หกนาฬิกาของเช้าวันใหม่….
ดลยาชะเง้อคอยมองไปหน้าบ้าน อาจเพราะทำงานอยู่แต่ในโรงพยาบาลทุกวันจึงทำให้รู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษที่จะได้ออกไปเปิดหูเปิดปิดตาข้างนอก ได้ช่วยเหลือคนอื่น ได้เจอครอบครัวสายรหัส กับอีกหนึ่งเหตุผลที่เธอจะไม่ยอมบอกให้คนบางคนรู้หรอก
ว่าถึงเราเพิ่งได้เจอกันเมื่อคืนที่เขามาส่ง ความจริงเพิ่งห่างกันไม่กี่ชั่วโมง แต่เธอคิดถึงเขา เมื่อคืนก็นอนยิ้มเพราะฝันถึงเรื่องของเรา พอลืมตาตื่นเขาก็ยังเป็นคนแรกที่หัวใจคิดถึง
การได้กลับมาเจอกัน ยิ่งนานวันยิ่งชัดเจนเหลือเกินว่าหัวใจยังเต้นดังแต่คำว่ารัก
…เธอรัก รัก รักพี่น่านไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยยังไม่พอ มันมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว เป็นสิบเท่าตัวเสียด้วยซ้ำ
หกนาฬิกาสิบห้านาที…
รถของชายหนุ่มหยุดลงหน้าบ้านพักแพทย์ที่มีคนยืนรออยู่ก่อน สีหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มดีใจเหมือนเด็กๆ ทำเอาเขาอดระบายยิ้มตามไม่ได้ ก่อนคิ้วเข้มจะเลิกขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อมอ
