ยังดีที่หลังจากเข้าไปในบ้านเขาก็ไม่ได้หาเรื่องแกล้งเธออีก ดลยาเข้าไปสวัสดีคุณพ่อคุณแม่ของชายหนุ่ม อ้อมกอดที่อบอุ่นกับคำว่า ‘ยินดีต้อนรับ’ นั้นช่วยคลายความประหม่าลงไปได้มาก เหมือนท่านจะรู้อยู่แล้วว่าวันนี้เธอมาในฐานะคนรักของลูกชายคนเล็ก
แล้วยัง…
“ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณยังไงไม่รู้ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน” ว่าที่เจ้าบ่าวทัก หรี่ตามองมาเหมือนพยายามนึก
เขาคงจำเธอไม่ได้ เพราะนักศึกษาแต่ละปีมีตั้งเท่าไร แต่เธอจำเขาได้แม่นเลยล่ะ คนที่ให้เธอไปคัดรายงานมาส่งสิบจบ ด้วยความผิดฐานลายมือไก่เขี่ยอ่านไม่รู้เรื่อง
เหมือนดวงชะตาสมพงษ์กับครอบครัวนี้ ดลวัฒน์เป็นอาจารย์ภาควิชาอายุรศาสตร์เชี่ยวชาญเกี่ยวกับโรคภูมิแพ้และภูมิคุ้มกัน แต่สอนอยู่ที่โรงเรียนแพทย์อีกแห่งต่างสังกัดแม้จะอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่เพราะตอนนั้นอาจารย์ที่สอนเรื่องนี้ต้องไปต่างประเทศกะทันหันแถมเป็นเวลานานหลายเดือน ทางคณะจึงเชิญอาจารย
