รักนี้ที่เคยสัญญา

บทที่ 7 คุ้นเคย

'สรุปที่เขาเข้ามาทั้งหมดเนี่ยจะให้เธอแกล้งเป็นคู่หมั้นเขาอย่างนั้นหรอ'

'ทำยังไงดีล่ะทีนี้' แววตาคู่งานสะท้อนความร้อนรนออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"ยังไงคุณก็ต้องรับผิดชอบ" เขาบอกด้วยน้ำเสียงมี่จริงจัง ใบหน้าดูเรียบนิ่ง

'เอ้าอิตานี่แล้วใครใช้ให้บอกไปแบบนั้นล่ะผลสุดท้ายหวยก็มาตกอยู่ที่ฉันจนได้ต้องมารับผิดชอบเรื่องอะไรแบบนี้เนี่ย'

"น้ำอิงของคิดดูก่อนได้ไหมค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแววตาดูมีความกังวล

"หืม!" ใบหน้าหล่อยกคิ้วขึ้นสูง

"เธอยังต้องคิดอะไรอีกที่ฉันพูดไปก็เพราะช่วยเธอเลยนะ"

'หึคิดจะปัดความรับผิดชอบหรอฝันไปเถอะเด็กน้อย" เขามองเธอนิ่งอย่างรอฟังคำตอบ

น้ำอิงนิ่งไปครู่หนึ่ง

'เอาวะ คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าที่เป็นอยู่แล้วล่ะ'

"เห้อ ! ก็ได้ค่ะ" หญิงสาวถอนหายใจอยากช่วยไม่ได้

"อื้ม ดี กินข้าวกันต่อเถอะ" เมื่อได้คำตอบที่พอใจไททันก็ดูอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

รอยยิ้มเจ้าเลห์ผุดขึ้นบนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว

"เชิญคุณกินไปคนเดียวเลยค่ะ ฉันกินไม่ลงแล้ว" น้ำอิงหมดความอยากอาหารแล้ว

เธอได้แต่นั่งกอดอกมองดูเขากินด้วยแววตาที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

'หึ! หาเรื่องให้คนอื่นแล้วยังทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้อีก'

ใบหน้าหล่อแอบมองเธอเป็นระยะเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของคนตัวเล็กเขาก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

'คงโมโหมาเลยสินะ ขอเอาคืนหน่อยแล้วกัน' ไททันคิดที่จะแกล้งน้องโทษฐานที่ตอนไปเรียนต่อไม่ยอมบอกเขา

เมื่อทานข้าวเสร็จเขาก็พาเธอกลับมาที่บริษัท

"ไหนบอกว่าเราจะไปทำธุระกันไงค่ะ? แล้วนี่..."

"ก็ไปมาแล้วไง"

พูดจบเขาก็เดินลงจากรถไปไม่รอให้เธอถามอะไรต่อ

"เอ้า? อะไรอะ ไปมาตอนไหนเมื่อกี้แค่ไปซื้อเสื้อผ้ากับทานข้าวเองนะ" ร่างบางเดินลงจากรถตามเขาไปด้วยความงง

ติ้ง ! ลิฟท์เปิดออกชั้นที่ 12 ร่างบางเดินตามท่านประทานหนุ่มเข้าไปในห้อง ใจเธอเหม่อลอยไปไกลมัวแต่คิดถึงเรื่องคู่หมั้นปลอมๆที่เขาให้เธอเป็น

"โอ๊ย!!" เสียงหวานร้องด้วยความเจ็บ

ใบหน้าสวยชนเข้ากับแผงอกแกรงของเขาอย่างจัง

"เป็นไรไหมไหนพี่ดูหน่อย"

น้ำอิงเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับแววตาที่เรียบนิ่ง

'บ้าเอ่ย จู่ๆก็หยุดเดินแล้วหันหน้ามาใครจะไปทันมอง'

"อุ้ย! " ไททันถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นสายตาพิฆาตของเธอ

"ไหนพี่ดูหน่อย แล้วมำไมเดินไม่รู้จักดูทางเลยเนี่ย"

มือนายกขึ้นจะดูหน้าผากของเธอที่ตอนนี้กำลังแดง ใบหน้าสวยหันหน้าหนีอย่างลืมตัว

"ไม่ต้องหรอกค่ะน้ำอิงไม่ได้เป็นอะไรมาก แล้วท่านประทานหันมามีอะไรจะสั่งหรอค่ะ"

เสียงหวานต้องอดกลั้นความโกรธเอาไว้

'ยังจะมาโทษเธออีก ไว้ค่อยเอาคืนทีหลังแล้วกัน'

"อ๋อ..พี่แค่จะบอกว่า ให้น้ำอิงไปนั่งที่เดิมก่อนพรุ่งนี้โต๊ะทำงานของน้ำอิงก็จะเสร็จแล้ว"

"แล้วมีอะไรให้น้ำอิงช่วยไหมค่ะ"

"ตอนนี้ยังไม่มีถ้ามีเดี๋ยวบอก"

น้ำอิงรู้สึกงงเป็นอย่างมากถ้าเขายังไม่มีอะไรให้เธอทำแล้วทำไมรีบให้เธอเริ่มงานจังเลยล่ะ

'ไม่เป็นไรดีเหมือนกันคิดซะว่าพักผ่อนแถมยังได้เงินอีก'

ร่างบางเดินไปนั่งรอที่โซฟาอย่างว่าง่าย

สายตาคู่หวานลอบมองเขาเป็นระยะ

'เอ่..หน้าตาคุ้นจังแฮะเหมือนเคยเจอที่ไหนน้าา นึกไม่ออก' น้ำอิงครุ่นคิดอยู่นานใบหน้าสวยมีแววสงสัย สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อจนลืมตัวเธอมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น

"มีอะไรรึเปล่าหืม?"

คนที่ถูกถามถึงกับสะดุ้งเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะอาจจะเป็นเพราะว่าเธอใจร้อนเกินไปเลยไม่ทันเห็น

"ปะเปล่าค่ะ"

"งั้นหรอ?"

"....?"

"แล้วจ้องหน้าพี่ทำไม"

"น้ำอิงก็มองดูนู่นดูนี่ไปเรื่อยไม่ได้จ้องหน้าคุณสักหน่อย"

"พี่!"

"ค่ะ น้ำอิงไม่ได้จ้องหน้าพี่สักหน่อย! พอใจรึยังคะพี่ไททัน" น้ำอิงไม่รู้สึกกลัวเขาเลยสักนิดเธอรู้สึกเหมือนกับว่าเขาคือคนที่คุ้นเคยและสนิทกันมาก

"อื้ม ไปกันได้เวลาเลิกงานล่ะ" ใบหน้าหล่อยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

"งั้นน้ำอิงขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"

มือบางรีบหยิบกระเป๋าแล้วเตรียมเดินออกไป

"จะไปไหน?" เสียงเข้มเอ่ยถามทำให้ขาเรียวหยุดหงักทันที

ใบหน้าสวยขมวดคิ้วเข้าหากัน

'กลับบ้านสิถามได้จะให้ไปสวนสนุกรึไงเวลานี้อะ' เธอได้แค่คิดอยู่ในใจไม่ได้พูดออกไปหรอก

คนตัวเล็กค่อยหันกลับมาหาเขาเธอเค้นยิ้มออกมาอย่างไม่พอใจ

"กลับบ้านสิค่ะ"

"รู้คับ"

'เอ้าอีตานี่กว นตีนรึเปล่าเนี่ย!'

"....?"

"คือพี่จะถามว่าจะกลับอย่างไง"

"เดี๋ยวน้ำอิงเรียกรถมารับค่ะ"

"ไปกับพี่เดี๋ยวไปส่ง"

"แต่.."

"ไม่มีแต่ ของเยอะขนาดนี้จะไปเองอย่างไงอีกอย่างพี่ผ่านทางนั้นพอดี"

"ค่ะ?"

"พี่ไททันรู้ได้ไงว่าต้ำอิงพักอยู่ที่ไหน"

ใบหน้าหล่อมีแววตกใจเล็กน้อยเขาเผลอพูดออกไปยังไม่ทันคิด

'เอาไงดีว่ะเด็กนี่ขี้สงสัยจริงๆ'

"เอ่อ คือว่า อ๋อใบใบสมัครไง ฉันเห็นที่ใบสมัครงานของเธอ"

นั้นทำให้น้ำอิงยิ่งงงเข้าไปใหญ่ 'ในใบสมัครงั้นหรอจำได้ว่าเรากรอกที่อยู่บ้านไปนิไม่ใช่คอนโด เอ๊ะหรือว่าจำผิดชั่งมันเถอะ ไปก็ไป'

น้ำอิงยืนคิดอยู่นานจนไททันต้องเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวเธอถามอะไรขึ้นมาอีกยิ่งชอบสงสัยอยู่

"จะยืนอีกนานไหมไปได้แล้ว!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงดูเป็นการกลบเกลื่อน พร้อมกับเดินนำเธอไปที่ลิฟต์

ขาเรียวรีบก้าวตามเขาเข้าไปติดๆ

ทันที่ที่ลิฟต์เปิดออกพวกเขาก็เขอเข้ากับพนักงานที่กำลังเตรียมตัวเดินทางกลับบ้าน

มือหน้ารีบคว้าเอวบางไปกอดไว้

"อุ้ย ทำอะไรน่ะ"

"กอดคู่หมั้นไง"

"แต่นี้มันที่ออฟฟิศนะ"

"ที่นี่แหละดีที่สุดแล้วข่าวจะได้ไปไวๆ อย่าดิ้นสิทำให้มันเนียนๆหน่อย"

"เปลืองตัวมาดูก่อนหน้านี้ไม่เก็นบอกเลยว่าต้องถูกเนื้อต้องตัวกันด้วย" น้ำอิงพยายามดิ้นแจ่ว่าเหมือนยิ่งเธอดิ้นเขาก็กอดแน่นขึ้น

"ห้าร้อยครั้งละห้าร้อยพอไหมที่โดนตัวเธอ"

"...."

น้ำอิงยังคงดิ้นแรงกว่าเดิม

ใบหน้าสวยเงยขึ้นไปสบกับดวงตาคู่คม

'คิดว่าฉันเห็นแก่เงินขนาดนั้นเลยหรอ?'

"หนึ่งสองพัน!" ใบหน้าหล่อกระซิบข้างหูเธอ ริยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นทันที

เอาไงดีครั้งละสองพันเลยนะลูกสาว😂