“เป็นอะไรคะ หน้าเครียดเชียว” ลลัลนาเอ่ยทักสามี หลังจากเขาเปิดประตูเข้ามาภายในห้องนอน สีหน้าเคร่งขรึม ไม่เหมือนตอนออกไป
“เรื่องงานครับ ไม่มีอะไรหรอก”
“ถ้ามีอะไรบอกลลัลนะคะ เผื่อลัลช่วยได้”
“ครับผม แล้วทำไมลัลยังไม่นอนอีกล่ะ ดึกแล้วนะ”
“รอสามีค่ะ สามีหายไปนาน” หญิงสาวตอบยิ้มๆ
“โอ้โห เอาใจเก่งอย่างนี้ต้องให้รางวัลนะครับ” ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปจุมพิตหน้าผากมนของภรรยาสาว
“พักผ่อนได้แล้วครับคนเก่ง” เขาพูดพลางเดินไปปิดไฟดวงใหญ่ของห้องนอน
นัทธีขยับขึ้นไปบนเตียง นอนเคียงข้างภรรยาสาว ดึงร่างบอบบางเข้ามาในอ้อมกอด เพียงไม่นานหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาก็หลับไป เหลือเพียงชายหนุ่มที่ยังนอนลืมตาโพลงท่ามกลางแสงสลัวของโคมไฟบนหัวเตียง
เช้าวันใหม่ หญิงสาวเดินมาส่งนัทธีที่หน้าบ้าน หลังจากคนขับรถมาจอดไว้ให้ชายหนุ่มที่หน้าประตู
“ลัล ถ้าจะไปไหนมาไหน อย่าไปคนเดียวนะ ให้พาคนของพี่ไปด้วย”
“มีอะไรหรือเปล
