อิงอินหวางเฟยผู้ถูกลืม

หยางเล่ย/หยางเอิน

"ท่านอ๋องน้อยหยางเล่ยกับท่านหญิงหยางเอิน แค่พระนามก็ไพเราะแล้วนะเพคะ" ถิงถิงนั่งมองท่านอ๋องน้อยกับท่านหญิงน้อยด้วยความหลงใหลกับความน่ารักของเจ้านายตัวน้อย ๆ ทั้งสองอย่างไม่วางตา

"ที่จริงข้าอยากให้พวกเขาแซ่อิงเหมือนกับข้าแต่เกรงว่าจะไม่เหมาะ จะอย่างไรข้ากับท่านอ๋องก็ได้กราบไหว้ฟ้าดินกันแล้วให้พวกเขาใช้แซ่หยางเหมือนบิดาก็คงไม่ผิดกระมัง"

"จะไปผิดอันใดเพคะลูกก็ย่อมใช้แซ่ของบิดานั่นถูกต้องแล้วเพคะ" ถิงถิงกล่าวสำทับ ถึงพระชายาจะเป็นแม่คนแล้วแต่ความคิดความอ่านบางครั้งก็ยังเป็นเด็กอยู่เพราะถูกเลี้ยงให้อยู่แต่ในจวนที่ถูกปิดกั้นอิสรภาพ ช่างแตกต่างจากพี่น้องคนอื่น ๆ แต่ก็ยังดีที่ท่านราชครูยังรักและไม่ได้ละเลยคุณหนูของนาง

"ให้นมบุตรคนเดียวไหวไหมเพคะพระชายา ต้องการแม่นมหรือไม่เพคะ" ท่านหมอหญิงถงปินถามพระชายาที่เพิ่งจะฟื้นตัวและกำลังให้นมบุตร นางยังต้องอยู่ที่นี่ต่อไปเพื่อช่วยดูแลความเรียบร้อย หลังจากที่พระชายาได้คลอดบุตรแล้วเพราะเท่าที่ดูทุกคนในตำหนักนี้ไม่น่าจะมีใครเคยเลี้ยงเด็กมาก่อน นางจึงเป็นคนสอนให้ทั้งหมด ท่านอ๋องน้อยและท่านหญิงก็ทรงน่ารักเหลือเกินไม่งอแงกวนพระมารดาเลยแม้แต่แอะเดียว ทำเอาหมอปินหลงใหลในความน่ารักของทารกน้อยทั้งสองเช่นกัน

"ไม่เป็นไรข้าว่าน้ำนมของข้าน่าจะมีมากพอให้อาเล่ยกับอาเอินได้กินจนอิ่มหนำ พวกเขาก็ไม่ได้กินจุขนาดนั้น"

"หากไม่ไหวบอกหม่อมฉันนะเพคะ หม่อมฉันรู้จักแม่นมที่ไว้ใจได้"

"ขอบคุณท่านหมอหญิงมากข้าจะลองพยายามดูก่อน.. ท่านหมอหญิงท่านมาอยู่กับข้าดีหรือไม่ อย่างที่ท่านเห็นพวกข้าต่างก็ไม่มีประสบการณ์หากมีท่านหมอมาอยู่ด้วยข้าก็ค่อยอุ่นใจ ทั้งข้าก็กลัวว่าเจ้าตัวน้อยอาจจะป่วยได้ทุกเมื่อ"

"หม่อมฉันอยู่มาที่นี่ได้หรือเพคะ" หมอหญิงถงปินแทบไม่อยากจะเชื่อว่าตนจะถูกขอร้องจากพระชายาเช่นนี้ นางมาที่นี่บ่อย จนเกิดความผูกพันกับตำหนักนี้และคนที่นี่ไม่น้อย ไหนจะได้ช่วยเลี้ยงดูท่านอ๋องน้อยและท่านหญิงน้อยอีก เป็นวาสนาของหมอบ้านนอกอย่างนางจริง ๆ

"ได้สิ ตำหนักนี้นอกจากพวกเราก็ไม่มีใครมาหรอก" อิงอินตอบกลับไปทั้งยังมีความหวังว่าจะได้หมอปินมาอยู่ร่วมชายคาด้วย

"เพคะหม่อมฉันรับปาก แต่หม่อมฉันต้องไปขอท่านหมอผู้เฒ่าก่อน" หมอหญิงถงปินเองก็ตอบรับอย่างดีใจเช่นกัน

แอ้ แอ้...

"คิก ๆ อาเล่ยคงอยากให้ท่านหมอปินมาอยู่ด้วยใช่ไหมดูสิตอบรับใหญ่เลย"

ตำหนักใหญ่…

หลังจากผ่านพ้นงานเฉลิมฉลองวันคล้ายวันประสูติกาลขององค์จักรพรรดิและของท่านอ๋องเองแล้วทุกอย่างที่ตำหนักใหญ่ก็เริ่มจะกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ก็คือความเงียบสงบดังที่เคยเป็นมาแต่ไหนแต่ไร

"นางสบายดีหรือไม่" เสียงเอ่ยถามจากบุรุษผู้สูงศักดิ์

"สบายดีพ่ะย่ะค่ะ ไม่ได้สร้างความวุ่นวายใด ๆ"

"อืม..เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว เบี้ยหวัดอย่าให้ขาดหากนางต้องการสิ่งใดก็จัดหาให้ทุกอย่าง"

"แล้วหากพระชายาต้องการเรียกหมอหลวงล่ะพ่ะย่ะค่ะ"

"ก็เรียกให้นางสิ จะอย่างไรนางก็คือหวางเฟยของวังนี้อยู่ อย่าให้ใครเอาไปพูดได้ว่าข้าใจร้ายกับชายาของตัวเอง"

"พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง" ได้รับคำสั่งจากท่านอ๋องแล้วพ่อบ้านใหญ่ก็โล่งใจขึ้นเป็นกอง หากคนตำหนักในมาขอตัวหมอหลวงอีก เขาจะได้จัดหาให้และจะได้ไม่ดูเป็นคนใจร้ายอีกต่อไป เพราะการที่จะปฏิเสธทุกครั้งก็ทำให้เขาอึดอัดใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

"จะไม่ทรงแวะไปเยี่ยมเยือนตำหนักในหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่..เป็นอย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว ต่างคนก็ต่างอยู่ข้าไม่อยากให้นางหลงเข้าใจผิด" ฮึ..จะบอกอย่างไรดีแม้แต่ใบหน้าของนางเขาก็จำไม่ได้ ที่ผ่านคืนเข้าหอมาได้ก็เพราะสุราล้วน ๆ ซึ่งนางเองก็ยังเด็กนักเขาไม่ชอบแบบนี้เลย

"เตรียมรถม้าข้าจะเข้าเฝ้าฝ่าบาท"

"รถ..รถม้าหรือพ่ะย่ะค่ะ" หวั่งซุนงงเป็นไก่ตาแตก ท่านอ๋องเคยใช้รถม้าด้วยหรือ..ก็ไม่เคย เหตุใดวันนี้ถึงอยากจะใช้รถม้าขึ้นมา

"อืม..ข้าแค่เหนื่อย" สั้น ๆ ได้ใจความ หวั่งซุนจึงไม่รอช้ารีบทำตามประสงค์ของนายเหนือหัวอย่างเร่งด่วน ก่อนที่ท่านอ๋องจะทรงกริ้วเพราะไม่มีใครในวังแห่งนี้ต้องการที่จะเห็นท่านอ๋องพิโรธหรอกนะ

ที่วังหลวง.. ห้องทรงพระอักษร...

"หยางเล่อเจ้ามาสายนะ"

"ถวายบังคมเสด็จพี่"

"ทำไมไม่พาชายาของเจ้ามาด้วยล่ะ พี่ยังได้ยินเสด็จแม่บ่นหาลูกสะใภ้อยู่เลยเพราะหลังงานแต่งเจ้าก็ไม่ได้พานางมาเข้าเฝ้าเสด็จแม่"

"หม่อมฉันต้องรีบเดินทางขึ้นเหนือและนางก็ไม่สะดวกจะมาพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่สะดวก..คิดว่าพี่โง่หรืออย่างไรตำหนักในของเจ้าก็มิต่างอะไรกับอยู่นอกวังสักนิด หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้พี่ควรจะรับตัวนางไว้ อย่างน้อยนางจะได้ไม่ต้องคอยจนเหี่ยวแห้งจริงไหม"

"อยู่กับเสด็จพี่คิดว่านางจะไม่เหี่ยวแห้งหรือพ่ะย่ะค่ะ" ฝ่าบาทก็ช่างคิด กว่านางจะถูกเลือกหากไม่เหี่ยวแห้งก็คงจะโดนกลั่นแกล้งจนบอบช้ำก่อนกระมัง หยางเล่อแอบว่าให้พี่ชายอยู่ในใจ

"ฮองไทเฮาเสด็จ.."

เสียงของกงกงขานขึ้นจากหน้าห้องทรงพระอักษร

"ถวายพระพรเสด็จแม่" หยางลุ่ย/หยางเล่อกล่าวอย่างพร้อมเพรียงไม่เคยเปลี่ยนสมแล้วที่เป็นแฝดกัน หากไม่แยกเครื่องทรงหรือว่าชินอ๋องไม่สวมหน้ากากก็คงจะแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร เพราะเหตุนี้ชินอ๋องเลยสวมหน้ากากมาตั้งแต่เด็กเพื่อตัดปัญหากับการถูกทักผิดคน

"พระชายาล่ะ ไม่ได้พามาด้วยหรือชินอ๋อง" มาถึงไทเฮาก็ถามหาสะใภ้คนเล็กทันที แต่งงานมาจะครบปีแล้วพระนางเพิ่งจะเห็นสะใภ้คนเล็กก็เมื่อวันที่ชินอ๋องและนางกราบไหว้ฟ้าดินเพียงแค่ครั้งเดียวเอง

"นางไม่สะดวกที่จะมาพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่" หยางเล่อตอบออกไปอย่างข้าง ๆ คู ๆ

แต่ไทเฮาก็ไม่ได้เชื่อคำที่ชินอ๋องกล่าวมาสักนิด แค่มองหน้าโอรสคนเล็กพระนางก็พอจะเข้าใจอะไร ๆ อยู่หรอกนะ

"ไม่ชอบนางขนาดนั้นเลยหรือ อย่าใจร้ายกับนางนักเลย ชินอ๋องอายุก็ไม่น้อยแล้วแม่อยากจะอุ้มหลานเต็มทน"

"หลานของเสด็จแม่ก็มีอยู่เต็มวังยังไม่พออีกหรือพ่ะย่ะค่ะ" จักรพรรดิหยางลุ่ยเป็นฝ่ายเย้าแหย่พระมารดา

"ฝ่าบาท มันเหมือนกันที่ไหนล่ะ ถึงจะเยอะหากแม่คิดจะอุ้มคนใดคนหนึ่งก็มักจะมีปัญหาตามมาเสมอ แม่ไม่เอาด้วยหรอก รออุ้มลูกของชินอ๋องดีกว่า"

"เสด็จแม่คงจะยังไม่รู้ หลังคืนเข้าหออาเล่อก็หนีขึ้นเหนือ หนำซ้ำยังส่งชายาไปอยู่ตำหนักในอีก อย่าว่าแต่รออุ้มหลานเลยชินอ๋องจะจำหน้าชายาของตัวเองได้หรือเปล่าก็ไม่รู้" จักรพรรดิหยางลุ่ยได้ทีก็ฟ้องมารดาเรื่องของน้องชายทันที

"แม่คงจะบังคับชินอ๋องมากเกินไป หากนางไม่ใช่บุตรสาวของราชครูหยวนแม่คงจะพานางเข้าสู่วังหลังแล้ว ไปกักขังนางไว้ที่ตำหนักในไม่ใช่ว่านางแอบคลอดบุตรแล้วหรอกนะ"

"ไม่มีทางพ่ะย่ะค่ะ นางไม่มีวันท้องได้แน่นอนหวั่งซุนไม่พลาดหรอกพ่ะย่ะค่ะ"

"เฮ้อ..เป็นแม่ที่ผิดแต่ก็เอาเถอะแม่จะไม่ยุ่งก็ได้แล้วแต่ชินอ๋องจะจัดการเถอะ หากเจอคนที่รักจริงและอยากแต่งเข้าเมื่อใดก็ขอราชโองการหย่าจากฝ่าบาทก็แล้วกัน เพราะแม่ไม่คิดว่าเจ้าจะให้คนรักมาเป็นแค่ชายารองหรอกใช่ไหม"

"เสด็จแม่ลูกขออภัยพ่ะย่ะค่ะที่ทำให้ผิดหวัง"

"ช่างมันเถอะนางก็เพิ่งจะสิบห้าสิบหกเอง ถึงจะไม่ได้รักก็ควรจะไปเยี่ยมเยือนนางบ้าง พรุ่งนี้ก็จะกลับขึ้นเหนือแล้วไม่ใช่หรือ"

"พ่ะย่ะค่ะ"

"ชีวิตของคนไม่ได้ยืนยาวอย่างที่ลูกคิดนะอาเล่อ"

ไม่ใช่ไม่รู้ว่าชีวิตคนเรามันสั้นนักแต่หากไม่ได้รักและทนฝืนอยู่กันไปอย่างนั้นมันจะไม่ยิ่งแย่กว่าหรือ ดูไปก็เหมือนว่าเขาเป็นคนใจร้าย ไม่จริงเขาไม่ได้ใจร้ายตำหนักเก่าที่เขาให้นางอยู่มันก็เคยเป็นตำหนักที่เขาชอบที่สุดเมื่อตอนเป็นเด็ก มีตรงไหนที่เขาใจร้ายกับนางกัน ชินอ๋องยังคงเข้าข้างตัวเองว่าสิ่งที่ตัดสินใจทำไปมันดีกับเขาและนางแล้ว