10
“พูดอะไรไม่ได้ แตะอะไรไม่ได้ เดี๋ยวมึงก็หมดตัว โดนผัวปอกลอก พอมีผัวโดนเอาเข้าหน่อยก็ลืมพ่อลืมแม่ ลืมพี่ ลืมน้อง ลืมครอบครัว”
“แม่จะหาเรื่องฉันไปถึงไหน” พลอยเพชรสติแตก ตรงเข้าไปเขย่าร่างของมารดา
“นังลูกบ้า มึงนี่มันขี้อิจฉา อิจฉาพี่ เห็นพี่มึงมาหากูมานั่งคุยกับกูไม่ได้ อิจฉากลัวกูจะเอาเงินให้พี่มึง มึงมันขี้อิจฉา”
“ฉันมันมีเวรมีกรรมเกิดมาเป็นลูกของคนแบบแม่” พลอยเพชรพูดไปร้องไห้ไปอย่างอัดอั้นตันใจ
“มึงก็ไปตายซะ”
“ตายก็ดีสิ ถ้าตายจะได้หมดเวรหมดกรรม”
“ไอ้ลูกเลว ไอ้ลูกบ้า มึงทำกับกูเหมือนที่ทำกับพ่อมึง แช่งให้พ่อมึงตายทุกวัน ให้กินข้าวเท่าแมวดม มึงมันไม่เจริญหรอก”
“ฉันไม่เคยแช่งพ่อ ไม่เคยให้กินข้าวเท่าแมวดม แม่พูดเรื่องอะไรของแม่ แม่ก็เหมือนพ่อ บ้าพอกัน พอตักข้าวไปเยอะ บอกว่าเยอะ ตักไปน้อยบอกว่าจะให้กินน้อยจะได้อดตาย ประสาทแดก” เธอเขย่าร่างของมารดาอย่างโมโห
“ไอ้ลูกบ้า แกจะฆ่าฉันหร
