“คุณลักษมีสวยจังเลยนะคะวันนี้”นีรนุชหันไปกล่าวชมลักษมีที่ยิ้มรับอย่างเสียมิได้ หญิงสาวพยายามซ่อนความเจ็บปวดในเรื่องครอบครัวไว้และยิ้มให้น้องสาวต่างมารดาอย่างที่ต้องทำใจ เธอรู้ดีว่าบิดาของเธอคิดอย่างไร ดูทีท่าแล้วพงพจน์ยังไม่พร้อมที่จะเปิดเผยเรื่องราวในอดีตให้ใครได้รับรู้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่เธอเป็นลูกของเมียเก่าซึ่งถูกทอดทิ้งไปเกือบยี่สิบปี เรื่องเหล่านั้นได้จมหายไปในกระแสคลื่นแห่งกาลเวลาที่พัดไปข้างหน้าไม่เคยกลับหลัง
“ก็ดีนะลูกนุช ถ้าลูกจะมาช่วยงานคุณราม พ่อจะมาส่งลูกที่นี่เอง”
ทั้งภรรยาและบุตรสาวต่างก็ทำท่าประหลาดใจที่พงพจน์รับอาสาเอง แต่ก็มิใช่เรื่องที่น่าสงสัยอันใดสำหรับเขมนิจและนีรนุช ทั้งสองตกอยู่ในความเปรมปรีจนไม่เห็นว่าสายตาที่พงพจน์มองไปยังบุตรสาวอีกคนนั้นก็เต็มไปด้วยความสุขใจมากเช่นกัน
“เดี๋ยวผมขอเชิญด้านในนะครับ คืนนี้มีแขกของคุณแม่ให้เกียรติมาเยอะเลย ผมจะให้พนักงานเสิร์
