คุงแม่ฮับพ่อโผมโฉด

ตอนที่1ชื่อตอน จนเพราะผัวเด็ก

พริกไทยมีผัวเด็กกว่าเธอ ในตอนแรกปองปัญญ์หรือน้องปองของเธอก็น่ารักดี หน้าซื่อตาใสทำตัวเหมือนพวกกินผักไม่กินเนื้อ เธอคิดว่ากินเด็กแล้วเธอต้องเป็นอมตะ ในตอนที่ปองปัญญ์ใส่กางเกงบอลมาส่งช่อดอกกุหลาบสีแดงสด เก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอก พริกไทยที่เป็นสาวรถด่วนจะต้องรีบโดดขึ้นบนรถเมล์นรกขับยกล้อ ก็ต้องเร่งรีบตัดสินใจในตอนนั้นเลย จะมีอะไรไม่ดีล่ะ ตาปองปัญญ์นั่นผัวเด็กเลยนะเธอ

สุดท้ายพริกไทยก็คบกับปองมาได้ถึงสองปี ตอนนั้นปองปัญญ์บอกว่าพ่อก็ตายแม่ก็หนี จะมีก็แต่กางเกงบอลกับไมโครเวฟ ตู้เย็นและเครื่องซักผ้า พริกไทยคิดว่าเอาว่ะ อย่างน้อยผู้ชายอายุยังน้อยแบบนี้ ไม่มีรถยนต์ไม่เป็นไร ต่อไปก็สร้างได้แน่ๆ พริกไทยไม่ค่อยคิดอะไรมาก กินเด็กมันก็ต้องสอนต้องสั่งต้องคอยดูแลคอยควบคุมกันไป ดังนั้นก็เลยตัดสินใจคบกับตาปอง เพราะว่าขี้เกียจไปหาผู้ชายในท้องทุ่งที่ห่างไกลที่นอกดงสวนสัตว์แรดมีนอของเธอแล้ว

พริกไทยไปทำงานเป็นพนักงานในธนาคาร ปองปัญญ์ทำงานด้านโปรแกรมเมอร์ วันๆก็ขลุกอยู่กับคอมพิวเตอร์ไปทั้งวัน ปองปัญญ์บอกว่าตอนนี้กำลังจะสร้างเกมส์ขึ้นมาขาย แล้วก็ยังทำช่องไลฟ์สดของตัวเองขึ้นมา เพื่อขายเงินในเกมส์ ทำทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเกมส์ไปอีกด้วย พริกไทยคิดว่าสมัยนี้ใครๆก็มีความคิดมากมาย มีอาชีพใหม่เกิดขึ้นมาเยอะแยะ เธอหวังกับปองปัญญ์เอาไว้มาก

แรกๆปองปัญญ์ก็ขอให้พริกไทยช่วยผ่อนคอนโดให้ทุกเดือน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพย์พริกไทยก็ต้องจ่าย

“เธอคิดว่าตัวเธอนั้นยังสาว กะอีแค่เรื่องการเปย์ให้คุณปอง คุณผู้ชายหน้ามนมากไปอีกซักนิด ตอนนี้ก็ยังทำได้หรอก เดี๋ยวหญ้าอ่อนของเธอก็ตั้งตัวได้แล้ว ไม่นานหรอกเธอก็รวย พวกเรียนโปรแกรมเมอร์นั้นรวยจะตาย ถ้าตั้งตัวได้นะ ต่อไปเธอก็คงจะสบายแล้ว อาจจะได้จับเงินแสน เงินล้าน ทำเล็บเจลแต่งตัวสวยๆใส่เสื้อผ้าสวยๆ ไม่ต้องออกไปทำงานที่ธนาคารให้เหนื่อยตัวต่อไปอีก ”

“พริกรักปองมาก ปองต้องพยายามให้มากนะรู้ไหม ”

“อรืม แต่ตอนนี้ปองขอเกาะพริกกินไปก่อนนะ ช่วงนี้ต้องซื้อตัวระบายอากาศ สายหล่อเย็น ซื้อเมนบอร์ดกับตัวซอฟแวร์ใหม่ สายพ่วงไฟ แล้วก็ยังต้องจ้างคนเขียนบทมาเขียนเนื้อเรื่องเกมส์ให้อีกด้วย ในเกมส์มันจะต้องมีเนื้อเรื่อง ไม่อย่างนั้นมันก็จะไม่น่าสนใจนะครับพริก“

ปองทำหน้าตาหวนเชื่อมขึ้นมาแบบน่ารักที่สุด พริกที่กำลังขัดเล็บ ยกเล็บขึ้นมาฝนตะไบขอบให้มันมนโค้งและกำลังจะเคลือบสีเองอยู่บนขอบโซฟา ทำท่าขัดถูๆไปเรื่อยๆและยกโทรศัพย์ขึ้นมา ทำท่าน่ารักน่าชังออกไป

”อรื้อ ปองไม่ต้องพริกเปย์ให้ “

พริกทำเสียงทำท่าทางแบบคนรวย แล้วกดโอนเงินออกไปในที่สุด

“เงินเดือนของเธอแม่งมีแค่เดือนล่ะสี่หมื่น ต้องส่งไปให้แม่ที่บ้านนอกอีกเดือนล่ะห้าพัน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าคอนโด ค่าน้ำมันรถผัว ค่าของใช้ในบ้าน บลา บลา บลา เปย์ไปก็ปาดน้ำตาไป เพราะค่าใช้จ่ายที่มากมาย มันทำให้เดือนนี้เธอก็ต้องสระผมเองและเธอยังออกไปร้านเสริมสวยไม่ได้ หนังหน้าก็ต้องใช้โยเกิร์ตมาหมักทำคีเฟอร์เองอยู่ในตู้เย็น แล้วเอาคีเฟอร์ไปทาหน้าแทนแผ่นมาร์คหน้าที่แผ่นล่ะสามสิบบาทถึงห้าสิบบาท ที่ตอนนี้เธอไม่มีปัญญาจะออกไปซื้อแล้ว ลิปสติกเธอก็ต้องไปหาสีเทียนไร้สารตะกั่วมาละลายใส่ก้อนพาราฟีนเหลวใส่หลอดทำใช้เอาเอง แม่งอนาถจิต แป้งทาหน้าก็ต้องซื้อกันแดดส้มที่ผสมรองพื้นไปในตัว เพราะอยู่ธนาคารเธอจะแต่งตัวแบบยาจกเหมือนคนขายข้าวแกงไปได้อย่างไรกัน ”

พริกไทยหลอกเพื่อนว่าปองปัญญ์นั้นบ้านโครตรวยมาก และที่เธอผอมบางลงไปมากก็เพราะว่าผัวเด็กของเธอนั้นได้จัดหนักไปทั้งคืน แต่ว่าความจริงๆแล้วมันน่าเศร้ากว่า ผัวของเธอนอนตายคากองซากอิเล็คทรอนิคไปซะแล้ว ไม่รู้ในห้องสุดหรูที่ปองเช่า ทำไมตอนนี้มีแต่อุปกรณ์ซอฟแวร์วางเกลื่อนกลาดอยู่เต็มไปหมด พริกไทยที่เคยวาดฝันเอาไว้ว่าอยากนอนคอนโดหรูหราก็ได้มานอนไปจริงๆ นอนในกองสมบัติของคุณปองและจ่ายค่าคอนโดด้วย

ความอยากมีผัวเด็กของเธอทำให้พริกไทยนั้นได้แต่ถอนหายใจขึ้นมา คอนโดหรูหราแต่คุณปองขาของเธอขี่มอเตอร์ไซด์ซุเปอร์ไฟว์ที่ราคาไม่กี่หมื่น กับพวกสาววัยรุ่นที่เงินเดือนยังน้อยๆก็คงจะชอบมากที่ได้ซ้อนมอเตอร์ไซด์ราคาแพงเกือบจะแสนบาทไปแล้ว แต่พริกไทยทำงานธนาคาร รถราคาไม่กี่หมื่นไม่กี่แสนมันก็แค่รถเด็กๆ ระดับนายธนาคารสมัยนี้เค้าก็ขับรถสปอร์ตกัน ตอนแรกเธอนั้นยังไม่ได้ใส่ใจคนที่มาจีบเธอ เพราะคิดว่านายธนาคารนั้นก็ต้องมีแฟนเยอะ แต่พอมาอยู่กับตาปองแล้ว เธอได้กินแต่ความรักกับความฝันที่ชวนเชื่อของคุณปอง

พริกไทยก็ได้แต่อดทน วันนี้เธอรีบตื่นมาตอนตีห้าเพื่อออกไปจ่ายตลาดแทนการวิ่งจ็อกกิ้งในตอนเช้า เธอเดินถือข้าวของพะรุงพะรังจนเต็มไม้เต็มมือไปหมด เพื่อที่จะเร่งรีบทำกับข้าวจะได้รีบไปทำงาน พริกไทยเร่งหั่นผักผัดเต้าหู้ตอกไข่ใส่ลงไป เธอทำเหมือนว่าเธอกินวีแกนและเป็นสายมังสวิรัต แต่ให้ตายเถอะ ถั่วงอกสิบบาทกับเต้าหู้สิบบาทและต้นหอมที่เธอเอารากมาปลูกต่อเพื่อกินเอง มันช่วยให้เธอนั้นอยู่รอดไปได้อีกหลายวัน เธอเร่งห่อข้าวลงไปในกล่องพลาสติกจากร้านยี่สิบบาทที่อยู่ไกลไปจากคอนโด ในขณะที่พี่ปองขาของเธอนั้น กำลังนอนกรนอ้าปากน้ำลายย้อย ไปแล้วอย่างไม่รู้ตัว

”เฮ้อ ปองนะปอง เพราะพริกรักปองมาก พริกจะสวยเพราะต้องกินหญ้าแทนข้าวอยู่แล้วนะ “

พริกไทยบ่นออกมาเบาๆ แล้วผัดกระเพราะหมูสับฟรีซเอาไว้ให้ปองกิน ไม่อย่างนั้นถ้าทำให้คุณปองปัญญ์ขาดโปรตีแล้วก็จะหิวบ่อย พวกขนมขบเคี้ยวหรือบะหมี่ที่เก็บไว้ในตู้ยามฉุกเฉินก็คงหมด พริกไทยเลยเลือกซื้อหมูสับมาทีล่ะห้าสิบบาท เอามาทำกับข้าวใส่เต้าหู้บ้างโปรตีนเกษตรบ้างให้ปองกิน ซื้อเยอะมันก็เสีย เธอค่อยๆตื่นไปตลาดเช้าๆเอาดีกว่า

”เฮ้อ เมื่อไหร่ฉันจะรวยนะ ถ้ารวยเมื่อไหร่ ฉันจะจ้างคนมาทำงานบ้านเป็นอย่างแรกเลย “

พริกไทยบ่นขึ้นมาในใจ ก่อนที่จะเดินไปเตรียมข้าวของใส่กระเป๋าทำงานลงไปจนครบครัน เธอแอบไปเด็ดเอาดอกอัญชัญที่ริมรั้วมาอีกด้วย วันนี้ก็ทำเหมือนคนรักสุขภาพต้มน้ำตาลใส่อัญชัญมะนาวออกไปที่ทำงาน เพราะน้ำที่ออฟฟิศของเธอนั้นเป็นน้ำแร่ที่นำเข้าราคาขวดล่ะห้าสิบบาท

“ตั้งห้าสิบบาท ถ้าจะซื้อกาแฟมากินเองหรือจะซื้อน้ำอัดลมก็พอกัน ในออฟฟิศนั้นแจกกาแฟ แต่ทว่ามันคือกาแฟที่ราคาถูก ที่เธอนั้นเคยบอกคนอื่นๆว่าเธอเองนั้นกินมันลงไปไม่ได้ ใครจะรู้ว่าตอนนี้เธออยากจะเดินไปหยิบกาแฟฟรีใจจะขาด”

ดังนั้นเพื่อไม่ให้ร่างกายของเธอนั้นขาดพลังงานมากจนเกินไป พริกไทยจึงหันมาใช้น้ำตาลอ้อยผสมดอกอัญชัญลงไปแทน ใครที่คิดว่าเธอผอมเพราะผัวเด็ก นั้นก็คงจะไม่เกินจริงเท่าไหร่เลย

”ถ้าฉันรวยเพราะถูกหวยขึ้นมา ฉันจะเอาเงินทั้งหมดไปซื้อกาแฟสตาร์เบิกไปทุกมื้อเลยคอยดู “