อิงอินหวางเฟยผู้ถูกลืม

จากลา NC

จวนสกุลอิงที่อู่ซาน....ยามซวี[19.00-20.59 น.]

"อื้ออ..ท่านพี่พอก่อนเถอะข้ายังไม่พร้อม แผลข้าก็ยังไม่หายดีเลยนะ" เขาบอกว่ายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ มั่วชงสามีของนางเป็นแบบนั้นจริง ๆ นางต่อต้านเขาตั้งแต่ต้นจนตอนนี้สิ่งที่เขาทำและปรนเปรอให้ทำเอานางต้านทานไม่ไหวและอ่อนระทวยไปในที่สุด

"อืมมม พี่ว่าเจ้าพร้อมแล้วต่างหากคนดี พี่สัญญาว่าจะเบามือกับเจ้า" เขาหรือจะปล่อยโอกาสนี้ให้ลอยไป หากเขาอดทนรอจนภรรยาออกปากว่าพร้อมคงต้องรอจนลูกโตกันพอดี

"อื้อออ" อิงปินสุดจะทนความช่ำชองของสามีที่ปรนเปรอนางครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งเบาทั้งแรงแต่ตัวของเขาก็ยังไม่ยอมไปถึงที่หมายเสียที หากเขาจะอึดและทนขนาดนี้นางจะไม่ง่อยเปลี้ยไปก่อนหรอกหรือ

"ท่านพี่เร็วเข้าเถิด อึก อื้ออออ" นางเร่งสามีเมื่อใกล้ถึงจุดหมายอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรพี่มีเวลาทั้งคืน" แน่สิบุตรสาวตัวน้อยของเราก็มีแม่นมคอยดูแลแล้ว การร่วมหอครั้งแรกหลังจากที่อดทนงดเว้นมาเป็นเวลานานวันนี้เขาจะไม่รีบ

"นายท่านขอรับ ท่านแม่ทัพเดินทางมาถึงแล้วขอรับ" เสียงของผู้ช่วยคนสนิทดังมากพอที่จะลอดผ่านเข้ามาถึงในห้อง

"อ๊ะ..ท่านพี่หยุดเจ้าค่ะ" ถึงนางจะเสียดายแต่ก็คงไม่ใช่เวลาที่จะทำต่อ

“อ่าาา..หยางเล่อ!! ช่างมาได้ถูกเวลาเสียจริง" มั่วชงถึงขั้นก่นด่าสหายรักที่มาได้ถูกเวลาเหลือเกิน

"รีบเอาออกไปได้แล้วคนบ้า แล้วก็รีบแต่งตัวออกไปรับหน้าพวกเขาก่อน" อิงปินอยากจะบ้านางเกือบถึงฝั่งฝันอยู่แล้วเชียว เฮ้อขอสงบใจสักนิดก่อนเถิดและขอเรียกเรี่ยวแรงให้คืนมาสักหน่อย ก่อนที่จะออกไปพบกับน้องสาวและเด็ก ๆ

"ข้านึกว่าพวกเจ้าจะมาถึงพรุ่งนี้เช้า" มั่วชงออกมาพบกับสหายทั้งยังต้องถามออกไปในขณะที่ลมหายใจยังไม่สงบดี

"ทำไมหรือ หึ ๆ " หยางเล่อมองหน้าของสหายอย่างขบขัน

"อิงอินและเด็ก ๆ ล่ะ" มั่วชงถามเพื่อแก้เขินเมื่อถูกสหายจับได้ว่ากำลังทำสิ่งใดอยู่

"นางหลับน่ะ เด็ก ๆ ก็หลับเช่นกัน"

หยางเล่อจัดการอุ้มอดีตภรรยาเข้าไปยังเรือนนอนของนาง แต่สำหรับลูกทั้งสองถูกอิงปินแยกให้ไปนอนยังห้องของนางเอง ท่านป้าอิงปินกล่าวอ้างว่าคิดถึงเด็ก ๆ เหลือเกิน จนฮัวมั่วชงแทบคลั่งเมื่อภรรยาหาข้ออ้างไม่ยอมสานต่อเรื่องดีงามที่ทำค้างเอาไว้ ดูเหมือนว่าเขากำลังถูกภรรยากลั่นแกล้งแน่แล้ว

"มาดื่มสุราย้อมใจกันเถอะ อาอ้ายกับอาอวี่พวกเจ้าไปนอนก่อนนะเดี๋ยวข้าตามไป"

"กงซานเจ้ามันร้าย" มั่วชงเย้าแหย่สหายหลังจากทำใจได้แล้วที่ถูกภรรยาทิ้งให้เหี่ยวแห้ง

"สู้ชินอ๋องไม่หรอก ฮ่า ๆ ๆ ๆ"

"โอ้..ไปเมืองหลวงคราวนี้พวกเจ้าทำได้ดี หยางเล่อครั้งนี้เจ้าอย่าพลาดอีกล่ะโอกาสไม่ได้มีบ่อยหรอกนะ ทำให้นางเป็นหวางเฟยของเจ้าอีกครั้งให้ได้สิ แต่ข้าขอบอกเอาไว้ก่อนนะห้ามเจ้าฝืนใจนางเป็นอันขาด"

สามบุรุษวัยฉกรรจ์พากันนั่งยกสุราจอกต่อจอกบอกเล่าเรื่องราวของตัวเองให้กันฟังอย่างไม่ปิดบังตามวิสัยของสหายรัก พวกเขาไม่เคยมีความลับต่อกันเลยสักครั้งยกเว้นเรื่องบนเตียงที่ยังคงเป็นพื้นที่ส่วนตัวของพวกเขาอยู่ ก่อนจะแยกย้ายหยางเล่อยังได้ขอยาแก้เมาจากสหายเสียหลายเม็ดและโยนเข้าปากก่อนจะเดินจากไป

"เจ้าไม่ห้ามชินอ๋องหรือ" กงซานถามสหายผู้ที่ทำตัวเป็นพี่ชายของอิงอินตลอดมา

"ข้าไม่ขัดขวางพวกเขาหรอกทุกอย่างอิงอินจะเป็นคนเลือกเอง แล้วเจ้าล่ะจะรอได้จนถึงวันแต่งแน่หรือ หึ ๆ"

"ฮัวมั่วชงอย่ามายั่วยุข้าเสียให้ยาก ฮึ่มม" เขาไม่ได้อยากจะรอเสียหน่อย แต่ว่าที่ภรรยาของเขาทั้งสองคนนะสิหาได้ยินยอมไม่ ถ้าจะให้บังคับขืนใจว่าที่ภรรยาของตัวเองหรือไม่เอาด้วยหรอก

ชินอ๋องสูดลมหายใจเข้าลึกสุดจนเต็มปอดก่อนจะเลื่อนประตูห้องและก้าวเท้าเข้าไปหาอดีตชายาที่เตียงนอน อิงอินพอได้กลิ่นสุราจาง ๆ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเป็นใครนางรู้ความหมายที่เขาเข้ามาหาครั้งนี้ดี วันนี้นางจะเลือกและตัดสินใจเองหากมันผิดพลาดก็ให้เป็นที่นางและจะได้ไม่ต้องโทษและโกรธเคืองใคร 'ชินอ๋องครั้งนี้ข้าจะเป็นคนเลือกท่าน'

วันนี้พระจันทร์ช่างเป็นใจมันไม่ใช่ภาพเงาที่เลือนลางอีกต่อไป ภาพที่เห็นทำเอาหยางเล่อชะงักค้าง อิงอินไม่ได้หลับแต่นางกลับยันตัวลุกขึ้นออกจากที่นอนแล้วเยื้องกรายเข้ามาหาเขาอย่างช้า ๆ สายตาของนางที่มุ่งมั่นแบบนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

"เมามากหรือเจ้าคะ"

"ไม่ได้เมามีสติดีทุกประการ"

"ดีเจ้าค่ะ ครั้งนี้ข้าจะไม่ให้ท่านลืมข้าหยางเล่อ" อิงอินบอกกับเขาพร้อมกับเอื้อมมือบางไปถอดหน้ากากออกให้ คืนนี้นางจะมองเขาให้เต็มตาและจะทำให้เขาจดจำนางตลอดไป

"อิงอิน.." แน่นอนว่าเขาจะจดจำค่ำคืนนี้ไม่มีวันลืมนางเริ่มก่อนอีกแล้ว รสจูบอันเบาบางเมื่อสัมผัสแรกแล้วกลับกลายเป็นเรียกร้องและโหยหาลิ้นบางรุกเร้าเข้าหาเกี่ยวกระหวัดลิ้นร้อนอย่างกล้าหาญ ชินอ๋องลิงโลดไม่คิดว่าตัวเองจะได้รับโอกาสเช่นนี้ 'หวางเฟยค่ำคืนนี้ข้าจะถนอมเจ้า' จากที่นางเป็นผู้นำตอนนี้กลับเป็นเขาที่นำนางไปมากโขแล้ว แม้แต่อาภรณ์ของนางก็ถูกเขาปลดเปลื้องออกไปโดยไม่รู้ตัว ร่างบางดั่งดรุณีน้อยสั่นไหวเพราะถูกลูบไล้ไปจนทั่วทุกอณู ไม่น่าเชื่อว่านางยังคงยืนหยัดอยู่ได้ทั้งที่ตอนนี้ตัวเขาก็ไร้อาภรณ์ติดกายเช่นกัน กายจึงได้สัมผัสกายจนแนบแน่นแทบจะเป็นร่างเดียวกัน

"หยะ..หยางเล่อ" นางครางชื่อเขาติดขัดเมื่อนิ้วร้ายทำงานอย่างช่ำชองซอกซอนหาบ่อน้ำจนเจอ อื้อออ..นางคงจะคลั่งตายก็คราวนี้นิ้วเรียวยาวทั้งลูบไล้เนินอวบอิ่มและแทรกซอนลึกเข้ากลางกายจนนางฉ่ำชื้นไปหมด แค่เขาขยับนิ้วเข้าออกไม่กี่ครั้งนางก็สุขสมอย่างง่ายดายทั่วทั้งร่างและกลางกายบางนั้นสั่นระริกเรี่ยวแรงก็หดหายไปหมดอิงอินแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้นแล้ว หากไม่มีอ้อมแขนแกร่งคอยโอบกอดเอาไว้ตลอดเวลา จากนั้นเขาก็นำพานางไปยังเตียงนอนกว้างตอนนี้เองเรียวปากบางจึงได้รับอิสระ

"ข้าทำให้เจ้าพอใจหรือไม่อิงอิน หากไม่ข้าจะได้แก้ตัวใหม่หลาย ๆ ครั้ง" หยางเล่อกระซิบเสียงแหบที่ข้างหูชวนให้ใจสั่นยิ่งนัก

"พะ..พอใจแล้ว ท่านทำได้ดีหยางเล่อ" นางตอบด้วยเสียงสั่นและแหบพร่าฟังแล้วก็ยิ่งยั่วยวนเข้าไปใหญ่

"หึ ๆ มันยังไม่ดีหรอก" เขาพูดก่อนปากหนาจะดูดชิมยอดบัวตูมคู่งามสลับกันไปมาและนิ้วร้ายก็เริ่มทำงานอีกครั้งจนนางต้องแอ่นสะโพกขึ้นหาแบบไม่รู้ตัวทั้งส่วนบนและส่วนล่างของนางถูกทรมานจนร่างบางสั่นสะท้านแต่เท่านี้มันยังไม่พอนางยังต้องการอีก

"อ๊ะ อ๊าาา หยางเล่อได้โปรด อื้อออ..ข้าต้องการท่าน" ความต้องการของนางมันเหนือกว่าความอายไปแล้ว นางหาญกล้าที่จะร้องขอสิ่งนั้นเพื่อให้เขาเติมเต็ม ฮื่อออ..นางร้องขอและอ้อนวอนเขาไปแล้วจริง ๆ

ชินอ๋องหรือจะทนรอเมื่อนางร้องขอเพราะเขาเองก็แทบจะทนไม่ไหวเช่นกัน นิ้วร้ายหนึ่งสองถูกถอดถอนความแข็งขึงใหญ่โตสอดลึกเข้าแทนที่ อิงอินกัดริมฝีปากสะกดกลั้นความเสียวซ่านตรงกลางกาย หากไม่ใช่เพราะว่านางเคยคลอดบุตรนางคงขยาดกลัวต่อความใหญ่โตนั้นแน่แล้วช่างแตกต่างนักความรู้สึกครั้งนั้นเขาทำให้นางหวาดกลัว แต่ครั้งนี้นางกลับกระสันหาความรัญจวนจากเขานางต้องการเขามากเหลือเกิน

หยางเล่อแทบคลั่งเพราะความคับแน่นไม่อยากจะเชื่อว่านางผ่านการคลอดบุตรมาแล้วถึงสองคนกว่าจะดันแก่นกายให้เข้าจนลึกสุดลำได้ตัวเขาถึงกับเกร็งเขม็งไปทั่วร่าง

"อ่าาา..หวางเฟยของข้าอิงอิน" หยางเล่อยังคงแน่นิ่ง เขากดตัวตนแช่ไว้ในความนุ่มอุ่นจนรู้สึกได้ว่านางตอดรัดเขาถี่ขึ้น ‘อืม..อิงอินเจ้าพร้อมแล้ว’

"หยางเล่อขยับ อ๊าาา…" อิงอินกำลังอ้อนวอนต่อเขาอีกครั้งแต่ยังพูดไม่ทันจบก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อเขาขยับแก่นกายใหญ่เข้าหา อื้อออ..แรกเริ่มก็เนิบช้ามันทำให้นางรู้สึกขัดใจแต่ไม่นานจังหวะความเร็วและแรงก็เพิ่มขึ้นจนแผ่นหลังบางไถลไปตามที่นอน นางจำต้องใช้สองมือยันหัวเตียงเอาไว้ จากแรงกระแทกอันหนักหน่วงซ้ำ ๆ ก็ได้ทำให้นางสุขสมไปอีกครา

"อิงอินข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังกับตัวข้าอีก" อ้าาา หยาง เล่ออัดกระแทกแก่นกายเข้าหาร่างบางอีกหลาย ๆ ครั้งก่อนจะปลดปล่อยน้ำพิสุทธิ์เข้าสู่กลางกายสาวอย่างเอ่อล้นเขาโน้มใบหน้าลงแนบชิดและประทับจูบลงที่ปากบางเพื่อปลอบขวัญ สองมือยังกอบกำบัวตูมแน่นคล้ายกับว่ากลัวมันจะหายไปทั้งปลายนิ้วยังเขี่ยยอดถันเล่นอย่างเพลิดเพลิน

"อื้อออ ยะ..หยางเล่อ ยังไม่พอหรือเจ้าคะ" ความอ่อนระโหยโรยแรงเมื่อครู่นี้ทำให้เสียงของนางถึงกับเพี้ยนไป ทั้งยังรู้สึกได้ถึงตัวตนของเขาที่กำลังแข็งขึงขึ้นอีกครั้งในกายนาง

"อืม..ยังไม่พอภรรยา" หยางเล่อตอบพร้อมกับอัดสะโพกสอบเข้าหากลางกายสาวอีกครั้งและอีกครั้งจนสร้างเสียงครางระงมไปทั่ว องครักษ์เงาที่ติดตามมาด้วยหลายสิบนายจำต้องพากันถอยร่นออกไปจากจุดอันตราย

ยามอิ๋น[03.00-04.59]

ชินอ๋องค่อย ๆ ขยับตัวแต่ไม่คิดว่าจะทำให้นางต้องตื่น

"ได้เวลาจะไปแล้วหรือเจ้าคะ"

"อืม..ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าตื่นไม่โกรธนะ"

"ตื่นอะไรกันหากท่านไปไม่ลาข้านั่นแหละจะโกรธท่าน"

จุ๊บ..นางยืดตัวขึ้นจูบแก้มสากที่เขียวครึ้มไปด้วยหนวดเครา ก่อนจะกล่าวในสิ่งที่ชินอ๋องไม่คิดว่าจะได้ยิน

"หยางเล่อท่านจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม หากท่านกลับมาอย่างปลอดภัยข้าสัญญาว่าจะเป็นหวางเฟยให้กับท่านอีกครั้ง"

"ข้าสัญญาว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัย"

"ข้าจะรอท่านนะหยางเล่อ ลุกขึ้นได้แล้วเจ้าค่ะ"

"ข้าอยากจะกอดเจ้าให้นานกว่านี้แต่ก็คงจะไม่ได้ แค่ตอนนี้เถิดนะให้ข้าได้กอดเจ้าสักครึ่งเค่อก็ยังดี"

เป็นภาพที่พวกเขาไม่อยากจะเห็นครอบครัวที่เพิ่งจะอยู่กันพร้อมหน้าได้ไม่นานก็ต้องจากกันไปอีกแล้วคราวนี้แทบจะไม่มีกำหนดว่าพวกเขาจะได้พบเจอกันอีกเมื่อใด หยางเล่ยและหยางเอิน จึงถูกปลุกขึ้นมาเพื่อจะได้ร่ำลาผู้เป็นบิดา เด็ก ๆ ก็ร้องไห้ตามประสาเพราะรู้อยู่แล้วว่าบิดานั้นเป็นทหาร วันหยุดก็ต้องกลับมาหาตนอยู่แล้วจึงไม่ได้งอแงเท่าใดนัก

"อย่าร้องไห้นักเลยเจ้าไม่รู้หรือว่าสามีของเจ้าเป็นใคร ข้าสัญญากับเจ้าแล้วว่าจะกลับมาและรับเจ้าเป็นหวางเฟยอีกครั้ง" หยางเล่อกอดปลอบภรรยาและลูก ๆ อย่างรู้สึกใจหายแม้จะมั่นใจในฝีมือตัวเองแค่ไหนแต่การจากลาครั้งนี้มันไม่เหมือนที่ผ่านมา

"ข้าและลูก ๆ จะรอท่านหยางเล่อ ได้โปรดกลับมาอย่างปลอดภัย" อิงอินก็รู้สึกใจหายไม่ต่างกัน การจากลากับคนรักมันเป็นเช่นนี้นี่เอง