เป็นอีกครั้งที่ดลยาคิดว่ามันคุ้มค่ากับความเหนื่อยล้าท้อแท้ที่ต้องเผชิญมาตลอดหกปี
น่านนทีแยกตัวออกไปแล้ว เขาถูกเรียกตัวเพราะมีคนไข้เคสที่ต้องการคำปรึกษา ส่วนเธอยังพอมีเวลาว่าง เลยเข้าไปนั่งคุยกับญาติเด็กชายที่ถูกสังกะสีบาดเมื่อครู่ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ใช้ล่ามแปลบ้าง ต้องใช้ภาษามือบ้าง จนได้ความว่าพรุ่งนี้อีกฝ่ายจะโบกรถเข้าเมืองเพื่อไปเฝ้าลูก แต่วันนี้ยังไม่สามารถไปได้เพราะตนเองเป็นลูกจ้างในไร่ ทำงานมาร่วมครึ่งวันแล้ว หากไปตอนนี้ก็จะไม่ได้รับค่าจ้าง และจะไม่มีเงินเป็นค่าใช้จ่ายสำหรับการเข้าเมืองในวันพรุ่งนี้
เห็นอย่างนั้น เธอจึงให้เงินจำนวนหนึ่งกับพ่อเด็กชายไว้ใช้จ่ายในการเดินทางไปหาลูก
…แต่ก่อนก็เคยสงสัยบ้าง แต่วันนี้เธอเข้าใจแล้วว่าหลายครั้งที่อาจารย์ที่รุ่นพี่รักษาคนไข้ไม่พอ ยังให้เงินเขากลับไปด้วย ก็คงเพราะอย่างนี้นี่สินะ
มีคนเจ็บไข้ได้ป่วยอีกร่วมสี่ร้อยชีวิตกำลังนั่งรออยู่
