เสียงเตือนดังจากโทรศัพท์เรียกชายหนุ่มออกจากภวังค์เรื่องเก่า เขาหยิบมันขึ้นมากดเปิดอ่าน เป็นข้อความจากกลุ่มสายรหัสพวกที่มาจากกรุงเทพบอกว่าจะมาถึงที่นี่วันมะรืนนี้
น่านนทีนิ่งคิดถึงตารางงานตัวเองอยู่ชั่วครู่ก็นึกได้ว่าไม่ว่าง ทว่าเขาก็ยังไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ส่งข้อความบอกไปเพียงแค่ว่า
‘ถ้าทันคงได้ไปกินเหล้ากัน แต่เดี๋ยวจะส่งคนไปรับที่สนามบิน’
ตอบข้อความฝ่ายนั้นเสร็จ ก็ส่งข้อความไปหาใครอีกคน เจ้าของกาแฟรสที่เขากินเป็นประจำ อาหารที่เขาชอบ ป่านนี้ไม่รู้จะหลับไปหรือยัง
‘วันศุกร์สักหกโมง ช่วยไปรับพี่ๆ ที่สนามบินหน่อย’
ทว่าผ่านไปไม่กี่วินาที หน้าจอก็ขึ้นคำว่า ‘read’ ชายหนุ่มเลิกคิ้ว มองนาฬิกา ตีสองกว่า นี่ยังไม่หลับอีกหรือ
“ได้ค่ะ จะให้ด้ายจองที่พักให้ด้วยเลยไหมคะ’
‘ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวให้พักที่บ้านพี่ในตัวเมือง’
เราคุยเรื่องรายละเอียดต่ออีกหน่อย เธอเหมือนอยากชวนคุยต่อ เขาเองก็อยากคุยต
