อิงอินหวางเฟยผู้ถูกลืม

ลืมเลือน

เก้าเดือนผ่านไปหลังจากงานสมรสพระราชทานที่วังของชินอ๋องก็ดูสงบและดูเหมือนทุกอย่างจะปกติดี ทั้งคนที่ตำหนักใหญ่ต่างก็พากันลืมไปแล้วว่าวังแห่งนี้เคยมีหวางเฟยเพราะตำหนักหลังเก่าได้ถูกตัดขาดจากวังอ๋องไปโดยสิ้นเชิงแล้ว และวันนี้ที่ตำหนักใหญ่ต่างก็กำลังวุ่นวายเพราะนายเหนือหัวของพวกเขากำลังจะเดินทางเข้าสู่เมืองหลวงเพื่อเฉลิมฉลองวันคล้ายวันประสูติกาลขององค์ฮ่องเต้และตัวของท่านอ๋องเอง

แต่อีกตำหนักหนึ่งก็ดูเหมือนจะวุ่นวายเช่นกัน...

"พระชายาไหวไหมเพคะ ให้หม่อมฉันไปตามท่านพ่อบ้านเถอะนะพระองค์ต้องการหมอนะเพคะ"

"อะไรกันถิงถิง ข้ายังได้ไม่เจ็บท้องเลยนะก็แค่เตือนน่ะและไม่ต้องไปตามพวกเขา ยังไม่เข็ดอีกหรือไม่ใช่ว่าเราไม่เคยร้องขอหมอจากวังอ๋องเสียเมื่อไหร่สุดท้ายแล้วก็ถูกไล่ให้ไปหาหมอจากข้างนอกหากไม่มีคำสั่งจากท่านอ๋องหมอหลวงไม่มีทางมาได้หรอก ยังอีกนานกว่าจะถึงเวลานั้นเจ้าก้อนแป้งยังรอไหว ให้เหลียนอวี่กับเหลียนอ้ายไปตามท่านหมอคนเดิมมาเถอะและพาท่านหมอหญิงผู้นั้นมาด้วยนางเคยทำคลอดบุตรข้าไว้ใจนาง" หมอหญิงที่หวางเฟย กล่าวถึงคือหมอหญิงที่อยู่ประจำโรงหมอใกล้ตลาด นางเคยติดตามท่านหมอมาตรวจครรภ์ให้อยู่บ่อย ๆ อิงอินจึงมั่นใจว่านางสามารถทำคลอดได้ทั้งประสบการณ์ทำคลอดบุตรของนางก็มีไม่น้อย

"เพคะพระชายา" ถิงถิงจำต้องรับคำเพราะที่พระชายากล่าวมามันถูกทั้งหมด เจ้านายของนางช่างใจแข็งยิ่งนักเมื่อไม่ได้รับความสนใจจากตำหนักใหญ่พระองค์ก็ยิ่งเฉยเมย สงสัยนามไร้ใจคงไม่ใช่แค่ท่านอ๋องคนเดียวแล้วกระมัง ตอนนี้พระชายาเองก็แทบจะไม่ต่างไปจากผู้เป็นพระสวามีเลย ขนาดกำลังจะคลอดพระโอรสหรือพระธิดาอยู่แท้ ๆ ยังจะไม่ให้ตามคนตำหนักใหญ่อีกหรือว่านางจะลองไปตามอีกสักครั้งดีพวกเขาคงจะไม่ใจร้ายกับบุตรของท่านอ๋องหรอกนะ พอคิดได้เช่นนั้นถิงถิงจึงแอบหลบออกมาตอนที่พระชายากำลังพักผ่อนและรีบเดินแกมวิ่งไปตำหนักใหญ่ทันที แต่ดูเหมือนที่นี่กำลังวุ่นวายกันอยู่จึงไม่มีใครให้ความสนใจและมองมาที่นางเลยจนกระทั่งถิงถิงเดินมาถึงตำหนักใหญ่แล้วก็ได้เจอกับพ่อบ้านหวั่งซุนพอดิบพอดี

"ท่านพ่อบ้านเจ้าคะ" ถิงถิงร้องเรียกท่านพ่อบ้านอย่างดีใจ

"เจ้าอีกแล้วหรือ คราวนี้มีอะไรอีกล่ะ" ฮึ..หวั่งซุนเริ่มไม่พอใจพักหลังมานี้ดูเหมือนว่าพระชายาของท่านอ๋องจะเรียกร้องมากขึ้น ร้องขอแต่หมอหลวงตลอดเวลาทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาจะใจร้ายแต่หมอหลวงจะมาก็ต่อเมื่อท่านอ๋องต้องการเท่านั้น นอกเหนือคำสั่งของท่านอ๋องก็คือไม่ได้ อย่างไรก็ไม่ได้

"ท่านพ่อบ้านข้าต้องการท่านหมอหลวงที่เก่งที่สุดเพื่อที่จะ" ขณะที่ถิงถิงพยายามจะพูดให้จบท่านพ่อบ้านใหญ่ก็ขัดขึ้นเสียก่อน เป็นอยู่แบบนี้ทุกครั้งถิงถิงจึงไม่เคยได้กล่าวอะไรจบเลยสักที

"พอแล้ว พอกันที เจ้าก็รู้ว่ามันไม่ได้และวันนี้ที่นี่ก็วุ่นวายยิ่งนัก เจ้าเห็นหรือไม่ไม่มีใครว่างกับเรื่องของตำหนักในหรอกนะรีบไปซะก่อนที่ขบวนของท่านอ๋องจะมาถึง"

"ก็ได้ท่านไม่ต้องไล่ข้าหรอก ข้าหวังว่าพวกท่านจะไม่เสียใจในภายหลังที่ทอดทิ้งพระชายา" ถิงถิงกล่าวก่อนล่าถอยกลับไปยังตำหนักเก่านางรู้สึกเสียใจที่ไม่ยอมเชื่อฟังคำของพระชายาเลย ถูกไล่ครั้งแล้วครั้งเล่าทำไมนางถึงไม่เคยจำ

"ฮึ..เพ้อเจ้ออันใดพระชายาที่ถูกลืมจะไปมีอำนาจอะไรมาทำให้พวกเราเสียใจกัน" พ่อบ้านใหญ่สบถออกมาเพราะเริ่มจะไม่พอใจการกระทำของพระชายาผู้นี้แล้ว เริ่มแรกนางก็ดูสงบเสงี่ยมดี จนเขารู้สึกสงสาร แต่เดี๋ยวนี้สาวใช้ของนางเริ่มจะมาขอโน่นขอนี่อยู่บ่อยๆ ทั้งหมอเอยและยาบำรุงเอยทั้งยังมาขออาหารบำรุงชั้นดีอีก เฮอะ! ของพวกนั้นเขาจะให้ได้อย่างไร อะไรที่นอกเหนือจากคำสั่งของท่านอ๋องมันก็ให้ไม่ได้ทั้งนั้น แค่เบี้ยหวัดที่ท่านอ๋องมอบให้มันก็น่าจะพอแล้วนี่นา...

"ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่าได้ไปทำไมถึงไม่ฟังกัน" อิงอินตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นถิงถิง แต่พอเห็นหน้าสาวใช้คนสนิทตอนเดินเข้ามา นางก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ถิงถิงคงจะไปตำหนักใหญ่แล้วก็คงโดนไล่ตะเพิดออกมาเหมือนเช่นเคย นางช่างไม่รู้จักเจ็บและจำเอาเสียเลย

"หม่อมฉันขออภัยเพคะพระชายา แค่หม่อมฉันอ้าปากยังไม่ทันได้พูดอันใดเลยท่านพ่อบ้านก็ไล่หม่อมฉันออกมาเสียแล้ว แต่ได้ยินว่าวันนี้ท่านอ๋องจะกลับวังเพคะ บางทีหากเราไปบอกกับท่านอ๋องพระองค์อาจจะทรงรับฟังและยินดีก็ได้ พระชายาเห็นด้วยไหมเพคะ"

"ฮึ..ไม่ต้องหรอกถิงถิง หากท่านอ๋องมีใจจะมาพระองค์ก็จะได้รับรู้เองข้าก็ไม่ได้คิดปิดบังอะไรนี่นา แต่หากเขาไม่มานั่นก็แล้วแต่โชคชะตาและวาสนา เราไม่ได้จนตรอกเสียหน่อยเงินเราก็พอจะมี เจ้าไปจัดเตรียมห้องไว้ให้ท่านหมอเถอะ บางทีข้าอาจจะคลอดตอนรุ่งเช้ามันเริ่มจะเตือนบ่อย ๆ ขึ้นแล้ว" โชคดีที่ท่านหมอหญิงผู้นั้น สอนเรื่องนี้ให้อิงอินได้รู้บ้างไม่อย่างนั้นนางก็คงสติแตกไปแล้วแน่ ๆ

"เพคะพระชายา" 'เฮ้อ..ถิงถิงนะถิงถิง เจ้าไม่น่าหาเรื่องเลยแบบนี้ยิ่งทำให้พระยาเป็นทุกข์ มีสตรีที่ไหนบ้างล่ะที่ไม่ต้องการให้สามีมาอยู่ใกล้ ๆ ยามคลอดบุตร หวังว่าท่านอ๋องคงจะไม่ใจร้ายจนเกินไป หวางเฟยของวังชินอ๋องจะถูกลืมเลือนจริง ๆ เหรือจะต้องอยู่แบบไม่มีตัวตนจริง ๆ หรือ' ถิงถิงได้แต่เก็บความอัดอั้นเอาไว้ในอก รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแทนคุณหนูของนางเหลือเกินแต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ ขนาดเป็นถึงหวางเฟยพระองค์ยังทำตัวนิ่งสงบได้และไม่รู้สึกแค้นเคืองอะไรเลยสักนิดแล้วนางเป็นแค่บ่าวจะหาญกล้าหรือ..

รุ่งสางของวันถัดมา...

อึบ..อึด อึดดด อื้อออ...

"เบ่งแรง ๆ เพคะ เบ่งอีกเบ่งอีกนั่นแหละดีแล้วเพคะ"

อ่าาา อึดดดด อ๊าาาา...

อุแว้ อุแว้ อุแว้ อุแว้

"พระโอรสเพคะ อย่าเพิ่งหลับนะเพคะยังมีอีกพระองค์" หมอหญิงบอกด้วยความตื่นเต้นหลังจากพระโอรสองค์แรกคลอด

ท่านหมอหญิงก็จัดการบางส่วน ที่เหลือก็ยกให้กับท่านหมอผู้เฒ่าและนางกำนัลดูแลต่อไป ส่วนตัวนางก็เริ่มทำคลอดบุตรคนที่สองให้กับพระชายา โชคดียิ่งนักที่คนน้องคลอดง่ายเหลือเกินไม่กินแรงของพระมารดาสักนิด

อุแว้ อุแว้ อุแว้

"เป็นพระธิดาเพคะ" ท่านหมอหญิงแทบจะร้องไห้ออกมา นางเพิ่งจะเคยทำคลอดสายเลือดของราชวงศ์เป็นครั้งแรกและยังเป็นแฝดชายหญิงอีกต่างหาก น่าเสียดายยิ่งนักที่ท่านอ๋องไม่ได้มาเห็น เป็นเพราะนางได้ตามท่านหมอผู้เฒ่ามาที่นี่บ่อย ๆ และได้มีความสนิทสนมกับคนตำหนักนี้อยู่ไม่น้อยทำให้นางเองก็พอจะรู้เรื่องของพระชายาจากถิงถิงและนางกำนัลอยู่บ้าง แต่ก็ไม่คิดที่จะละลาบละล้วงอีกรับรู้ในสิ่งที่พวกนางจะให้รู้เพียงแค่นั้นก็พอ