ศลีนารับรู้ได้ทันทีหลังจากเจ้าสัวแสนยศยิ้มแล้วหันไปพูดกับเชฟหนุ่ม มีเพียงรอยยิ้มแก้เก้อบนใบหน้าเอื้อมพัฒน์เท่านั้น
“...จะลงมือทำอะไร มันต้องเกิดจากแรงขับดันภายในที่ใจ หากแรงใจลดลง มันจะแสดงออกที่ผลงาน สิ่งเหล่านี้อาจสังเกตไม่ได้ด้วยตา แต่สัมผัสได้ด้วยใจ จงใช้สติปัญญานะเอื้อม อย่าใช้อารมณ์”
“เตี่ยกลับก่อนนะ ลีน่าจะนั่งดื่มอะไรต่อหน่อยที่บาร์ดาดฟ้า” ศลีนาชี้นิ้วให้สัญญาณเอื้อมพัฒน์ “ใกล้เวลาเลิกงานแล้วใช่มั้ยล่ะ ตามขึ้นไปละกัน”
“ไงล่ะ คนใจหาย ชั้นเดานะ เรื่องกวางใช่มั้ย เกิดอะไรขึ้นวะแก”
ศลีนาขยับแก้วเหล้าให้ชายหนุ่ม เอื้อมพัฒน์พยักหน้า สายตาเหม่อลอย เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเช้าวันนี้ เหมือนฟ้าผ่ากลางหัวใจฉับพลัน หากเป็นเอื้อมพัฒน์คนก่อน คงออกไปลากคอตัวการมาสำเร็จโทษทันที ครั้งนี้เขากลับแบกรับความรับผิดชอบทุกอย่างไว้เอง เขาโทษตัวเองที่มีอดีตเช่นนั้น และเป็นห่วงเป็นใยสภาพจิตใจของศรุตาที่ส
