คนเรานี่ก็แปลก บทจะยากคิดวกไปวนมาพยายามรวบรวมกำลังใจยังไงมันก็ไม่กล้า แต่พอจะง่ายขึ้นมา ก็ง่ายได้ขนาดนี้เชียวหรือ
อาจเพราะคำทำนายของยายเฒ่า คำพูดของแม่ หรืออะไรก็แล้วแต่
แต่ดลยาขอบคุณเหลือเกิน ที่สุดของการขอบคุณเธอขอบคุณตัวเอง ขอบคุณที่ทลายกำแพงกั้นในใจก้าวผ่านความกลัวมาได้ ให้ได้มองและรักเขาอย่างเต็มหัวใจ
พอโลกสดใสอะไรรอบตัวก็น่ามองไปหมด เช้าวันต่อมา หลังจากไปตรวจดูอาการยายเฒ่าอีกรอบให้พอเบาใจว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก เธอจึงชวนพี่น่านไปเดินตลาดตามที่เด็กๆ แนะนำเมื่อวาน
เป็นตลาดเช้าเล็กๆ ในหมู่บ้านที่แต่ละบ้านเรือนมีอะไรก็นำออกมาวางขาย เพราะที่นี่ห่างไกลจากตัวเมือง และตลาดแบบนี้ไม่ได้มีเป็นประจำทุกวัน แม้ยังเช้าทว่าบรรยากาศก็คึกคักไปด้วยผู้คนที่พากันออกมาจับจ่ายใช้สอย หลังจากได้น้ำเต้าหู้ติดมือมาสองถุง เสียงเรียก ‘หมอ หมอ’ พร้อมท่าทางกวักมือเรียกของคุณป้าอีกร้านใกล้ๆ กัน เพราะจำได้ว่าเคยเจอ
