When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“ทำไมกลับมาเช้า ไปไหนมาริริ” เสียงของป้าเจที่กล่าวทักทาย เมื่อก้าวแรกของฉันเหยียบเข้ามาในบ้าน มันทำเอาฉันต้องสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ “นอนบ้านไลลาค่ะ เพราะเมื่อคืนหนูรู้สึกไม่ค่อยดีค่ะ ต่อไปหนูจะไม่ทำแล้ว” ก็เค้าไม่อยากได้ความช่วยเหลือจากฉันแล้วนิ มันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งไป ที่ฉันเลือกที่จะช่วยใคร คนที่ฉันช่วยมักไม่เห็นค่าของมันเสมอ “งั้นหรอ ป้าเป็นห่วงนะ ทำไมถึงไปนอนบ้านไลลาล่ะ” “หนูได้ยินป้าเจทะเลาะกับพี่เจน” ฉันเป็นคนที่โกหกได้เนียนที่สุดเลย เพราะอะไรนะหรอ เพราะฉันมีหน้าเดียวไง แต่สีหน้าป้าเจเหมือนตะใจน้อยๆ แล้วเดินเข้ามากอดฉันทันที “งั้นหรอป้าขอโทษนะ แต่ป้าอยากให้หนูกับชัดเจนลงเอยกันนะ หนูจะได้เป็นริริที่น่ารักของป้าตลอดไปไง ป้าเลี้ยงหนูมาตั้งแต่เด็ก ป้าทำใจไม่ได้นะ ถ้าหนูจะจะแต่งงานหรือหนูจะมีแฟน” “หนูไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลยค่ะ“ ฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้จริงๆนิ จะให้คิดไปถึงแต่งงานเลยหรอ