“เอื้อมเองครับ เอื้อมอยู่สนามบินพะเยาแล้วครับ”
“เอื้อมรอสักครู่ พ่อกำลังออกไป”
“พ่อจะไปไหนล่ะ”
“เอื้อมพัฒน์มาถึงแล้ว”
“โกหกหรือเปล่า เขาเพิ่งโทรบอกว่าจะมาเมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้วนี้เอง กรุงเทพ-พะเยานะ”
“พ่อบอกแล้ว นายเอื้อมพัฒน์นี้ ไม่ธรรมดาจริง ๆ แม่รออยู่บ้านนะ พ่อไปรับเอง” จบบทสนทนา ชายสูงวัยก็คว้ากุญแจรถแล้วขับรถออกไปอย่างไม่รอช้า
เอื้อมพัฒน์ไม่คุ้นเคยกับภูมิประเทศที่ห้อมล้อมไปด้วยต้นไม้สีเขียวอุดมสมบูรณ์ เนินเขาสูงต่ำ อากาศอบอุ่นเช่นนี้เลย เขาเติบโตมากับบ้านปูนหลังใหญ่ ท่ามกลางตึกสูงระฟ้า ถนนหนทางที่หนาแน่น ระหว่างขับรถให้พ่อแฟนสาว ที่นี่ไม่มีรถติด ผู้คนสัญจรบางตา เขาหันมองทิวทัศน์รอบ ๆ อย่างสนอกสนใจ
“เคยใช้ชีวิตในชนบทแบบนี้หรือเปล่าล่ะ เอื้อม”
“ไม่เคยครับ เกิดมาก็อยู่ในเมือง ไปเรียนต่อก็เรียนในเมือง ตอนนี้ก็อยู่แต่เมืองครับ”
วิโรจน์ยิ้มน้อย ๆ บุคคลผู้ใช้ชีวิตอย่างโชกโชน เสี่ยง
