เป็นเวลาเกือบอาทิตย์ที่ลลัลนาใช้เวลาว่างทั้งหมดในการหัดยิงปืน โดยมีอังเดรเป็นครูสอนให้เธอ การออกไปสนามยิงปืนแต่ละครั้ง จะมีเพียงอังเดรกับคอเนลพาเธอไป
ครั้งแรกหญิงสาวสงสัยว่าจะไม่เป็นอะไรหรือที่อังเดรจะไม่มีบอดี้การ์ดไปด้วย แต่หลังจากที่เธอเห็นฝีมือของอังเดรเธอก็หายสงสัย เขายิงปืนแม่นราวจับวางเลยทีเดียว และที่น่าตกใจอีกอย่างก็คือ อังเดรบอกกับเธอว่านัทธีเองก็ยิงปืนแม่นพอๆกับเขา
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
ลลัลนาที่ยิงปืนจนหมดแม็กถอดที่ครอบหูออก หันมาหาอังเดรที่ยืนมองเธอสีหน้าภูมิใจอยู่ข้างๆ
“พอไหวไหมคะพี่เอลล์”
“พอไหวที่ไหนล่ะ เก่งมากนะ เวลาแค่ 5-6 วัน ยิงได้ขนาดนี้น่ะ” อังเดรบอกน้องสาว
“ก็เวลามันจำกัดนี่คะ ลัลอยากเป็นให้เร็วที่สุด” ลลัลนาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“คุณลัลเก่งมากนะครับ ถือว่าแม่นมากสำหรับคนเพิ่งหัดยิง ตอนผมหัดแรกๆยังไม่แม่นเท่านี้เลยครับ” คอเนลเห็นผลคะแนนของหญิงสาวยังอดภูมิใจไม่ได
