คำพูดของเขมนิจอาจสร้างความฉงนให้แก่ชายหนุ่มเพียงเล็กน้อย ทว่าสำหรับลักษมีมันเหมือนปลายเข็มที่ทิ่มแทงลงไปในหัวใจ ผู้หญิงคนนี้คือภรรยาใหม่ของบิดา เขมนิจอาจจำเธอไม่ได้แล้วเพราะตอนที่พ่อจากไปเธอยังเล็กนักแต่สำหรับเธอยังจดจำชื่อนี้และใบหน้านี้ได้เสมอตั้งแต่วันที่บิดาออกจากบ้าน และเจ้าของรถเก๋งคันแพงระยับที่มาจอดเทียบหน้าบ้านคือผู้หญิงใบหน้ารูปไข่ ดวงตาเรียวเล็ก จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง แม้จนถึงบัดนี้ใบหน้านั้นจะเริ่มมีริ้วรอยที่เกิดขึ้นตามเวลาที่ผันเปลี่ยน แต่เธอก็ยังจดจำได้ติดตา
“สวัสดีครับ”รามกล่าวพลางลุกขึ้นเดินเข้าไปหาคนทั้งสอง
“เชิญนั่งก่อนครับ” ชายหนุ่มเชื้อเชิญให้สองแม่ลูกนั่งลงบนโซฟาที่เตรียมไว้สำหรับแขกภายในห้อง แต่ก่อนที่จะนั่งลงนีรนุชมองหน้าลักษมีอย่างใช้ความคิด
“เอ๊....นุชว่านุชเคยเจอคุณนะคะ” นีรนุชกล่าวขึ้นในขณะที่ลักษมีนั่งตัวแข็งอยู่ที่โต๊ะ
“นุชเคยเจอคุณที่โรงพยาบาล...ใช่แล้ว....
