ตอนที่ 8 มาหา

1555 Words

“ข้าว วันนี้ฉันจะไปหาพี่นัทที่บริษัทอะ แกกลับเลยนะ ไม่ต้องรอฉัน” ลลัลนาหันไปบอกเพื่อนสนิท ขณะกำลังเดินออกจากห้องหลังเลิกคลาส “โอเค วันนี้ฉันว่าจะกลับเร็วพอดี” ฟางข้าวบอกก่อนจะแยกกันไปเมื่อลงมาถึงข้างล่าง “ขอโทษนะคะ มาพบคุณนัทธีค่ะ” หญิงสาวเดินตรงไปบอกพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์ หลังจากเดินเข้ามาภายในบริษัท “ได้นัดไว้ไหมคะ” “ไม่ได้นัดค่ะ” “งั้นคงให้เข้าพบไม่ได้นะคะ วันนี้ท่านประธานสั่งไว้ว่าไม่รับแขกค่ะ” “งั้นสักครู่นะคะ” หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกหาใครบางคน หลังจากที่เธอวางสายลง โทรศัพท์ที่หน้าเคาน์เตอร์ก็ดังขึ้น และเธอก็ได้รับการเรียกจากพนักงานอีกครั้ง “เอ่อ คุณลัลขึ้นลิฟต์ส่วนตัวของท่านประธานได้เลยค่ะ ชั้นบนสุดค่ะ รอสักครู่นะคะ” พนักงานคนดังกล่าวเดินออกมาจากด้านในเคาน์เตอร์ แล้วผายมือเชิญให้หญิงสาวเดินตามตนเองไปยังลิฟต์ “ขอบคุณค่ะ” เมื่อเดินมาถึงที่ลิฟต์พนักงานกดปุ่มเปิดลิฟต์ให้กับหญิงสาว ลลัลนายิ้มขอบคุณหล่อนก่อนจะก้าวเข้าไปในลิฟต์ หลังจากประตูลิฟต์ปิดลง พนักงานก็เดินกลับมาที่เคาน์เตอร์ตามเดิม พนักงานสาวยืนทำหน้าตกใจแขนขาหล่อนอ่อนแรงจนสั่น เพื่อนพนักงานด้วยกันต้องสอบถามว่าเธอเป็นอะไร ถึงได้กระจ่างว่า ลลัลนาเป็นภรรยาของท่านประธานของพวกเธอ เพียงไม่กี่นาที ข่าวก็แพร่กระจายไปทั่วบริษัท หลังจากหญิงสาวขึ้นมาถึงชั้นบน ก็เจอเลขาส่วนตัวของนัทธีนั่งอยู่หน้าห้อง หล่อนมองลลัลนาด้วยความแปลกใจที่ลลัลนาขึ้นมาชั้นบนได้ “ดิฉันมาพบคุณนัทธีค่ะ” “แต่วันนี้ท่านประธานไม่รับแขกนะคะ” หล่อนทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย “รบกวนแจ้งว่าลลัลนามาพบค่ะ” หญิงสาวตอบกลับไปอย่างไม่ถือสา ลลัลนาพูดจบ หล่อนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ภายในขึ้นมาติดต่อหาเจ้านายของตัวเอง “ท่านประธานคะ มีแขกมาขอพบค่ะ” “วันนี้ผมแจ้งแล้วนะว่าผมไม่รับแขก” คำตอบของเขา ทำให้หล่อนยิ้มออกมา “เธอให้เรียนว่าลลัลนามาขอพบค่ะ” หล่อนมองลลัลนาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร “ใครนะ ลัลเหรอ” สายโทรศัพท์ถูกกดวางทันที ทำให้หล่อนหน้าเจื่อน “ลัล” หลังจากรู้ว่าลลัลนามาหาเขา มือที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่ก็กดวางสายและลุกขึ้นมาเปิดประตูให้เธอแทบจะทันที “พี่นัท” หญิงสาวเรียกชื่อเขาและยิ้มหวานเดินเข้าไปหา หางตาแอบเห็นเลขาของเขายืนอึ้ง สีหน้าเจื่อนๆ “จะมาทำไมไม่บอกพี่ล่ะ” อ้อมแขนแกร่งโอบเอวคอดเล็กรั้งร่างบางให้เดินเข้าไปในห้อง ก่อนประตูจะถูกปิดลง “ลัลเลิกเรียนเร็วค่ะ เลยว่าจะมาชวนพี่นัทไปหาอะไรทานมื้อเย็น” ลลัลนาบอกเขาพลางวางกระเป๋าลงบนโต๊ะหน้าโซฟา ก่อนจะเดินไปนั่งตรงข้ามเขาที่โต๊ะทำงาน “เอาสิ แต่รอพี่หน่อยนะ วันนี้เอกสารเยอะมาก พี่ต้องตรวจเอกสารเยอะเลย” “ให้ลัลช่วยไหมคะ” “จริงสิ ลัลเอกบัญชีนี่นา ตรวจเอกสารบัญชีให้พี่หน่อยแล้วกัน” เขาว่าพลางค้นๆ เอกสารบัญชีส่งให้เธอ ลลัลนารับมาเปิดดูคร่าวๆแล้วปิดแฟ้มเอกสาร หญิงสาวลุกขึ้นเดินไปวางที่โต๊ะหน้าโซฟา ร่างบางหย่อนตัวนั่งลงก่อนจะจัดแยกหมวดหมู่ แยกปี เรียงวันที่จนเรียบร้อย เอกสารทั้งหมดถูกอ่านตรวจตราอย่างละเอียด ทั้งเขาและเธอเข้าสู่ความสงบโดยต่างคนต่างใช้สมาธิ ทำให้ภายในห้องมีแต่เสียงพลิกหน้ากระดาษเท่านั้น เวลาผ่านไปจบเกือบ 6 โมงเย็น ทั้งลลัลนาและนัทธีได้เงยหน้าขึ้นจากเอกสาร นัทธีได้ทยอยเก็บแฟ้มบนโต๊ะทำงานเรียงให้เป็นระเบียบ “บัญชีมีปัญหานะคะ ลัลเอาดินสอมาร์กจุดที่ลัลคิดว่าผิดปกติไว้ แล้วเอากระดาษคั่นไว้ให้แล้วค่ะ” หญิงสาวบอกเขาพร้อมกับแจกแจงรายละเอียดถึงสิ่งที่เธอทำหลังจากตรวจเอกสารบัญชีย้อนหลังให้เขา “น่าจะมีอีกนะคะ ลัลตรวจได้แค่ของปีก่อน เหลือของ 2 ปีล่าสุด ลัลว่าน่าจะมีปัญหาแน่ๆ พี่เอากลับไปด้วยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวลัลตรวจให้” “เอาสิ” เขารับคำหญิงสาวสีหน้าอ่อนเพลีย “พี่ดูเหนื่อยๆ เรากลับบ้านกันเลยไหมคะ ค่อยสั่งอะไรไปทานที่บ้านก็ได้” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวลัลต้องมาเก็บล้างอีก ออกไปหาอะไรทานแล้วค่อยกลับนั่นแหละ ลัลอุตส่าห์รอพี่ตั้งนาน” เขาตอบพลางหยิบเสื้อสูทมาพาดแขน ก่อนจะกดปิดแอร์แล้วจับมือหญิงสาวเดินออกจากห้องไป “เดี๋ยวคุณตรวจดูความเรียบร้อยก่อนกลับด้วยนะ” นัทธีสั่งกับเลขาสาวโดยที่ไม่ได้รอคำตอบจากหล่อน ก่อนจะจับมือลลัลนาเดินเข้าลิฟต์ไป คล้อยหลังนัทธี เลขาสาวมองตามหลังเขาด้วยสีหน้าเศร้า เพราะข่าวที่ว่าลลัลนาเป็นใคร ได้มาถึงหล่อนแล้ว ตั้งแต่ทำงานกับเขามาสักพักใหญ่หลังจากที่เขามารับช่วงต่อจากบิดา หล่อนก็เข้ามาเป็นเลขาให้เขา เจ้านายของหล่อนไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาหา อีกทั้งตัวนัทธีเองก็ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาเลยสักครั้ง หล่อนจึงคิดว่าเขาน่าจะยังไม่มีคนรัก แต่วันนี้ หล่อนรู้แล้วว่าเขาแต่งงานแล้ว และดูท่าทางเจ้านายหนุ่มจะรักภรรยาของเขามากด้วย เสียงถอนหายใจหนักๆดังขึ้น พร้อมกับที่ทั้งชั้นถูกตรวจตราความเรียบร้อย ไม่นานนักกระเป๋าใบสวยก็ถูกหยิบขึ้นสะพาย และร่างของเลขาสาวก็ลงลิฟต์พนักงานและกลับออกไป “ลัลทานอะไรสั่งก่อนเลยนะ พี่ไปห้องน้ำก่อน” นัทธีบอกกับภรรยาสาวหลังจากมาถึงร้านอาหารก่อนจะเดินแยกออกไป หญิงสาวรับสมุดเมนูอาหารจากพนักงานมาเปิดดูสักพักก็สั่งรายการอาหารไป โดยส่วนใหญ่จะเป็นอาหารที่นัทธีชอบ ก่อนจะนั่งเล่นโทรศัพท์รอ “นึกว่าใคร คุณภรรยาของนัทนี่เอง โดนทิ้งแล้วเหรอจ๊ะถึงได้มาคนเดียว” ลลัลนาเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เดินเข้ามาทักทายเธอก่อนจะยิ้มให้ “ก็เปล่านี่คะ ยังรักกันดีค่ะ” หญิงสาวตอบกลับไปอย่างไม่ “แต่เมื่อวันก่อนไม่เห็นนัทพูดแบบนี้นะจ๊ะ พี่โทรหานัทเมื่อวันก่อน ไม่เห็นนัทพูดถึงเลย” “วันก่อนนี่มันวันไหนล่ะคะ” “ไม่รู้สิจ๊ะ เพราะพี่กับนัทคุยกันเกือบทุกวันแหละ” “เหรอคะ แต่ทำไมลัลไม่เห็นพี่นัทคุยโทรศัพท์เลยล่ะคะ ในเมื่อพี่นัทอยู่กับลัลทุกคืน” “ก็คุยตอนน้องหลับไงจ๊ะ” แพรวาเริ่มหน้าเจื่อนแต่ก็ยังพยายามพูดต่อ “งั้นก็ยิ่งไม่น่าเป็นไปได้นะคะเพราะพี่นัทนอนพร้อมลัลทุกคืน แม้แต่เมื่อคืนก่อน ตอนที่พี่นัทรับสายจากพี่ พี่นัทก็รับแค่แป๊บเดียวไม่ใช่เหรอคะ แถมยังปฏิเสธการออกไปหาพี่ตามที่พี่ชวนด้วย” ลลัลนาตอบแพรวาด้วยเสียงเรียบ เพราะเธอรู้ทันว่าแพรวากำลังต้องการจะทำอะไร แพรวาหน้าเสียไปเล็กน้อย หล่อนไม่คิดว่าลลัลนาจะรู้ ไม่คิดด้วยซ้ำว่านัทธีจะอยู่กับลลัลนาจริงๆ “มีอะไรกันเหรอ” นัทธีเดินกลับมาถึงโต๊ะ จังหวะที่แพรวาเงียบเสียงลงพอดี “อ้าว นัทมาด้วยเหรอคะ” แพรวาปั้นหน้ายิ้มหันไปคุยกับนัทธี ลลัลนาถึงกับเบะปาก “อืม มีอะไรหรือเปล่าลัล” เขาทำเพียงแค่ขานรับในลำคอ ก่อนจะหันไปถามลลัลนาด้วยความเป็นห่วง “ไม่มีอะไรค่ะ คุณแพรวาเห็นลัลนั่งอยู่คนเดียว เลยเข้ามาทักทายน่ะค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้เขา นัทธีพยักหน้ารับรู้ก่อนจะนั่งลง “งั้นแพรขอตัวก่อนแล้วกันนะคะ” แพรวารีบขอตัว ก่อนจะเดินหายไปทางอีกฝั่งของร้าน “ลัลว่าคุณแพรคงไม่ยอมจบง่ายๆหรอกค่ะ” ลลัลนาพูดกับนัทธีพลางมองตามหลังแพรวาไป เธอสังหรณ์แบบนั้นจริงๆ “ก็ช่างเขา แต่ถ้าเขามายุ่งวุ่นวายกับเรา พี่ไม่ปล่อยเอาไว้แน่” นัทธีพูดเสียงหนัก เขาเองก็คิดแบบเดียวกับลลัลนา ไม่นานอาหารที่สั่งก็ทยอยมาเสิร์ฟ บรรยากาศของมื้ออาหารผ่อนคลายมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เมื่อทานเสร็จก็พากันกลับไปพักผ่อน หลังจากเหน็ดเหนื่อยกันมาตลอดทั้งวัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more