เสียงร้องจากโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้กฤตยชญ์นึกรำคาญไม่น้อย ชายหนุ่มควานมือหนาไปบนหัวเตียงเพื่อหาที่มาของเสียงเมื่อคว้าได้ก็กดรับและกรอกเสียงใส่ทันทีอย่างหงุดหงิด
...ใครกัน? ช่างรบกวนเวลาพักผ่อนของเขาเสียเหลือเกิน
“ว่าไง!” เสียงเข้มห้วนห้าวตามอารมณ์ตรอกกลับไปทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปลายสายนั้นเป็นใคร
(พี่เองนะกล้า...)
เสียงจากปลายสายทำให้กฤตยชญ์ลืมตาโพล่งก่อนจะชันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งกระแอมปรับน้ำเสียงให้หายงัวเงีย
“พี่ข้าวมีอะไรรึเปล่าครับ” ชายหนุ่มถามพี่สาวเมื่ออยู่ๆกิตติยารัตน์ก็โทรมาหาเขาเวลานี้ทั้งๆที่ไม่เคยเพราะในเวลานี้เธอน่าจะยังอยู่ที่โรงพยาบาล
(ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่จะโทรมาบอกกล้าว่าพี่จะไปอังกฤษเย็นนี้)
“ไปอังกฤษ? ไปทำไมครับ...แล้วพี่หายดีแล้วเหรอถึงได้เดินทางไกลๆแบบนี้”
(พี่หายดีแล้ว...พี่จะตามไปหาคุณอัฐที่นั่นและคงจะอยู่ยาวรอกลับพร้อมกั
