ตอนที่ 3-2
1250 Words
หลังจากทานมื้อเย็นอัฐพลก็แวะไปเยี่ยมกิตติยารัตน์ที่โรงพยาบาลอัญญาดาจึงขับรถมาส่งแต่ไม่ได้เข้าไปข้างในกับชายหนุ่มด้วย หญิงสาวขับรถตรงกลับคอนโดฯทันทีโดยอ้างว่าเธอปวดหัววอยากจะรีบกลับไปนอนพักเมื่อเห็นว่าอัฐพลบอกให้อยู่รอแล้วเขาจะพาไปส่งเอง
เมื่อถึงคอนโดฯร่างบางเฉิดฉายก็เดินตรงไปที่ลิฟท์ทันที ระหว่างรอลิฟท์เปิดออกเสียงเข้มออกแนวหาเรื่องก็ดังขึ้นจากข้างหลัง โดยไม่ต้องหันไปมองเธอก็รู้ได้ว่าเสียงนั่นเป็นเสียงของใคร
“ได้ทั้งคอนโดฯ ได้ทั้งรถ เป็นเธอนี่มันดีจริงๆเลยนะ”
“ทำไมคะ? ฉันจะได้รถได้บ้านหรือได้อะไรอีกแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณไม่ทราบ ฉันใช้เงินคุณเหรอ? ก็ไม่นิ!” อัญญาดาตรอกกลับอย่างประชดประชันพรางทำสีหน้าเบื่อหน่ายส่งไปให้คนที่ก้าวมายืนอยู่ข้างๆกัน
“อย่ามาทำสีหน้าแบบนี้ใส่ฉัน!” ชายหนุ่มพูดขึ้นเสียงเย็น ไม่พูดเปล่ามือใหญ่คว้าต้นแขนเล็กไปบีบไปแน่นแต่หญิงสาวก็สะบัดออกทันทีราวกับรังเกียจเดียจฉันท์
“นี่ไม่ใช่เวลางาน เพราะฉะนั้น...คุณไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน!” เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูลิฟท์เปิดออก อัญญาดารีบก้าวเข้าไปก่อนจะกดปิดแต่กฤตยชญ์ไวกว่าชายหนุ่มตามเข้ามาด้วย “นี่คุณจะตามฉันเข้ามาทำไมคะ”
“ก็จะตามไปดูรังรักของเธอไง อยากรู้นักว่าขายให้มันเท่าไหร่ถึงได้มามากมายขนาดนี้ ดูท่าจะติดอกติดใจมากซะด้วยนะ!” คำพูดเฉือดเฉือนของกฤตยชญ์หาได้ทำให้อัญญาดาสะทกสะท้าน ยิ่งไปกว่านั้นหญิงสาวยังตอบโต้กลับเขาจนไปแทบไม่เป็น ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายถูกหยาบเหยียดจากผู้หญิงที่ทำให้ชีวิตรักของพี่สาวของเขาต้องมัวหมอง
“ก็มากพอเท่าที่คนอย่างคุณไม่เคยได้รับนั่นแหละค่ะ!น”
“ฉันก็ไม่เคยคิดอยากจะได้อะไรจากผู้หญิงอย่างเธอหรอกนะ!อย่าสำคัญตัวเองให้มากนัก!” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเหี้ยมใบหน้าหล่อดูเลือดเย็นแววตาลุกวาวยากที่จะคาดเดา มือหนาคว้าแขนบางมาบีบไว้แน่นจนแดงเถือก อัญญาดาไม่ได้ขัดขืนแต่กลับเชิดหน้ามองเขาอย่างท้าทายพร้อมทั้งพูดจายั่วโมโหอย่างสนุกปาก
“ต้องสำคัญตัวสิคะ คุณก็รู้นิว่าฉันมีความสำคัญมากกับใคร มากซะจนพี่สาวของคุณแทบจะลงแดงตาย!”
“อย่ามาเปรียบเทียบตัวเองกับพี่สาวของฉัน! ผู้หญิงอย่างเธอ...”
“ทำไม ผู้หญิงอย่างฉันมันทำไมคะ”
อัญญาดาสวนขึ้นก่อนที่กฤตยชญ์จะพูดจบ
“ผู้หญิงอย่างเธอเหรอก็ สกปรก เน่า ต่ำ!” ชายหนุ่มแสยะยิ้มอย่างสะใจที่เห็นสีหน้าโกรธจัดของหญิงสาวเมื่อถูกเขาต้อนจนแทบจะจนมุมเพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ
“แล้วยังไงคะ? ก็ผู้หญิงต่ำๆอย่างฉันไม่ใช่เหรอที่ทำให้พวกคุณหัวปั่นจนแทบลากเลือด บอกว่าฉันหน้าเงินงั้นเหรอ แล้วพี่สาวของคุณดีกว่าฉันตรงไหน! ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คุณอัฐพลเป็นคนที่ร่ำรวยมหาศาลผู้ดีตีนแดงอย่างพี่สาวของคุณจะหันมาเหลียวแลเขาเหรอ พวกคุณมันก็เห็นแก่เงินเหมือนกันนั่นแหละ อย่าทำเป็นเอาความรักมาอ้างหน่อยเลย คนที่ทำร้ายตัวเองแม้แต่ตัวเองก็ไม่รัก จะรักคนอื่นเป็นเหรอคะ! ก็รักแค่เงินของเขาเหมือนกันนั่นแหละ!”
อัญญาดาร่ายยาวก่อนจะสะบัดตัวออกมาการเกาะกุมของกฤตยชญ์ ดวงตาทั้งสองคู่จ้องกันเนิ่นนานราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนที่หญิงสาวจะเป็นฝ่ายหันหน้าหนี
“ต้องการเท่าไหร่!”
ทันทีที่ร่างบางก้าวออกจากลิฟท์เสียงเข้มก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงของกฤตยชญ์ที่เดินตามออกมา อัญญาดาขมวดคิ้วย่นไม่เข้าใจคำถามของชายหนุ่ม
“เท่าไหร่อะไรของคุณ!”
“ค่าตัวของเธอไง จะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามา แต่ฉันว่าเละๆแบบนี้พันสองพันนี่ยังถือว่ามากไปด้วยซ้ำ”
เผียะ!!
ทันทีที่พูดจบใบหน้าหล่อเหลาก็หันไปตามแรงเหวี่ยงตบจากฝ่ามือน้อย อัญญาดากำมือแน่นจนเนื้อตัวสั่นเท่าด้วยความโกรธแต่ก็ยังพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองทนยืนมองหน้าผู้ชายปากเสียต่อไป ในขณะที่กฤตยชญ์ยกมือขึ้นมาจับที่มุมปากของตัวเองอย่างตกใจก่อนจะค่อยๆหันมามองหน้าเจ้าของฝ่ามือพิฆาตด้วยแววตาวาวโรจน์ นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้ชายอกสามสอกอย่างเขาถูกผู้หญิงตบหน้า แม้แต่แม่บังเกิดเกล้าก็ยังไม่เคยตีเขาแต่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร กล้ามากนะ เธอรู้จักฉันน้อยเกินไปแล้วอัญญาดา!!
“โกรธเหรอคะ? จะตบฉันคืนไหมละ? เอาเลยสิเอาเลย!” หญิงสาวยืนหน้าเข้าไปใกล้ชายหนุ่มที่เงื้อมมือขึ้นอย่างท้าทาย “ถ้าว่างมากก็ไปผ่าหมาออกจากปากซะนะคะ ดีกว่ามาเที่ยวระรานชาวบ้านเขาแบบนี้”
“จะไปไหน!!” กฤตยชญ์รีบกระชากข้อมือบางของอัญญาดาอย่างแรงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะเดินหนีไป
“ปล่อยฉันนะ!”
“ทำเป็นสะดีดสะดิ้งแตะนิดแตะหน่อยมันไม่สึกหลอไปมากกว่านี้หรอกน่า เรามาตกลงกันดีดีไม่ดีกว่ารึไง” ชายหนุ่มเริ่มยื่นข้อเสนอ เขาคิดเอาไว้อยู่แล้วว่ายังไงอัญญาดาก็ไม่มีทางปฏิเสธแน่
“ฉันไม่ตกลงอะไรกับคุณทั้งนั้น! ปล่อย!”
“ไม่! จนกว่าเธอจะฟังข้อเสนอของฉัน” ชายหนุ่มกระชากร่างบางจนแทบจะปลิวมาซบอกแกร่งแต่หญิงสาวยังคงยื้อเอาไว้เพื่อรักษาระยะห่างระหว่างเธอกับเขาก่อนจะหาทางหนีทีไล่ให้กับตัวเอง
“งั้นก็รีบๆพูดมา”
“อัฐพลจ่ายให้เธอเท่าไหร่ฉันจะให้เธอมากกว่าสองเท่า แลกกับการที่เธอเลิกยุ่งกับคู่หมั่นของพี่ฉัน ง่ายๆแค่นี้เห็นไหมว่าเธอมีแต่ได้กับได้”
อัญญาดาสะบัดตัวออกมาก่อนที่มือน้อยจะผลักอกแกร่งแรงๆจนชายหนุ่มถอยห่างไปสองสามก้าวเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยขึ้นบ้างอย่างเยือกเย็น
“งั้นก็เชิญกลับไปหอบเงินของคุณมากองไว้ที่แทบเท้าฉันสิ แล้วฉันจะคืนเขาให้!” พูดจบก็หันหลังกลับเพื่อกดรหัสเข้าห้องแต่เสียงเข้มก็เรียกไว้
“แล้วเท่าไหร่ละ? ที่เธอต้องการ!”
“ให้ได้เหรอคะ?” หญิงสาวหันมายิ้มเหยียดๆให้ราวกับดูถูกอยู่ในที แล้วเขาจะได้รู้ว่าเขาคิดผิดที่มาดูถูกผู้หญิงอย่างเธอ
“หึ! แล้วมันจะเท่าไหร่กันละ” ชายหนุ่มแสยะยิ้มมุมปากอย่างคนมั่นใจในตัวเองก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะหุบลงเมื่อได้ฟังคำตอบต่อมาของหญิงสาวร่างบางตรงหน้า
“ทั้งหมดที่คุณมี!!”
- Writer
