “พี่จะไปตามหาท่านพ่อ พี่ไม่ยอมให้พวกเขาทำร้ายเจ้า” เฉินลั่วเหมยกล่าวจบก็วางแผนหนีทันที นางหลบออกไปยามวิกาล บนแผ่นหลังแบกหรูอี้ มือข้างหนึ่งคลำหาเส้นทาง สองพี่น้องพากันมุดหนีผ่านช่องสุนัขลอดข้างกำแพงจวน เมื่อพบที่พักสำหรับหรูอี้แล้ว เฉินลั่วเหมยก็มุ่งหน้าขึ้นเหนือเพื่อตามหาบิดา สตรีโดดเดี่ยวเดินทางรอนแรมนับเดือน หลบเลี่ยงอันตรายและผู้คนจนถึงชายแดนเมืองซ่ง ระหว่างนั้นเองนักฆ่าก็ปรากฏตัวขึ้น “พวกเจ้ามีอะไรก็เอาไป อย่าทำร้ายข้าเลย” “ตราสกุลเฉินอยู่ไหน” “นางส่งพวกเจ้ามาสินะ” “อย่าเล่นลิ้น หากไม่อยากตายทรมานก็บอกมา” “ข้าไม่รู้” ฝ่ามือใหญ่ตบเข้าที่แก้มนวล เฉินลั่วเหมยผู้ไร้ทางสู้กระอักเลือดทันที นักฆ่าไม่ซักถามมากความ ใช้ดาบในมือจ้วงเข้ากลางอกนางสุดแรง พวกมันคิดว่าสตรีซอมซ่อไม่มีทางซ่อนของไว้ที่อื่นได้ มีคำสั่งฆ่ามาด้วย ตายเร็วหรือช้าก็ไม่ต่างกัน "แย่แล้ว เจ้าจะรีบฆ่ามันทำไม ตราประทับไม่อยู่" "ไปรายงานว่าคุณหนูรองเจอคนไม่ดี ตายก่อนที่เราจะถึงตัวก็จบแล้ว" ชายชั่วทิ้งร่างของเฉินลั่วเหมยให้นอนจมกองเลือดอยู่ท่ามกลางความมืด ลมหายใจที่คล้ายจะขาดห้วงของนางพาให้ภาพเบื้องหน้ามืดมัว ความตายใกล้เข้ามาแล้วหรือ? ใครจะปกป้องหรูอี้ ใครจะรอรับท่านพ่อกลับจากสนามรบ ช่างน่าเสียดาย ไม่มีโอกาสตอบแทนบุญคุณเลย เฉินลั่วเหมยสิ้นใจ เมื่อวิญญาณของนางหลุดออกไป โชคชะตาก็ได้นำพาจิตอันแข็งแกร่งของผู้กุมลิขิตสรรพสิ่งลอยละล่องมาสถิตแทน เปลือกตาหนักอึ้งพยายามเปิดออก ความทรงจำสุดท้ายก่อนที่ภาพจะตัดไปคือเธอกำลังทดลองสร้างประตูเคลื่อนย้ายสะสาร แต่ระบบเกิดโอเวอร์โหลดและมีการระเบิดครั้งใหญ่ เพราะหนีออกจากห้องวิจัยไม่ทันจึงคิดเอาไว้ว่าตายแน่นอน ทำไมมาฟื้นตรงนี้ “ช่วยด้วย ช่วยฉันที” เสียงแหบแห้งพยายามร้องให้คนช่วย ถึงแม้จะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่การไม่ละความพยายามก็ดีกว่านอนรอเวลาตาย มือสั่นเทากุมความเจ็บที่หน้าอกพลางพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ดวงตาตื่นตระหนกมองสำรวจโดยรอบ ไร้วี่แววผู้คน นี่มันไม่ปกติ “ช่วยด้วย" ยิ่งพยายามเปล่งเสียงก็ยิ่งปวดร้าวที่หน้าอก ศาสตราจารย์ด้านวิจัยสะสารและพัฒนากลศาสตร์ตวอนตัมอย่างเฉินลั่วเหมยจึงต้องจัดการตัวเองก่อน เธอคลำไปเจอชายกระโปรงจึงฉีกมาทำเป็นผ้าพันแผลกดห้ามเลือด และเมื่อพยายามนึก ภาพความทรงจำมากมายก็หลั่งไหลเข้าสู่สมอง เฉินลั่วเหมยคิดว่ามันเกิดจากอาการประสาทหลอนหลังได้รับบาดเจ็บ จึงกัดฟันขจัดออกไปแล้วพยายามลุกขึ้น ที่แห่งนี้มืดมาก ยากต่อการแยกทิศเหนือใต้ ห้องวิจัยระเบิดรุนแรงขนาดนั้นต้องเกิดไฟไหม้สิ รถพยาบาลและนักข่าวล่ะ ไม่เห็นมีเลย เธอตายแล้วตกนรกหรือ