น้ำเดินรับลูกค้าที่ต้องการบริการชงเหล้าอยู่หลายโต๊ะ วันนี้ลูกค้าค่อนข้างเยอะ ออกจากโต๊ะนั้นก็เข้าโต๊ะนี้จนแทบไม่มีเวลาว่าง กว่าที่เธอจะได้เดินกลับมาหาน้องสาวก็ผ่านไปหลายชั่วโมง
“ดอกแก้ว” หญิงสาวในชุดวับๆ แวมๆ รีบเดินเข้าไปใกล้ เมื่อเห็นว่าคนที่ควรจะนั่งอยู่กับที่ฟุบลงไปกับโต๊ะเหมือนกำลังหลับ “ดอกแก้ว?”
“หือ?”
แรงสะกิดที่ต้นแขนทำให้ดอกแก้วยกศีรษะขึ้น ใบหน้าที่แดงกว่าปกติเป็นคำตอบได้เป็นอย่างดีว่าทำไมเธอถึงฟุบไปแบบนั้น
“นี่แกเมาเหรอ?”
“เปล๊าาาา” คนเมาไม่เคยบอกว่าตัวเองเมา น้ำส่ายหน้าเบาๆ ให้คนไม่เมาที่นั่งตัวตรงยังยาก “เจ้... ขออีกได้ไหม อันนั้น”
พูดพลางชี้ไปที่แก้วที่ว่างเปล่าตรงหน้า เธอจำไม่ได้ว่ากินมันไปกี่แก้ว แต่มันอร่อย กินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอ กินจนรู้สึกเหมือนโลกหมุนแต่ก็ยังอยากกินต่อ
“พอเลย เดี๋ยวเสี่ยมาแล้วจะทำยังไง เมาขนาดนี้”
“เสี่ยอะไร?” มือเรียวปัดไปปัดมา ส่ายหน้าจนผมส
