“แม่ขา...แม่...” ลักษมีรีบถอดรองเท้าส้นสูงออกแล้วเดินเข้าไปกอดมิ่งขวัญราวกับเธอไม่ได้พบมารดามานับปี
“มีมี่!......มายังไงนี่...ไม่เห็นโทรบอกแม่เลย”หญิงวัยกลางคนรีบวางหนังสือในมือแล้วยกแขนผอมบางขึ้นลูบหน้าบุตรสาว ลักษมีพยายามกลืนเก็บเอาน้ำที่ดวงตากลับเข้าไปไม่ให้มารดาเห็นความทุกข์ใจนั้น เธอจะต้องเป็นลูกที่มีความสุขที่สุดต่อหน้าบุพการีที่รักยิ่ง
“หนูรีบมาหาแม่ไงคะ...ขออนุญาตเจ้านายมา อีกสองสามวันก็จะจัดงานเปิดตัวรีสอร์ทอย่างเป็นทางการแล้ว แม่ล่ะคะ...คุณหมอจะเริ่มรักษาแม่เมื่อไหร่”
“อาทิตย์หน้าล่ะพี่มีมี่ บู้เลยต้องไปอยู่โรงพยาบาลกับป้าอีกละ”เสียงเล็กแหลมดังมาจากประตูห้องครัว เด็กสาวหน้าใสผมซอยสั้นอย่างเด็กผู้ชายเดินเข้ามาสมทบพร้อมจานใส่ผลไม้ในมือ
“หมอตรวจร่างกายแล้วนัดให้คีโม ทำโน่นทำนี่หลายอย่าง โอ๊ย!...บู้ไม่เป็นเด็ดขาดเลยไอ้โรคเนี้ย”
สาวน้อยวัยสิบแปดเอ่ยอย่างขัดใจพลางหยิบผลไม้เข้าปากเ
