ความคับแค้นพลุ่งพล่านอยู่ภายใน หญิงสาวรู้สึกหนักอึ้งไปหมด นี่เป็นวิสัยของคนมีเงินหรือเป็นแผนกลั่นแกล้งอันแยบยลกันแน่ คิดได้ดังนั้นลักษมีก็ลุกขึ้นอย่างเหลืออด
“แต่ฉันมีบ้าน มีแม่ที่ต้องดูแล ตอนนี้ท่านอยู่ที่โรงพยาบาล คุณจะให้ฉันทิ้งท่านมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ถึงฉันจะเซ็นสัญญาเป็นลูกจ้างคุณแล้ว แต่นายจ้างอย่างคุณควรมีมนุษยธรรมกับดิฉันบ้าง”
รามลุกขึ้นยืนตาม มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง ใบหน้าคมที่มีหนวดเคราขึ้นบางๆ จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของผู้ที่ตอนนี้อยู่ในฐานะ “ลูกจ้าง” ของเขา ผู้หญิงเห็นแก่เงินคนนี้นอกจากจะเห็นแก่ได้แล้วยังมารยา หาข้ออ้างสารพัด เขานึกไว้ไม่ผิดว่าเหตุการณ์ต้องออกมาในรูปนี้ ผู้หญิงที่ร้ายกาจและชอบเล่นละครตบตาคนอื่นจะต้องได้รับบทเรียนให้เจ็บจำไปจนวันตาย
“ขออนุญาตผมสิ...ลักษมี คุณมีสิทธิ์ที่จะร้องขอในสิ่งที่นายจ้างอย่างผมเห็นว่าควรจะได้ อย
