วันรุ่งขึ้นเราออกเดินทางกันตอนรุ่งสาง ตอนแรกคิดว่าจะไม่ทัน แต่ปรากฏว่ามาถึงโรงพยาบาลก่อนเวลาเข้างาน มีเวลาให้ดลยาได้กลับไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเอากับข้าวที่บ้านชายหนุ่มทำใส่ปิ่นโตมาให้ไปนั่งกินกับพวกพี่พยาบาล ส่วนตัวนายแพทย์หนุ่มเขาต้องกลับไปทำงานที่โรงพยาบาลจังหวัด มีคนไข้ผ่าตัดใหญ่หลายรายคิวยาวไปจนถึงอาทิตย์หน้า
ถึงจะบอกตัวเองว่ามีงานที่ต้องทำมากมาย แต่ดลยาก็ยอมรับว่าชีวิตหลายวันผ่านมาที่ไม่มีเขาทำให้รู้สึกเหงา แล้วก็…คิดถึงไม่น้อย
อะไรกันนะหัวใจ แต่ก่อนก็อยู่มาได้ ไม่มีเขามาตั้งนานก็ไม่เห็นเป็นอะไร แต่พอได้เห็นหน้า ได้พูดคุย เขามาทำดีด้วยเหมือนเดิมก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึง
แล้ว ‘คนทางนั้น’ ก็ใจร้ายเหลือเกิน จะโทรมาหากันบ้างก็ไม่มี ป่านนี้ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไงในห้องผ่าตัด
แต่จะให้โกรธก็โกรธไม่ลงหรอก พี่น่านจริงจังกับงานมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงเป็นหมอผ่าตัดฝีมือดีที่อาจารย์ไว้ว
