“แล้วพี่น่านล่ะคะ อยู่ที่นี่เป็นยังไงบ้าง งานหนักหรือเปล่า” ดลยาหันไปถาม เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าช่วงเวลาที่ห่างกันไปเขาเป็นยังไง มีความสุขสบายดีไหม ใช้ชีวิตเรียบง่ายหรือผ่านอะไรมาบ้าง
น่านนทีเหลือบมองเสี้ยวหน้าหวานของคนตัวเล็ก เสียงทุ้มตอบเรื่อยๆ
“งานก็สนุกดีนะ มีเคสให้ผ่าเยอะดีไม่ต้องแย่งกับใคร ก็คนละอย่างกับอยู่โรงเรียนแพทย์ แบบนั้นเคสอาจไม่มากเท่า แต่มีโอกาสได้เจอเคสแปลกๆ ท้าทายกว่า มันก็ดีไปคนละอย่าง”
“แล้วทำไมนอนดึกจังคะ ด้ายนึกว่าพี่น่านหลับไปตั้งนานแล้ว” ที่พูดอย่างนั้น ดลยาสรุปเอาจากตอนที่เดินออกมาเห็นไฟทุกห้องของบ้านที่มืดสนิทหมด
“นั่งดูเคสนิดหน่อย พรุ่งนี้มีผ่า” ได้ยินเขาตอบ หญิงสาวเหลือบกลับไปมอง อยู่ดีๆ ก็อยากถามเขาว่าที่ตอบในไลน์กลุ่มสายรหัสว่า ‘เราคบกันแล้ว’ นั้นมันหมายความว่าอย่างไร
ใช่อย่างที่เราสองคนเป็นอยู่ตอนนี้หรือเปล่า…
“ด้ายดูอะไรนั่น”
ทว่าแรงสะกิดเรียกจาก
