ตอนที่ 4.ทำไมต้องเป็นแค่เธอ

1548 Words

“คุณว่างไหมคะเคนท์” คีรีถอนใจ “ไม่” เขาปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด “เสียดายจัง แอลลี่มีเวลาว่างสองชั่วโมง ถ้าคุณไม่สนใจก็ไม่เป็นไรค่ะ” เขาแค่นยิ้มเตรียมจะถอยหลังกลับไปนอนทอดอาลัยเหมือนเดิม เขารู้เจตนาหญิงตรงหน้า แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ แต่ทว่า... แอลลี่ก็ไม่ยอมตัดใจง่ายๆ เธอยกมือผลักอกเขา และดันจนคีรีเผลอเดินถอยหลังเข้ามาด้านใน แอลลี่ผลักอกคีรีจนล้มไปนั่งบนโซฟา และเธอก็แทรกตัวอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างของเขา เขาก้มลงมองปลายลิ้นนุ่มที่ไล้เลียไปทั่วริมฝีปากอิ่ม เสียงถอนใจดังแทรกอยู่ในอากาศรอบตัว “อย่าเลย” อารมณ์สุนทรีย์ตอนนี้แทบไม่มีเลย ต่อให้หญิงสาวตรงหน้าเปลือยกายล่อนจ้อนก็ยังไม่แน่ใจว่าจะปลุกความกำหนัดของเขาขึ้นมาได้ ตอนที่ 4.ทำไมต้องเป็นแค่เธอ “ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวแอลลี่จัดให้เอง” แอลลี่เปรยลอยๆ ก่อนจะจัดการรูดซิปกางเกงของคีรี ตอนที่เธอก้มศีรษะลงไปเพื่อครอบครองแกนกายขนาดใหญ่ของเขา และส่งความแกร่งร้อนนั่นเข้าไปในอุ้งปากร้อนชื้น เธออ้าอมและดันเข้าไปในปากจนสุดทาง เธอพยายามทำอย่างนั้นเป็นเวลาหลายนาทีแต่...กลับไม่เป็นอย่างที่ตัวเองต้องการ ความอลังการของคีรีขยายใหญ่เต็มปากก็จริง แต่สีหน้าและแววตาของเขาก็ยังไม่เปลี่ยน แววตาดุดันเหมือนกำลังถูกขัดใจอย่างแรง อีกไม่นานคีรีคงระเบิดความไม่พึงพอใจออกมาแน่ๆ กรามของเขาขบเข้าหากัน เพื่อสะกดความหงุดหงิด แอลลี่เห็นดังนั้นก็รีบเร่งจังหวะรูดและอมให้ถี่ขึ้น เพื่อหวังผลลัพธ์ที่ควรเป็น แต่การตอบสนองของร่างกายของคนที่นั่งอยู่ ไม่เป็นอย่างที่ตนเองต้องการ คีรีกำมือแน่น หงุดหงิดจนแทบบ้า “พอได้แล้ว” เสียงแหบต่ำกับฝ่ามือที่ผลักศีรษะแอลลี่แรงๆ เธอผงะเผลอปล่อยความอลังการออกจากอุ้งปาก “ทำไมคะ อีกนิดเดียวเองค่ะ” แอลลี่เลียริมฝีปากล่าง ตวัดตาค้อนขวับ “ไม่มีประโยชน์หรอก” คีรีรูดซิปกางเกงขึ้น เขาควานมือหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ไม่ไกล และจัดการโอนสตางค์เป็นค่าปิดปาก “กลับไปเถอะ พอได้แล้ว” เสียงของเขาติดความหงุดหงิดจนปิดไม่มิด “ค่า รู้แล้วค่า ช่วงนี้คุณไม่หิว หรือว่ากินจนอิ่มแล้วคะ” “เกี่ยวอะไรกับเธอละแอลลี่” คีรีย้อนถาม พลางเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง นางแบบสาวที่ยังไม่ดังย่นปลายจมูก แล้วก็ทรงตัวยืน จัดทรงชุดเดรสที่ตัวเองใส่ให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะกระแทกเท้าเดินออกไป คีรีถอนใจดังเฮือก เขาก้มมองกึ่งกลางร่างกายคนเอง เขาเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองนัก มันเกิดเรื่องพิลึกๆ แบบนี้กับตัวเองได้ยังไง การรอเวลาแบบนี้ไม่น่าเกิดประโยชน์ คีรีเลยตัดสินใจ เขาควรออกไปข้างนอก ท่ามกลางผู้คน บางทีอาจจะช่วยให้เขาลดความคุคลั่งในอารมณ์นี่ลงได้ เขาใช้เวลากว่าสามชั่วโมงในการนั่งมองเวลา ที่ขยับเดินไปแบบเชื่องช้าไม่ทันใจ ในที่สุดเวลาที่เขาใจจดใจจ่อก็มาถึง คีรีบึ่งรถยนต์มาจอดรอที่จุดเดิม และเฝ้าจับตามองทุกคนที่เดินผ่านประตูด้านหน้าออกมา ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ คนที่เขารอก็เดินก้มหน้าออกมา คีรีถลาเข้าไปยืนขวางหน้า “อุ้ย...” กันตาสะดุ้ง รีบเงยหน้ามอง เธอพ่นลมหายใจออกมาจากช่องจมูกแรงๆ “มีอะไรเหรอเคนท์ ตาเหนื่อย ตาอยากพัก” งานวันนี้ยิ่งกว่าพายุทอร์นาโดลง กันตายุ่งจนหัวปั่นเหนื่อยจนแทบหมดแรง เธอไม่มีอารมณ์มาปะทะคารมกับชายตรงหน้า เธอเหนื่อยและอยากพักจริงๆ “ได้ดิ เดี๋ยวไปส่งเอง” กันตาเงยหน้ามองสบตา ไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าคนตรงหน้าจะยอมตามใจ กันตาเลยรู้สึกแปลกๆ คีรีไม่ใช่คนที่เอออวยอะไรง่ายๆ แบบนี้สักหน่อย “อย่าเลย ไม่อยากรบกวน” “ตาอย่าดื้อ ไปฉันไปส่ง” คีรีตอบเสียงเข้ม เขาเอื้อมมือมารวบข้อมือกันตาและออกแรงดึงจนเธอต้องยอมเดินตาม “มีธุระกับตาเรื่องอะไรเหรอ?” เพื่อไม่ให้เรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจทำให้เธอนอนหลับไม่สนิทในคืนนี้ กันตาเลยกลั้นใจถามระหว่างที่คีรีขับเคลื่อนรถยนต์ของเขาเพื่อไปส่งเธอที่ห้องพัก “เดี๋ยวค่อยคุย” เสียงแข็งๆ พูดตัดบท เขาแสร้งโฟกัสกับการขับรถยนต์ เพื่อยุติหัวข้อสนทนา กันตาระบายความอึดอัดออกมาทางลมหายใจ เธอพยายามไม่คิดมาก ตามนิสัยที่เบื่อง่ายของชายผู้นี้เขาคงไม่มาวอแวกับเธออีกต่อไปแล้ว “ขอบคุณนะ” กันตาพึมพำแล้วก็พยายามเปิดประตูรถยนต์ แต่ทว่า...ผู้ชายที่ควบคุมรถยนต์อยู่ไม่เปิดโอกาสให้เธอทำเช่นนั้นได้ เขายังไม่ยอมปลดล็อกประตู และนั่นทำให้กันตาทำแบบนั้นได้ เธอยังไม่สามารถพาตัวเองลงไปจากรถยนต์ที่ไม่ต่างอะไรกับกรงขังนี่ได้เลย “เคนท์ เธอยังไม่ปลดล็อกประตูให้ตาเลยนะ” กันตาทักท้วง แววตาของเธออ่อนอ่อย คีรีกดยิ้มมุมปาก “ฉันจะไปด้วย” เปลือกตากันตากะพริบถี่ๆ “ไม่ใช่หอพักหญิงนี่ คงไม่เป็นไรมั้งหากเธอจะพาเพื่อนผู้ชายขึ้นไปด้วย” คำปฏิเสธของเธอถูกกลืนกลับไปที่เดิม เพราะคีรีผูกดักคอไว้เสียก่อน “คือ...” “เอาน่า ฉันใช้เวลาไม่นานหรอก” เสียงปลดล็อกดังขึ้นพร้อมกับคำพูดของคนข้างตัว กันตาจำใจยอมทำตาม ในเมื่อเธอเลี่ยงไม่ได้ คีรีเดินตามไปห่างๆ กันตาไม่เข้าใจนักหรอกว่าทำไมเขาทำเช่นนั้น มีแค่คีรีคนเดียวที่รู้ พอกันตาไขกุญแจที่ประตู เธอเบี่ยงตัวให้เพื่อนเก่าได้เดินเข้าไปก่อน จากนั้นถึงจะเดินตามเข้าไป แต่...มันเกิดขึ้นเร็วจนกันตาตั้งตัวไม่ทัน เธอถูกกระชากเข้าหาแผ่นอกหนาหนั่นพร้อมกับประตูห้องที่ถูกกระชากให้ปิดตามมา ตามด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวปิดทับลงมาบนกลีบปากของเธอ เรียวลิ้นร้อนระอุแทรกลึกเข้ามาภายในโพรงปาก เขากวาดต้อนความหวานแหลมในอุ้งปากของเธอ จนกันตาหัวหมุน คีรีปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเองออกมาอย่างเต็มที่ เขาเก็บกดเอาไว้ด้วยความทรมาน เขาเดินช้าๆ ตรงไปยังเตียงนอนที่หมายตาและอดตำหนิกันตาในใจไม่ได้ เตียงของเธอเล็กเกินไป มีเนื้อที่น้อยไม่พอให้เขาแผลงฤทธิ์เลย มือของคีรีดึงทึ้งเสื้อที่กันตาสวม เขาปลดซิปกางเกงของเธอด้วยมือที่สั่นเทา ตอนที่โถมทับกันตาบนเตียงเล็กๆ นั่น เขาแทบทะลักทลายเพราะความอัดอั้น แต่ก็ยังสู้อุตส่าห์สกัดเก็บเอาไว้ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เขาจะกระฉูดน้ำรัก เขาลดตัวลงต่ำรั้งขอบชั้นในและฝั่งหน้าลงกึ่งกลางร่างกายของกันตาอย่างไม่รังเกียจ กันตาพยายามโยกสะโพกหนี “ไม่นะ ไม่สะอาด” เธอรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ เธอผ่านการทำงานมาทั้งวัน ร่างกายเธอไม่สะอาดพอให้เขาทำเช่นนั้น คีรีทิ้งตัวนอนแผ่ เขามองสบตากันตาที่หายใจหอบๆ อยู่ใกล้ๆ “แล้วไง เอาไงต่อดี หรือเธอจะไปอาบน้ำ” เป็นคำถามที่เรียกสีระเรื่อให้ผุดขึ้นบนซีกแก้มของกันตาเป็นอย่างดี “ถ้าไม่มีอะไรจะพูดเคนท์ก็กลับไปเถอะ ตาอยากพักแล้ว” คีรีชักสีหน้าใส่ เขาพลิกตัวนอนคว่ำ “คงไม่ได้หรอกตา คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่” กันตาขมวดคิ้ว “ใครอนุญาตเธอ” “ต้องมีใครอนุญาตด้วยเหรอ ฉันบอกคือคำตอบไง” คีรีตอบหน้าตาย “เหอะ” กันตาพ่นลมหายใจพลิกตัวหนี แต่ทว่า...คีรีไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น เขารั้งเธอไว้ และลากกันตามาใกล้ พร้อมกับกดศีรษะกันตาให้จ่อตรงหน้าขาของเขา “ถ้าเธอยอมนะกันตา ฉันจะไม่มากวนเธออีก” “จะบ้าเหรอหะ” กันตาพึมพำเสียงอู้อี้ ท้ายทอยของเธอถูกกดแทบติดกับความโป่งนูนที่น่าตกใจกึ่งกลางร่างกายของเขา ไอร้อนระอุนั่นพวยพุ่งใส่ผิวหน้าจนรู้สึกชา “ลองสักหน่อยเถอะนะ เดี๋ยวฉันจะสอนเธอเอง” กันตาส่ายหน้าจนผมกระจาย เธอไม่มีทางทำอะไรพรรค์นั้นหรอก แต่เธอจะหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์สุดอันตรายนี่ได้ยังไง ในเมื่อหากเทียบเรี่ยวแรงกันแล้ว เธอหรือจะสู้คีรีได้ “เคนท์ขอเถอะนะ ตาเหนื่อย” กันตาพยายามวิงวอน “ครั้งเดียวน่า ฉันจะไม่มากวนใจเธออีก”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more