พิษรัก - 4
986 Words
แอดดดด
เสียงเปิดประตูห้องเข้ามาของใครอีกคนไม่ได้เรียกความสนใจจากคนที่นอนอยู่บนเตียงเลยสักนิด ซันที่เอาแต่จ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถือเขาทำเป็นไม่สนใจในขณะที่หญิงสาวขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ
ดารินเดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียงช้าๆ ซันขยับตัวลุกขึ้นนั่งและพิงหลังเข้ากับหัวเตียงร่างเล็กของดารินหล่อนนั่งลงข้างๆชายหนุ่มคนรัก พร้อมหายใจเข้าลึกๆเต็มปอดแล้วจึงพูดออกไป
"ซัน ที่รักไม่ได้ตั้งใจจะโกหกซันนะ แค่ไม่อยากให้ซันไม่สบายใจเลยบอกไปแบบนั้น แต่ที่สำคัญที่รักกับภีมก็เป็นแค่เพื่อน"ซันก็ยังนั่งเงียบไม่แสดงอาการหรือความรู้สึกอะไร เขายังเล่นโทรศัพท์มือถือของเขาต่อไปโดยที่ไม่สนใจหญิงสาวว่าหล่อนจะทำอะไร
"ซัน"ดารินเรียกเขาเสียงแผ่วเบา ใบหน้าคมเบี่ยงหน้าหันไปมองทางด้านอื่นเหมือนไม่อยากมองคนตรงหน้า เมื่อยได้เห็นท่าทางแสนเฉยชาของคนรัก ดารินเม้มริมฝีปากบางเข้าหากันแน่นก่อนจะลุกออกจากเตียงช้าๆแล้วเดินออกไปจากห้องนอน
"....อึก"พอนั่งลงที่โซฟาตัวสวยกลางห้องนั่งเล่น ดารินก็ปล่อยโฮออกมาทันที เธอก็ไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น ทุกคนย้อมมีมุมอ่อนแอกันทั้งนั้นไม่เว้นแม้แต่เธอ แม้จะสร้างเกาะไว้แข็งแกร่งแค่ไหน แต่เมื่อโดนอะไรมาทำร้ายจิตใจและยิ่งมาจากคนที่เธอรักแล้วมันยิ่งทำให้อารมณ์ของเธออ่อนไหวมากกว่าเดิม
ตกเย็น
ซันยังอยู่ในห้องไม่ยอมออกมา จนดารินเริ่มใจเสีย เพราะซันไม่เคยโกรธเธอนานขนาดนี้ อย่างมากก็แค่ชั่วโมงเดียว แต่นี้มันนานแล้วนะ ง้อก็ไม่หายงอน อธิบายไปก็ยังไม่เชื่อ แล้วเธอต้องทำยังไงล่ะ:'(
ก๊อก ก๊อกๆ ไม่ต้องแปลกใจไปว่าทำไมเธอถึงเคาะประตูไม่เปิดเข้าไปเมื่อตอนแรก ก็เพราะว่าไอ้คนข้างในมันล็อกประตูไง
"ซัน ออกมากินข้าวเย็นมากแล้วนะ เดี๋ยวแสบท้องหรอก ซัน"เงียบ!! มีสัญญาณตอบรับจากคนภายในห้องนอน ใบหน้าสวยสลดลงเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่าต้องทำยังไงชายหนุ่มจึงจะหายโกรธเธอ
"ถ้างั้นข้าวต้มอยู่ในครัวนะ ถ้าหิวก็ออกมากิน ซันคงไม่อยากเห็นหน้าดา ถ้างั้นดาไปนอนที่อื่นก็ได้ ดาไปก่อนนะ อย่าลืมออกมากินข้าวด้วยล่ะ!!"ทุกอย่างยังเงียบเหมือนเดิม เขาคงไม่อยากคุยและไม่อยากเห็นหน้าเธอจริงๆ
ดารินหันหลังกลับช้าก่อนที่ขาเรียวจะก้าวออกไปจากบริเวณหน้าห้องนอน
ปึก!!
พรึ่บ!!
เสียงประตูถูกเปิดออกก่อนที่ร่างบางจะถูกดึงให้เข้าไปในอ้อมกอดอุ่นของร่างหนา
"ขอโทษ"ซันเอ่ยกระซิบบอกอย่างแผ่วเบา เขาก็ผิดที่ใช้แต่อารมณ์ไม่ฟังเหตุผลของคนที่ตัวเองรัก แถมยังไม่เชื่อใจเธออีก แต่ทั้งหมดมันก็เพราะว่าเขารักเธอมาก จนไม่อยากให้ใครมาเข้าใกล้เธอ
"...อืมมม"แขนเรียวตวัดกอดร่างหนากลับและส่ายหน้าที่ซบอยู่ที่อกหนาไปมาเบาๆ เพื่อเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร
"ร้องไห้เหรอ(?)"มือหน้าสองข้างจับพยุงหน้านวลให้เงยขึ้น ยิ่งเห็นคราบนํ้าตาจากใบหน้างามเขาก็ยิ่งรู้สึกผิด ปากหนาจูบซับนํ้าตาที่มีอยู่บางเบาออกช้า ก่อนจะมาบดจูบลงที่ริมฝีปากบางแย่างดูดดื่มและนุ่มนวล และผละออก
"อย่าเป็นแบบนี้อีกนะ"เสียงหวานเอ่ยบอกพร้อมกับยกมือโชว์นิ้วก้อยขึ้นเพื่อให้เขาสัญญา
"สัญญาแบบนี้มันเก่าล่ะ เอาแบบนี้ดีกว่า"ซันว่าก่อนจะจูบลงที่หน้าผากมนและไล่ไปที่จมูกเล็กและแก้มนวลสองข้างก่อนที่สุดท้ายจะจบลงที่ปาก
"สัญญาครับ"ก่อนจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง เพื่อส่งมอบความรู้สึกให้แก่กัน
"กินข้าวเสร็จไปเดินเล่นกัน"ซันเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังนั่งกินข้าว
"แต่มันดึกแล้วนะ"ดารินว่าพรางตักข้าวเข้าปาก
"ดึกแล้วไง เรื่องเวลามันไม่ได้เป็นอุปสรรคขัดขวางความสุขของเราหรอกนะ ซันแค่อยากชดเชยที่วันนี้ทำตัวงี่เง่า ไปนะเดี๋ยวเล่นกีตาร์ให้ฟัง"
"อืม ก็ได้"
สวนสาธารณะ
"บรรยากาศดีจัง"ยิ่งตินดึกๆแบบนี้อากาศก็ยิ่งเย็นสดชื่น "ยิ้มอะไร"เมื่อเห็นซันเอาแต่จ้องมองเธอแล้วยิ้มดารินเลยเอ่ยถามขึ้น
"เปล่า แค่อยากยิ้ม ไปถ่ายรูปกัน"ซันตอบ ก่อนจะชวนเธอไปถ่ายรูป รู้สึกเหมือนว่าเรากำลังออกเดทกันใหม่เลย แต่ก็นะ...?
พอให้คนแถวนั้นที่พอมีอยู่บ้างถ่ายรูปให้ ซันก็จัดการโพสต์รูปลงอินสตาแกรมทันที
เวลาผ่านไปได้สักพักเขาและเธอก็พากันกลับเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว
คอนโด
"ซันนอนได้แล้วพรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่หรือไง"ดารินเอ่ยขึ้นหลังจากเดินออกมาจากห้องนํ้า และเห็นซันกำลังนอนเล่นมือถืออยู่
"คร๊าบบบ ที่รักก็รีบมานอนสิอยากกอด"
"เด็กน้อยเอ้ย!!"ว่าก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆร่างหนาและเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขาในที่สุด
"ฝันดีครับที่รัก"
"ฝันดีเด็กน้อย"
เส้นทางความรักถ้าจะให้มันยั่งยืนเขาและเธอต้องมีเหตุผลให้กันพยายามฟังคำอธิบายของอีกฝั่งไม่ใช่ปล่อยเงียบไว้ให้เรื่องทุกอย่างมันแย่ลง คนรักกันความเข้าใจกันและให้อภัยกันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
- Writer
