รถเก๋งโคโรล่าสีบรอนซ์เงินแล่นมาจอดบริเวณหน้าบ้านพักอย่างเชื่องช้า เครื่องยนต์ยังติดอยู่ในขณะที่คนอยู่หลังพวงมาลัยค่อย ๆ ล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างกาย
“แม่...แม่หรือคะ”ลักษมีเรียกมารดาผ่านทางโทรศัพท์พยายามข่มเสียงไม่ให้สั่น
“มีมี่หรือลูก เป็นยังไงบ้างเมื่อไหร่ลูกจะกลับมาจ๊ะ”
“สักพักนะคะแม่ แม่เป็นยังไงบ้างคะ”
“แม่ไปรับคีโมมาแล้ว ถ้ามีมี่กลับมาต้องจำแม่ไม่ได้แน่ ผมแม่น่ะร่วงเกือบหมดหัวแล้ว ไม่นานแม่ก็ต้องไปรับเข็มที่สองอีกนะจ๊ะ”
“แม่เหนื่อยมั้ย มีมี่ไม่ได้ดูแลแม่เลย” เสียงของเธอฟังดูราบเรียบแต่น้ำใส ๆ กลับไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง
“ไม่จ้ะ...แม่คิดถึงลูก ถ้าแม่ไม่มีมีมี่...ตอนนี้แม่คงจะ...คงจะ....”
“แม่จะหายค่ะ อีกไม่กี่วันมีมี่จะไปหาแม่ ให้มีมี่เคลียร์งานให้เสร็จก่อนนะคะ”
สัญญาณจากอีกฝั่งหนึ่งขาดหายไปนานแล้วแต่หญิงสาวยังคงนั่งอยู่นิ่งนาน มือทั้งสองกำพวงมาลัยไว้แน่น คว
