“ถ้าฉันเป็นเธอนะตา ฉันจะไม่ด้อยค่าตัวเองแบบเธอหรอก เธอมีดีเยอะแยะ ไหนอนาคตดีๆ รออยู่ข้างหน้าอีก ผู้ชายตาต่ำพวกนั้นไม่คู่ควรกับเธอสักนิดเดียว” กานดาพึมพำเสียงแผ่ว
กันตายิ้มกร่อยๆ เธอแค่ผู้หญิงมีตำหนิคนหนึ่งไม่มีค่าพอรับคำชมเชยนั่นเลย
ต่อให้สั่งให้ตัวเอง ‘ลืม’ กันตาก็เชื่อว่าไม่มีทางที่เธอจะลืมได้ สิ่งที่ควรทำตอนนี้คือเลิกสนใจคนคนนั้น และใช้ชีวิตต่อ ในเมื่อเธอสำหรับเขาแล้วไม่มีค่าเลยสักนิด
อีกสามชั่วโมงต่อมา...กันตาเดินลากขากลับไปทำงานต่อ เธอดื่มแค่กาแฟเย็นแก้วเดียว ทั้งที่ตั้งใจจะหาอาหารใส่ท้อง คืนนี้หากไม่มีอะไรคลาดเคลื่อนเธอคงต้องอยู่เวรจนถึงเช้า มันเป็นงานหนักเอาเรื่อง เพราะกลางคืนความรับผิดชอบนั่นเธอต้องแบกไว้ มีความเสี่ยงขวัญเสียเกิดขึ้นบ่อยๆ แต่กันตาก็ยังไม่ชินสักที
“กลับก่อนนะ ถ้ามีปัญหาโทรถามพี่ได้ จะเปิดโทรศัพท์รอ” หมอพี่เลี้ยงเดินมาสั่งแล้วก็เดินยิ้มแฉ่งจากไป
“วันนี้เธออยู่เว
