ตอนที่ 6
1038 Words
รอยยิ้มน้อยๆ แต้มอยู่บนริมฝีปากของคุณหญิงก่อนจะเอื้อมมือไปลูบใบหน้าคมสันของบุตรชายอย่างรักใคร่
“วันนี้แม่จะให้แกเริ่มงานเลย ขาดเหลืออะไรให้บอกเทวา เขาเก่งมาก ช่วยแม่ได้ทุกเรื่อง แม่ให้เขาเป็นผู้ช่วยแกละกัน”
รามยิ้มฝืดเฝื่อน แม้ไม่ได้อยู่ใกล้ชิดมารดาอย่างน้องชายแต่เขาก็รู้ว่าคุณหญิงปารมีเป็นคนเช่นไร หลายปีที่ผ่านมาผู้หญิงที่ตนเรียกว่าแม่ไม่เคยคิดจะหาใครมาแทนที่บิดา ทั้งยังตั้งหน้าตั้งตาทำงานที่หลายคนมองว่าอาจไม่จำเป็นสำหรับคนที่มีเงินกินใช้ชาตินี้ไม่หมด ความมุ่งมั่น เด็ดขาด และเด็ดเดี่ยวนี่เองที่ถ่ายทอดผ่านทางสายเลือดสู่ผู้เป็นลูก ทว่าส่วนหนึ่งที่ขาดหายไปจากชีวิตของรามโดยที่ชายหนุ่มมิเคยสำเหนียกเลยคือความอ่อนโยนซึ่งคนอย่างเขามองว่าเป็นความอ่อนแอและเป็นอุปสรรคยิ่ง
ชายหนุ่มหันไปที่เตียงคนไข้ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างที่นอนหลับใหลอยู่ยังไม่มีทีท่าจะไหวติง รามพินิจดูน้องชายคนเดียวอย่างครุ่นคิด แดดยามเช้าส่องผ่านเข้ามากระทบร่างที่นอนนิ่ง แสงอ่อนไล้ไปบนใบหน้าคมสัน ดวงตาคู่นั้นยังคงปิดสนิทราวสำนึกทั้งมวลยังทิ้งดิ่งอยู่ในห้วงฝัน จมูกโด่งและริมฝีปากหนาที่เผยอน้อยๆ ไหวระริกเป็นบางครา ราชมีหลายอย่างที่คล้ายกันกับพี่ชายไม่ว่าจะเป็นรูปร่างสูงใหญ่ เค้าโครงใบหน้าคมเข้มเรือนผมดำขลับ ผิดกันแต่เรื่องของนิสัยใจคอที่ตรงข้ามกับรามแทบทุกอย่าง
“ถ้าไม่มีผู้หญิงคนนั้น ตาราชคงไม่เสียคนแบบนี้ ที่ตาราชมันจะเป็นจะตายก็เพราะผู้หญิงคนนั้นน่ะเห็นแก่เงิน มีผู้ชายไม่เลือกหน้า แม่ไม่อยากให้ตาราชต้องถูกคนแบบนั้นปอกลอก รู้มั๊ย....แค่แม่ลองใจมัน ให้เงินล่อมันขี้คร้านตีปีกพั่บๆ มาบอกเลิกตาราช คนเราชาติมันจะดีสีก็แดงเอง ก้อนกรวดก้อนทรายใครจะโง่เอามาเป็นเครื่องประดับ ผู้หญิงพันธุ์อย่างนั้นไม่มีวันเป็นแม่ของลูกได้”
คำพูดของคุณหญิงดั่งน้ำมันราดลงบนกองเพลิง ไฟพยาบาทคุโชนอยู่ในหัวใจของชายหนุ่ม วันหนึ่งผู้หญิงโสมมคนนั้นต้องชดใช้!!
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมจะไปที่รีสอร์ทเลย จะให้ไปรับแม่ปีบมาอยู่เป็นเพื่อนไหมครับ”
“คงไม่ต้อง ที่บ้านไม่มีใคร ให้เขาดูแลบ้านไปเถอะ”
รามก้มลงประทับจุมพิตบนหน้าผากของมารดาแผ่วเบา “เสร็จแล้วผมจะรีบมา” กล่าวจบชายหนุ่มก็ก้าวยาวๆ ออกจากห้องไป คุณหญิงปรายตามองตามเทวาที่ทำท่าจะเดินตามออกไปอย่างมีความหมาย
“ฉันอาจทำในสิ่งที่ผิดนะเทวา”
เทวามองหน้าหญิงวัยกลางคนและรับฟังด้วยความสงบ เสี้ยวหน้านั้นเจือด้วยรอยยิ้มอำมหิต
“มันอาจจะผิดแผนไปมาก แต่เชื่อเถอะ ถ้ามันจะคุ้มกับการที่ฉันไม่ต้องสูญเสียลูกชายไป ฉันก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องน่ายินดี”
แสงแดดยามสายค่อยๆ แผดแรงขึ้นในขณะที่รถเก๋งสีดำคันหรูค่อยๆ เคลื่อนตัวเลียบไปตามถนนที่ทอดตัวคดเคี้ยวไปตามแนวไหล่เขา แมกไม้ขึ้นตามข้างทางไหวลู่ไปตามแรงลมพัดมาจากชายหาดที่ทอดตัวยาวขนานไปกับแนวถนน นานแล้วที่รามไม่ได้เห็นความงดงามของท้องทะเลอันดามัน ผืนน้ำสีเขียวส่องประกายระยิบระยับยามต้องแสงแดดราวมรกตยามต้องแสงไฟ หาดทรายสีขาวทอดตัวเข้าหาเกลียวคลื่นเล็กๆ ที่ม้วนตัวเข้ามาเล่นล้อคราวแล้วคราวเล่ามิรู้จักจบสิ้น
“เทวา...คุณพอจะรู้เรื่องน้องชายของผมกับผู้หญิงคนนั้นบ้างไหม”
คำถามของชายหนุ่มทำให้อีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับชะงักไปชั่วครู่
“ผมไม่อยากถามคุณแม่ ไม่อยากให้ท่านพูดเรื่องที่ทำให้ท่านไม่สบายใจอีก คุณเป็นคนสนิทของท่าน ผมคิดว่าคงไม่ผิดถ้าจะถามคุณเรื่องนี้”
“ผู้หญิงคนนั้น.....เท่าที่ผมทราบเธอเป็นเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ของดิย่ารีสอร์ท ตอนนั้นผมต้องคอยติดตามช่วยงานคุณหญิงอยู่ข้างนอก ต้องขอประทานโทษคุณรามด้วยครับที่ผมไม่ค่อยทราบรายละเอียดมากนัก ทราบเพียงแต่ว่าเธอคบอยู่กับคุณราชได้ประมาณสามสี่เดือน หลังจากนั้น เธอก็ลาออก แล้วคุณราชก็กินยานอนหลับเกินขนาด”
สายตาของเทวาหรุบต่ำลง ชายหนุ่มกลืนน้ำลายราวกับจะกลืนเก็บเอาเหตุการณ์บางอย่างกลับเข้าไปด้วย เหตุการณ์ที่คุณหญิงปารมีไปหามารดาของผู้หญิงคนนั้นเพื่อใช้เงินจำนวนเล็กๆ น้อยๆ สำหรับคนมีเงินแลกกับความพึงพอใจกับการที่ไม่ต้องเสียของรัก เหตุการณ์ที่เขาเดินทางไปพร้อมกับนายของเขาแต่เลือกที่จะคอยฟังอยู่ห่างๆ และรับรู้ว่าความยุ่งยากทั้งหมดทั้งมวลเกิดจากทิฐิและหัวใจที่ไม่เปิดกว้างของคุณหญิงปารมี นายผู้มีพระคุณส่งเสียให้ได้เรียนจนจบกฎหมายเพื่อกลับมารับใช้ท่านอีกด้วยความเต็มใจ และในเวลานี้เช่นกันเทวาเลือกที่จะไม่พูดในสิ่งที่จะสร้างความร้าวฉานแก่คนในครอบครัวของผู้มีบุญคุณ เลือกที่จะกตัญญูทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าการกระทำนั้นเป็นความผิดอย่างมหันต์
“ถึงแล้วครับ คุณราม..นั่นไงครับ อชันตารีสอร์ท”
เทวาตัดบทด้วยการชี้ให้รามมองไปยังสิ่งก่อสร้างที่ซ่อนตัวอยู่หลังแมกไม้บนเนินเขาเบื้องหน้า ทางเข้ารีสอร์ทมีป้ายหินแกรนิตขนาดใหญ่ตระหง่านอยู่ พื้นทรายถูกตัดทับด้วยคอนกรีตทอดตัวเป็นทางเข้าไปสู่ที่พักผ่อนแสนหรูหราชื่อว่า อชันตารีสอร์ท ตลอดทางเข้าถูกประดับตกแต่งด้วยต้นปาล์มต้นเตี้ยๆ ลีลาวดีและไม้หายาก แลไปยังเรือนรับรองแต่ละหลังได้รับการออกแบบสไตล์บาหลี
- Writer
