เพชรโบกมือลาผู้ใหญ่ที่อวดอ้างตัวว่าตัวเองอายุมากกว่า แก่กว่า และอาวุโสกว่า ควรให้เกียรติ เรื่องอะไรก็คนไม่อยากมองเป็นคนแก่กว่า อยากมองเป็นแค่คนอายุเท่ากัน หรือน้อยกว่าซะอีกตัวเล็กหน้าเด็กแบบนั้น เขายิ้มอย่างมีความสุขอยู่ในห้องโดยสาร มองผ่านกระจกจ้องมองคนที่ยืนเป็นจระเข้ขวางประตู ส่งสีหน้ายักษ์น่ารักใส่เขา คงแสดงหน้าแบบนั้นจนกว่าเขาจะไปจากที่นี่ล่ะมั้ง
มีนามองท้ายรถที่แล่นหลบเร้นหายไปกับความมืดอย่างโล่งใจ หมุนกายกลับเข้าบ้านหลังจากปิดประตูรั้วเรียบร้อยแล้ว ครั้นพอเดินกลับเข้าไปในบ้านมองกลับย้อนนึกถึงเรื่องที่หนุ่มน้อยตัวโตทำลงไปหมาดๆ มือบางยกไล้ริมฝีปากที่รู้สึกว่ายังร้อนผ่าวไม่จางหาย
“ไม่นะเราจะหวั่นไหวไปกับเด็กเวรนั่นไม่ได้” มีนาเฝ้าบอกตัวเอง แต่ทั้งเนื้อทั้งตัวก็ร้อนผ่าว เต้นเร่าตอนที่เขาแตะต้อง ด้วยจุมพิตรัญจวน ตายล่ะพรุ่งนี้จะปั้นหน้าอย่างไรตอนเจอไอ้เด็กบ้านั่น ซ้ำยังต้องออกสำรวจตล
