อิงอินหวางเฟยผู้ถูกลืม

โดนตบหน้าจนชาไปถึงหัวใจ

"ท่านพ่อมาทางนี้ขอรับ" อิงเล่ยดีใจอย่างออกนอกหน้า เมื่อความคิดของเขาเป็นที่ยอมรับและเขาก็กระตือรือร้นอย่างมาก ที่จะเป็นคนพาบิดาไปแอบดูน้องสาว

บุรุษทั้งสามกับหนึ่งเด็กน้อยพากันเดินเรียงแถวลัดเลาะมาจนถึงท้ายจวนแล้วก็เห็นศาลาหลังใหญ่ที่มีแมกไม้มากมายรายล้อมเพื่อให้ร่มเงา ตรงที่พวกเขากำลังยืนอยู่ก็มีต้นไม้น้อยใหญ่มากมายพอจะให้เป็นที่กำบังได้บ้าง จากจุดนี้ที่หยางเล่อมองเข้าไปเขาสามารถเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างในได้อย่างชัดเจน หัวใจของบุรุษแกร่งเหมือนมันกำลังจะถูกบีบอย่างแรงเพราะสตรีที่นั่งอยู่ในศาลานั้นเป็นนางในดวงใจของเขาไม่ผิดแน่และนางก็คืออดีตชายาทั้งยังเป็นภรรยาของสหายรักในตอนนี้ หยางเล่อยืนนิ่งตัวแข็งทื่อจนบุตรชายต้องกระตุกแขนเสื้ออย่างแรง

"ท่านพ่อ เป็นอะไรไปขอรับ"

"นั่นสิหยางเล่อ เจ้ายืนนิ่งอยู่เป็นนานเลยนะ"

"มั่วชงบอกข้าที นางคืออิงอินใช่หรือไม่" หยางเล่อถามสหาย สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่กับนางในดวงใจตลอดเวลา

"อืม..เป็นนาง"

เมื่อคำตอบที่ได้รับจากสหายดั่งเหมือนมีคนมาตบที่ใบหน้าของเขาจนชาหนึบไปหมด หึ ๆ หยางเล่อแค่นหัวเราะด้วยความสังเวชตัวเองที่ได้พบว่าสตรีทั้งสองที่เขากำลังตามหา..ที่แท้ก็คือคนเดียวกันสวรรค์ได้ลงโทษเขาแล้ว ความอัปยศที่เขาเคยทำกับนางเอาไว้มันได้ตอบแทนเขาอย่างสาสมจริง ๆ ก็คราวนี้

"แล้วอาเอินล่ะข้าไม่เห็นนางเลย" พอตั้งสติได้เขาจึงถามหาบุตรสาว

"นางคงจะไปไหนสักที่กับอาปิน"

"อาปิน" หยางเล่อทวนชื่อที่เพิ่งจะได้ยินเป็นครั้งแรก

"อ้อ..อิงปินนางก็คือภรรยาข้าน่ะ"

"ภรรยาของเจ้าไม่ใช่อิงอินหรอกหรือ"

'อ่า..ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วหยางเล่อคงคิดว่าเขากับอิงอินแต่งงานกันสินะ' "เสียดายที่นางไม่ได้รักข้า แต่นั่นมันเมื่อก่อนนะ ตอนนี้ข้ารักอาปินคนเดียวและรักมากที่สุดด้วย"

"วันนี้ข้าคงไม่มีโอกาสได้เจอลูกสาวแล้ว ถ้าอย่างนั้นของฝากนี้เจ้าช่วยเอาให้นางได้ไหม" พอเห็นว่าอดีตชายาคือใคร หยางเล่อก็เริ่มรู้สึกท้อแท้เขาหยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ที่มีลวดลายสวยงามออกมา ข้างในบรรจุไปด้วยกิ๊บติดผมที่เป็นรูปดอกไม้น่ารักหลายอันและกำลังจะยื่นให้กับสหาย

"เอาให้นางกับมือสิเพคะ" อิงอินเดินจูงมือของบุตรสาวเข้ามาหาชินอ๋อง ในช่วงเวลาหนึ่งที่อิงอินรู้สึกเหมือนกำลังถูกจ้องมอง นางก็รู้ทันทีด้วยสัญชาตญาณและตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับอดีต ไม่มีอะไรที่จะต้องหนีและต้องหลบซ่อนอีกต่อไปแล้ว นางจึงได้พาบุตรสาวมายืนอยู่ตรงนี้ต่อหน้าบุรุษผู้นี้อย่างอาจหาญ

"ขอบใจเจ้าที่ให้โอกาสข้าได้เจอนาง" หยางเล่อได้มองหน้าอดีตชายาเป็นครั้งแรก ในใจของเขามันอยากจะกรีดร้องออกมาเหลือเกิน เพราะรู้ดีว่าหมดหนทางที่เขาจะสานต่อความสัมพันธ์กับนางแล้ว ต่อให้เป็นนางในดวงใจแล้วอย่างไรเล่าจะเกี้ยวพานางหรือคงจะเป็นได้แค่เรื่องเพ้อฝันที่ไม่อาจเป็นจริงได้เลย

"อาเอินไปหาท่านพ่อเสียสิ" อิงเอินกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะเดินเข้าไปหาผู้เป็นบิดาจนหยางเล่อเอะใจและนึกขึ้นได้ เขารีบถอดหน้ากากออกอย่างไวและก้าวเดินเข้าไปหาบุตรสาวก่อนจะคุกเข่าลงหนึ่งข้างเพื่อประคองร่างน้อย ๆ เข้ามากอด น้ำตาของบุรุษตัวโตได้พรั่งพรูออกมาอีกครั้ง อิงเอินก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดนางกลับพยายามใช้แขนอันเล็กจิ๋วโอบกอดรอบคอของบิดาเอาไว้แน่น

"โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะเจ้าคะ อาเอินจะไม่ดื้อแล้ว"

"หึ ๆ ๆ พ่อไม่ร้องแล้ว ให้พ่ออุ้มเจ้าดีหรือไม่"

"อื่ออ..ดีเจ้าค่ะ"

ฟอดด "ชื่นใจ" พอสองพ่อลูกได้คุยกันอิงเอินก็เริ่มจะยอมรับบิดาของนางแล้ว นางเริ่มจะคุ้นชินและไม่หลงเหลือความกลัวเกรงใด ๆ อีกต่อไป

"ข้าก็ไม่ได้อยากจะขัดความสุขหรอกนะ เราไปที่ศาลากันดีกว่าหรือพวกเจ้าจะยืนสนทนากันอยู่ตรงนี้" กงซานที่ยืนมองอยู่นานได้ออกปากชวนทุกคนให้ย้ายสถานที่เสียทีเหมือนตัวเขาเองเป็นส่วนเกินอย่างไรก็ไม่รู้ ทั้งตอนนี้เขาก็รู้สึกง่วงและมึนหัวเต็มทนมันเป็นอาการเมาค้างอย่างไม่ต้องสงสัย

ทุกคนต่างก็เห็นชอบและพากันโยกย้ายไปยังศาลาหลังใหญ่ จากศาลาที่ว่าหลังใหญ่เหมือนจะดูคับแคบลงไปทันทีก็บุรุษทั้งสามก็ไม่ใช่ตัวน้อย ๆ และยังมีคนท้องที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว มั่วชงแนะนำฮูหยินของตัวเองให้กับสหายรักได้รู้จักทั้งยังโอ้อวดเรื่องบุตรที่กำลังจะเกิดอยู่ไม่หยุด

ส่วนอิงเอินกับอิงเล่ยก็มานั่งตักของบิดากันคนละข้าง ใบหน้าของเจ้าแฝดนั้นเปื้อนยิ้มอยู่ตลอดเวลา ต่อให้มั่วชงเป็นบิดาบุญธรรมให้กับเด็ก ๆ แต่ความสัมพันธ์ที่เป็นธรรมชาติเช่นนี้อิงอินไม่เคยเห็นมาก่อน นางมองสามคนพ่อลูกหยอกล้อเล่นกันย่างโล่งใจ นางไม่ได้ติดค้างลูกทั้งสองคนอีกแล้ว ความรู้สึกอัดอั้นภายในใจเหมือนได้ถูกปลดปล่อยพลางคิดในใจนางน่าจะให้พวกเขาเจอกันเร็วกว่านี้

"ท่านพ่อจะมาหาลูกอีกหรือไม่เจ้าคะ" อิงเอินตัวน้อยเริ่มจะฉอเลาะผู้เป็นบิดาด้วยเสียงเล็กใสและท่าทางที่ออดอ้อนจนหยางเล่อแทบไม่อยากจะหายตัวไปไหนอีกเลย มั่วชงมองสหายอย่างขบขันขนาดพวกเขาอยู่กับนางแทบทุกวันยังทั้งรักทั้งหลงเสียงออดอ้อนนี้เลย นับประสาอะไรกับท่านแม่ทัพที่เคยอยู่แต่ในสนามรบ และเพิ่งจะพบเจอความออดอ้อนของบุตรสาวเป็นครั้งแรก

"มาสิ พ่อจะมาหาลูกบ่อย ๆ ทุกครั้งที่มีวันหยุดเลยดีไหม"

"ดีเจ้าค่ะ สัญญานะเจ้าคะ"

"อืม..พ่อสัญญาแล้วอาเล่ยล่ะอยากให้พ่อมาหรือไม่"

"อยากให้มาขอรับ"

หลังจากพานพบกับบุตรทั้งสองและได้พูดคุยกันจนเป็นที่พอใจก็ถึงเวลาที่บิดาจะต้องจากบุตรกว่าจะได้พบเจอกันก็ว่ายากแล้วแต่การเอ่ยคำลาก็ยิ่งยากเข้าไปอีกหลายร้อยเท่านัก

"ไปเถิดเพคะ หม่อมฉันเอาอยู่พระองค์ไม่ต้องเป็นห่วง"

"ขอบใจเจ้าอีกครั้งอิงอินและข้าก็ขออภัยจากเจ้าสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง"

"เพคะ"

เมื่อสองบุรุษได้ควบม้าจากไปแล้วเสียงสะอื้นไห้ของสองแฝดก็เริ่มดังขึ้น อิงอินต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะทำให้ลูกทั้งสองคนสงบลงและหลับไปในที่สุด คราวนี้ก็เป็นเวลาของผู้ใหญ่ทั้งสามจะได้ออกมานั่งสนทนากันเสียที

"เจ้าทำได้ดี" มั่วชงเอ่ยชมนางจากใจจริง ในตอนแรกเขาก็ไม่คิดว่าอิงอินจะยอมออกมาพบกับหยางเล่อด้วยซ้ำ

"เพื่อลูก ๆ เท่านั้นแหละ ท่านไม่ต้องมากล่าวชมข้าเลย" อิงอินตอบออกไปอย่างหมั่นไส้ผู้เป็นพี่เขย

"ท่านอ๋องกับท่านรองแม่ทัพช่างรูปงามยิ่งนัก" อิงปินทำหน้าตาเหมือนคนกำลังเพ้อฝันจนสามีต้องสะกิดเอาไว้

"ภรรยาเจ้ามีสามีแล้วนะ"

"ท่านพี่ข้าแค่ชื่นชมมิได้หลงใหลเสียหน่อย คิก ๆ ไม่เคยคิดเลยว่าสามีจะมาทำไหน้ำส้มแตกก็ตอนที่ข้าท้องแก่ใกล้จะคลอดอยู่แล้ว"

"สามีเจ้าก็หล่อเหลาไม่เห็นเจ้าจะชื่นชมสักนิด" มั่วชงรำพึงกับตัวเองเบา ๆ

"อาอินหากท่านอ๋องจะมอบตำแหน่งหวางเฟยคืนให้กับเจ้า เจ้าจะว่าอย่างไร"

"มันผ่านมาแล้วพี่ปิน มันคืออดีตอย่าได้กล่าวเช่นนั้นอีก เขาก็เหมือนกับคนแปลกหน้าสำหรับข้าไม่ได้ต่างจากบุรุษอื่นเลยสักนิด" ที่นางยอมพูดคุยด้วยคือนางจดจำใบหน้าของเขาไม่ได้ เพราะอย่างนี้นางเลยไม่ได้รู้สึกอะไร อีกอย่างก็เพื่อบุตรทั้งสองของนางเอง มันมีเท่านี้จริง ๆ

ระหว่างการเดินทางสู่ค่ายแดนเหนือ…

"กงซาน เจ้าจำเรื่องนางในดวงใจที่ข้าเคยตามหาได้ไหม"

"ถามทำไมคิดจะตามหานางอีกแล้วหรือ ในเมื่อเจ้าเจออดีตชายากับลูกแล้ว..จะไปตามหานางในดวงใจอีกครั้งก็ได้นะ หรือว่าเปลี่ยนใจเพราะอดีตหวางเฟยคนงาม"

"เฮ้อ..คงจะยากทั้งสองนั่นแหละเพราะนางคือคนเดียวกัน"

คำตอบของหยางเล่อ ทำเอาสหายถึงกับอ้าปากค้างไม่รู้จะหัวเราะหรือจะสมน้ำหน้าดี จะมีใครอับโชคเรื่องความรักเช่นสหายผู้นี้เป็นไม่มีอีกแล้ว หึ ๆ