ตอนที่ 3
2092 Words
ตอนที่ 3
ฉันมาถึงโรงเรียนแต่เช้าตามปกติ และเตรียมใจไว้แล้วว่าวันนี้จะต้องโดนซีคอนโวยวายอย่างแน่นอน เพราะนอกจากจะไม่ได้รอให้มันมารับกลับบ้านเมื่อวานแล้ว ฉันยังไม่รับโทรศัพท์มันอีกต่างหาก แถมพอมันมาหาที่บ้าน ฉันก็ไม่ออกไปพบ เพราะไม่อยากเจอหน้าใคร เป็นเพราะหมอนั่นคนเดียว!
“สโนว์ >O_“สโนว์ >_
บีเอ็มวิ่งถลาเข้ามาหาฉันอย่างดีใจเหมือนเด็กเห็นแม่ เขากอดฉันไว้แน่น ทำตัวอย่างกับลูกแมวเลยหมอนี่ =_=//
“ใครใช้ให้รอฉันล่ะ =_=” ฉันตอบกลับเสียงเย็น ทำเหมือนไม่สนใจ แต่มือกลับลูบหัวบีเอ็มป้อยๆ
“หิวแล้วอ่ะ ไปกินข้าวกันน้า >_
“มากไปไอ้เพี้ยน! นี่มันแฟนฉันนะ ^^++”
บีไอ แฟนสุดน่ารักของฉันเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนๆ อีกสามคนของเขา บีโอ บีเอ และบีวาย เขารีบมาดึงบีเอ็มออกห่างจากฉันทันที
“อ๊ากๆๆ ปล่อยฉันนะไอ้เพื่อนใจร้าย ฉันจะอยู่กับสโนว์ TOT” บีเอ็มร้องลั่นพลางดีดดิ้นเพื่อจะกลับมาหาฉัน
“พอเถอะบีไอ นายก็รู้ว่าหมอนี่ติดฉันแจ จะแกล้งไปทำไม”
บีเอ็มยิ้มร่าทันทีเมื่อเห็นว่าฉันพูดจาเข้าข้างเขา บีไอหัวเราะขำก่อนจะยอมปล่อยบีเอ็ม เขารีบวิ่งกลับมากอดฉันใหม่อย่างรีบร้อน
“ไปกันเถอะสโนว์ >_
“อื้อ ^^”
ภาพเหตุการณ์ที่ฉันลบมันไปตลอดระยะเวลาเกือบสี่ปีที่ไปอยู่ญี่ปุ่นกลับมาฉายซ้ำอีกครั้ง ฉันยืนตัวแข็งทื่ออย่างตกใจ ทำไม...ภาพบ้าๆ นั่นกลับเข้ามาอีกทำไม!
“สะ...สโนว์ เป็นอะไรหรือเปล่า”
บีเอ็มค่อยๆ คลานเข้ามาทางฉัน เขามองฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง ไม่ ฉันจะไม่มีวันอ่านคำพูดอะไรจากแววตาของเขาอีก ไม่...
“อย่ามายุ่งกับฉัน! ไสหัวไปซะ!”
ฉันตวาดลั่นพลางชูหมัดขู่ บีเอ็มชะงักอยู่กับที่ เขามองฉันด้วยแววตาไม่เข้าใจระคนสงสัย ฉันพยายามหลบสายตาเพราะกลัวเขาจะมองเห็นความรู้สึกที่แท้จริงที่ฉันซ่อนมันเอาไว้
“เธอเป็นอะไรไป ฉันดีใจมากนะที่เธอกลับมาหาฉันแล้ว แต่ทำไมเธอ...”
“ใครว่าฉันกลับมาหานาย! มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องกลับมาหานายไม่ทราบ อย่าสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเลย!”
ฉันเน้นย้ำก่อนจะเดินเลี่ยงมาอีกทาง แต่กลับถูกบีเอ็มคลานตามมากอดขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย อะ...ไอ้หมอนี่ =__=++
“ผมทำผิดอะไรเหรอฮะ T^T”
มามุกน้องชายอ้อนพี่สาวเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว!
“ปล่อยฉันนะ! นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย”
ฉันพยายามสะบัดขาออกจากมือกาวของบีเอ็ม แต่ก็ไม่เป็นผล นี่มือคนหรือปลิงทะเลล่ะเนี่ย ทำไมเหนียวทนขนาดนี้!
“ปล่อยสโนว์เดี๋ยวนี้!”
ซะ...ซีคอน!
บีเอ็มเงยหน้ามองซีคอนที่จับข้อมือเขาด้วยแววตาขุ่นมัว สองคนนี้ไม่ถูกกันมาตั้งแต่ตอน ม.1 เพราะบีเอ็มไม่พอใจที่ซีคอนเป็นเพื่อนสนิทกับฉัน เขาบอกเหมือนกำลังจะถูกแย่งพี่สาว -*-
“แก! ไอ้สีลม >OOO“สโนว์! สโนว์!”
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย พลางมองซ้ายมองขวาเพื่อหาที่มาของเสียงเรียก
โป๊ก!
“อ๊ะ!”
ฉันยกมือขึ้นคลำหัวป้อยๆ กระดาษสีขาวที่ถูกขยำเป็นก้อนกลมๆ นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นที่ปลายเท้าฉัน จะต้องมีใครประทุษร้ายฉันตอนกำลังงัวเงียแน่เลย และแล้วสายตาฉันก็มองเห็นเจ้าคนร้ายที่เป็นคนเดียวกับเสียงเรียกชื่อฉัน บีไอ...แฟนสุดน่ารักของฉันนั่นเอง เขาก้มตัวหรือจะเรียกได้ว่านอนหมอบกับพื้นราวกับทหารหนีระเบิดอยู่กับเพื่อนคนอื่นๆ ในแก๊งของเขาเพื่อไม่ให้อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้องมองเห็นฉัน
“มีอะไร!”
ฉันส่งเสียงถามเบาๆ เพราะฉันไม่ใช่เด็กเรียนอะไรนัก ที่สิงสถิตในห้องก็มักจะเป็นหลังห้องติดริมหน้าต่าง นักเรียนคนอื่นๆ ที่เริ่มสังเกตเห็นการมีตัวตนของบีไอและผองเพื่อนพากันมองพวกเราด้วยความอยากรู้ (อยากรู้ว่าเจ้าพวกนั้นคิดจะชวนฉันทำอะไรแผลงๆ อีกนั่นเอง)
“โดดเรียนกัน วันนี้พวกเราจะมีปาร์ตี้!”
บีเอ็มที่เอากิ่งไม้มาปักตามเส้นผมเพื่อพรางตัวบอกพลางชีไปที่บีโอกับบีเอที่ชูถุงขนมและน้ำอัดลมมากมายให้ฉันดู
“ตอนนี้เนี่ยนะ?”
“อย่าพูดเหมือนเธอตั้งใจเรียนนักเลย พวกฉันเห็นนะว่าเธอกำลังนอนน้ำลายยืดอย่างสบายใจน่ะ =_=”
ไอ้ขี้เก๊กจอมหยิ่งบีวายพูดพลางมองฉันลอดใต้แว่นกรอบดำอย่างดูถูก ไอ้หมอนี่นี่มัน...น่าเอาไม้เบสบอลฟาดปากให้แตกเลือดจริงๆ!
“รู้แล้วน่า!”
ฉันตอบรับ รีบเก็บข้าวของต่างๆ ลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว บีไอที่มีความเร็วดุจพญาลิงเข้ามาช่วยเก็บของและแบกออกไปให้ ฉันค่อยๆ ย่องออกจากห้องด้วยเสียงเท้าอันเบาหวิว เพราะอาจารย์เอาแต่หันหน้าไปเขียนกระดานไม่ได้หันมามองนักเรียนเลย ส่วนเพื่อนๆ ในห้องของฉันก็ลุ้นกันตัวโก่งว่าฉันจะถูกจับได้หรือเปล่า -*-
“เย่! สโนว์ของฉันออกมาแล้ว >_
บีเอ็มถลาเข้ามากอดฉันไว้แน่นทันทีที่พวกเราทั้งหกคนเดินออกมาจากอาคารเรียนได้สำเร็จ เขาชอบทำตัวเหมือนเป็นน้องชายของฉัน ทั้งที่ฉันตัวเล็กกว่าเขาตั้งเท่าตัว แต่ถึงอย่างนั้น...ฉันก็ชอบเขานะ บีเอ็มทำให้ฉันหัวเราะได้ตลอดเวลาที่เราได้รู้จักกันเลย
“พวกเราซื้อของโปรดของเธอมาด้วยนะ”
บีโอชูสตรอเบอรี่ลูกโตๆ ที่บรรจุใส่กล่องพลาสติกอย่างดีให้ดู ฉันแทบจะเข้าตะครุบทันทีที่ได้เห็น สตรอเบอรี่เป็นอะไรที่ฉันโปรดปรานมากถึงมากที่สุด กินได้ทั้งวันไม่มีเบื่อ กินแทนข้าวยังได้เลย >_
“ตาเป็นประกายเชียวนะ ^^”
บีไอยีหัวฉันอย่างเอ็นดู เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ถึงแม้ว่าพวกเราจะยังเด็กเกินไปที่จะใช้คำว่าแฟน แต่พวกเราก็รักกันด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์จริงๆ และฉันก็หวังว่าถ้าพวกเราโตกว่านี้ พ่อแม่ของพวกเราจะรับรู้ถึงความสัมพันธ์ของเรา และเราจะสามารถคบกันได้อย่างเปิดเผย
ฉันรีบหันไปมองที่ประตูหลังห้องทันทีที่เหตุการณ์บ้าๆ นั่นย้อนกลับเข้ามา ถึงจะไม่เห็นแบบเต็มๆ ตัว แต่ชายชุดยูกาตะสีดำที่โผล่ออกมาจากกำแพงด้านนอกนั้นก็ทำให้ฉันรู้ได้ว่าเป็นใคร...
- Writer
