Kenan, yattığı yerden kendisine hırsla bakan kadına aldırış etmeden geniş kapıdan geçerek dışarı adım attığında, eşyalarını eline almış halde odaya geri dönmeye çalışan Defne ile karşılaştı. “Hadi gidiyoruz.” dedi ve kolundan hafifçe itekleyerek, içeri girmesini engelledi.
“Nereye?” diye sordu Defne. Şu an kendini öyle sersem hissediyordu ki, nereye çekseler oraya gidecekti halbuki.
“Benimle kalacaksın bu gece.” Kenan, itiraz kabul etmeyen otoriter bir sesle konuşmuş ve etten bir duvar gibi dikilmişti önüne.
Şaşırdı ve “Olmaz Kenan. Annemi yalnız bırakamam.” dedi Defne. Böyle bir durumda nereden çıkmıştı birlikte kalmak falan?
“Annen yalnız olmayacak, merak etme. En iyi doktorları yönlendireceğim.” Bu konuda tamamen samimiydi Kenan. Ne olursa olsun, Defne’nin ailesine de en ufak bir
