บทที่ 17 ไม่เกี่ยวกับพี่
“ ยัยเวย์ แกโอเคปะเนี่ย เงียบไปเลยนะ ”
“ ยิ่งกว่าเงียบคือซึมไปเลยอะ ”
“ จะกลับเลยไหม ”
“ ก็บอกแล้วไง ว่าอย่ามาๆ แกก็ไม่เชื่อพี่ ”
พวกเรานั่งที่โต๊ะมาสักพักแล้ว อาหารก็มีมาเสิร์ฟแล้วบ้าง ในงานก็คึกคักดี มีเวทีให้ร้องเพลงด้วย เพลงในงานก็เป็นเพลงแดนซ์ ไม่ก็ลูกทุ่ง เพื่อชีวิต แต่ทำไมในใจฉันถึงหม่นหมอง เศร้าใจ หดหู่เหลือเกิน
“ ไม่คิดว่าจะมาด้วย ” เสียงนี้ดังอยู่ใกล้ที่ฉันนั่ง ทำให้พวกเราต้องเงยหน้าหันไปมองคนที่มา
“ สวัสดีค่ะ ทีแรกก็ไม่คิดว่าจะกล้ามานะคะ แต่มารู้สึกตัวอีกที นั่งอยู่ในงานแล้วค่ะ ” เป็นเสียงตูนที่พูดขึ้นแทน
“ ไม่ใช่ว่าจะมาล่มงานแต่งลูกชายฉันหรอกนะ ”
“ คุณป้าคะ นี่มันงานคุณตำหนวดนะคะ ใครจะกล้า ” จินพูดต่อปากต่อคำกับแม่เจ้าบ่าวทันที
“ หึ กินเสร็จแล้วก็รีบกลับล่ะ เงินฉันไม่เอาของพวกหล่อนๆหรอก ถือว่าให้กินฟรีแล้วกัน ” ไม่คิดว่าแม่พี่วิษจะปากค
