@ร้านอาหารจีน เรือนหยก
“อย่าหาว่าฉันมาเพื่อฉวยโอกาสเลยนะ แต่ค่ารักษาโรคหัวใจมันไม่ใช่น้อย มาทำงานกกับฉัน หนูจะได้มีเงินรักษาอาจารย์เจติยา ไม่ดีหรอ เดือนละ 5 แสน มันไม่น้อยนะ” หนุ่มใหญ่วัยห้าสิบปี มองฉันไม่ต่างจากผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่ง ฉันได้แต่หลบสายตา แล้วมองอาหารมากมายบนโต๊ะแทน
“ฉันไม่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้เองค่ะ ตอนนี้ทางเราก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินอะไร แล้วถ้าฉันไม่อยู่ตำหนักดูดวงใครจะทำคะ ตัวฉันรับงานทุกวัน วันละ 10 คน คนละ 5,000 บาท วันหนึ่งฉันหาเงินได้ครึ่งแสน ไปทำงานทำกับท่าน เท่ากับฉันขาดทุน ไม่มีคนทำธุรกิจคนไหนยอมรับหรอกค่ะ ท่านเองก็เป็นนักลงทุน ท่านน่าจะเข้าใจ ตอนนี้ฉันต้องขอตัวกลับไปดูแลป้าเจ อาหารอร่อยมากขอบคุณมากนะคะ” ฉันพยายามหาตัดฉับให้เด็ดขาด แล้วจะขอปลีกตัวออก แต่กลับถูกลูกน้องของท่านปราโมทย์มาขวางเอาไว้ จ
“งั้นฉันจะให้คุณเดือนละ 6แสน ไม่รวมช้อปปิ้ง ไม่รวมกินอยู่ ทำง
